Ο Ολυμπιακός έχει το χάρισμα να διαθέτει παίκτες που είναι χαρούμενοι ακόμα κι αν η στατιστική τους γράψει στο τέλος «μηδέν πόντοι». Κι αυτό είναι το κλειδί. Γράφει ο Νίκος Μπουρλάκης
Το μπάσκετ δεν έχει θαύματα παρά μόνο ερμηνείες, αναλύσεις κι εξηγήσεις. Είναι δύσκολο άθλημα, άλλωστε, άρα το σίγουρο είναι ότι μπορείς ν’ αναζητήσεις όλες τις πιθανές εξηγήσεις, στον αγώνα, στη ροή του, στις κινήσεις. Όμως επειδή οι παίκτες είναι άνθρωποι, τότε έχουμε να κάνουμε με ένα ζωντανό Οργανισμό, με χαρακτήρες, προσωπικότητες, διάθεση και ψυχολογία. Από τη γλώσσα του σώματος, πολλές φορές, από τα μάτια, καταλαβαίνεις τι πρόκειται να συμβεί. Αλλά και πόσο καλή προετοιμασία έχει γίνει.
Το καλό με το φετινό Ολυμπιακό δεν είναι ασφαλώς το ότι διαθέτει τους καλύτερους παίκτες στην Euroleague αλλά τους καλύτερους ΣΥΜΠΑΙΚΤΕΣ. Εκεί προφανώς κρύβεται και το μεγάλο «μυστικό» (καθόλου τυχαία τα εισαγωγικά, διότι επί της ουσίας όλα είναι φανερά) της ομάδας του Γιώργου Μπαρτζώκα: Στο ότι διαθέτει παίκτες που μπορεί στο τέλος του αγώνα η στατιστική τους να γράψει «μηδέν» στους πόντους, αλλά φεύγουν από το γήπεδο ευχαριστημένοι. Γιατί; Διότι έχουν κάνει όσα πρέπει προκειμένου να νικήσει η ομάδα τους και να είναι όλοι χαρούμενοι. Ξέρω, στον Τόμας Γουόκαπ πήγε το μυαλό σας. Το είπε άλλωστε και ο Σάσα Ομπράντοβιτς: «Ο κορυφαίος παίκτης του Ολυμπιακού ήταν εκείνος που δεν πέτυχε πόντο αλλά μας κατέστρεψε με την άμυνά του ενώ οργάνωσε άριστα την ομάδα του»
Λογικό! Ο Γουόκαπ είχε 7 ασίστ, όλες στο τρίτο δεκάλεπτο ενώ στο ίδιο διάστημα ο Μάικ Τζέιμς (που βγήκε και παραπονούμενος στο τέλος επειδή «δεν πήρε μπάλες») είχε 0/4 σουτ. Δεν είμαι σίγουρος ότι ήταν ο κορυφαίος, αλλά σίγουρα από τους κορυφαίους. Ο Κώστας Παπανικολάου είχε 10 πόντους- 4 ριμπάουντ στο δεύτερο ημίχρονο κι εκείνος έδωσε το πρώτο σύνθημα για την αντεπίθεση στο τρομερό (27-2) τρίτο δεκάλεπτο.
Ο Σάσα Βεζένκοφ συγκεντρώθηκε και σταμάτησε να ασχολείται με τις «χεριές» του Μπράουν, με αποτέλεσμα να λειτουργήσει άριστα χωρίς τη μπάλα και να πετύχει τους 13 από τους 19 πόντους του στο δεύτερο μέρος. Ο Κώστας Σλούκας είχε 6 πόντους και 4 ασίστ στην τελευταία περίοδο «τελειώνοντας» κάθε σκέψη της Μονακό για πιθανή επιστροφή. Συνολικά ο Σλούκας είχε 9 πόντους και 7 ασίστ (από τις οποίες οι «ερυθρόλευκοι» πήραν άλλους 15 πόντους).
Ο Μουσταφά Φαλ «κατάπιε» τους αντιπάλους ψηλούς στο δεύτερο μέρος (11 πόντοι και 2 ασίστ στο διάστημα αυτό έναντι ενός πόντου στο πρώτο ημίχρονο) ενώ ο Κάνααν πίεζε ιδανικά επάνω στη μπάλα, στη δουλειά δηλαδή που ξέρει να κάνει τόσο καλά. Το 27-2 του τρίτου δεκαλέπτου θα μπορούσε να είναι και 27-0 (χωρίς υπερβολή) αν αναλογιστούμε ότι η Μονακό πέτυχε το μοναδικό της καλάθι στον αιφνιδιασμό μετά από λάθος του Γουόκαπ!
Στο 5 εναντίον 5 είχε 0/10 σουτ κι επιθέσεις της «πυρκαγιάς» απέναντι στην άμυνα των Πειραιωτών. Το 47-21 του δευτέρου ημιχρόνου με 10/15 βολές, 14/17 δίποντα, 3/7 τρίποντα και 14 ασίστ για μόλις 4 λάθη, είναι ενδεικτικό της διαφοράς δυναμικής. Στο πρώτο ημίχρονο (29-41) ο Ολυμπιακός είχε 9/18 βολές, 4/12 δίποντα, 4/12 τρίποντα και 9 ασίστ για 8 λάθη. Πάμε για τελικό πλέον όπου ο Ολυμπιακός θα βρει απέναντί του την Ρεάλ Μαδρίτης η οποία έχει 13 παρουσίες σε φάιναλ φορ, τις 9 από το 2011 και μετά (!) ενώ θα παίξει για 5η φορά σε τελικό.
Α ναι και με 10 τίτλους στην Euroleague για να μη ξεχνιόμαστε. Μπορεί να έφτασε στο φάιναλ φορ με «συζητήσιμο τρόπο» που καλύφθηκε κάπως από τη θεαματική και ιστορική ανατροπή επί της Παρτιζάν αλλά στην ουσία πρόκειται για μια σκληρή ομάδα, με υπερηφάνεια και εμπειρία. Τα «περήφανα γηρατειά» των Γιουλ, Σέρχιο, Ρούντι, μετρούν παρέα 44 παρουσίες σε φάιναλ φορ και 1.069 στην Euroleague.
Ο Γιουλ ήταν εκείνος που με τρίποντο «έκοψε» τη διαφορά στους 6 στο τέλος του ημιχρόνου. Ο Σέρχιο πέτυχε 9 πόντους στην τελευταία περίοδο και αποτελείωσε την Μπαρτσελόνα. Ο Ρούντι έβγαζε ενέργεια 20χρονου και διεκδικούσε κάθε φάση. Ο Σέρχιο γίνεται 37 ετών σε 20 μέρες. Ο Γιουλ θα πατήσει στα 36 τον Νοέμβριο. Ο Ρούντι εδώ και 40 μέρες είναι 38 ετών. Όμως έχουν και τον κορυφαίο σέντερ της διοργάνωσης: Ο Ταβάρες με 20 πόντους- 15 ριμπάουντ και 4 τάπες (οι τρεις στην τελευταία περίοδο) είναι ο κυρίαρχος στη ρακέτα, το φόβητρο για τον αντίπαλο.
Επίσης ο Μάριο Χεζόνια αγωνίζεται ως παίκτης ποιότητας και κλάσης. Τα στοιχεία τα είχε πάντοτε, προφανώς του έλειπε η πνευματική προσέγγιση. Κι άλλους βέβαια, επίσης πρόθυμους να θυσιαστούν για την ομάδα (όπως πχ ο Χάνγκα). Η Μπαρτσελόνα απογοήτευσε και πάλι. Τρανταχτή αποτυχία αποτελεί όχι μόνο ο αποκλεισμός της από τον τελικό αλλά το ότι ΠΟΛΥ ΑΠΛΑ δεν παίζει μπάσκετ παρά το μεγάλο μπάτζετ και τους εκλεκτούς αθλητές της.
Ασφαλώς και το μεγαλύτερο μέρος ευθύνης ανήκει στον Σαρούνας Γιασικεβίτσιους που καταγράφει αποτυχία στη θητεία του στην Μπαρτσελόνα αφού δε βελτίωσε το παραμικρό, εμφάνισε μια ομάδα με αναχρονιστικό τρόπο λειτουργίας στο παρκέ που ουσιαστικά είχε «λυτό» τον Λαπροβίτολα για να κάνει ό,τι του κατεβαίνει. Με 39 προσπάθειες για τρίποντο, μηδενική απόπειρα φθοράς στον Ταβάρες (αν και δεν υπήρχε άλλος σέντερ), καμία έμπνευση, η Μπαρτσελόνα νικήθηκε δίκαια.