Μια αγωνιστική απομένει για να τελειώσει ο πρώτος γύρος της πρώτης φάσης της Ευρωλίγκας και το πρώτο αβίαστο συμπέρασμα είναι ότι ο Ολυμπιακός, όχι επειδή συνεχίζει αήττητος, έχει καταφέρει να ρολάρει πολύ καλύτερα από τον Παναθηναϊκό.
Και οι δυο έκαναν ελλιπέστατη προετοιμασία λόγω Ευρωμπάσκετ και οι δυο είχαν σοβαρούς τραυματισμούς που τους καθυστέρησαν ακόμη περισσότερο. Το συμπέρασμα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί παράδοξο, αν αναλογιστούμε ότι οι «ερυθρόλευκοι» έχασαν παίκτες που δεν ήθελαν να χάσουν (Παπανικολάου, Χάϊνς) και έκαναν πολύ περισσότερες αλλαγές στο ρόστερ από τους «πράσινους».
Μια πρώτη εξήγηση του φαινομένου, θα μπορούσε να είναι ότι έκαναν στοχευμένες μεταγραφικές κινήσεις, με βάση τις πραγματικές ανάγκες τους, όπως διαμορφώθηκαν από την περσινή σεζόν και από την τροπή που πήρε η μεταγραφική περίοδος.
Οι «πράσινοι» είχαν(προ) αποφασίσει για την επιστροφή δυο παικτών (Μπατίστ και Φώτση) πριν ακόμη ολοκληρωθεί, η τόσο πετυχημένη περσινή περίοδος. Επιπλέον πρόσθεσαν στον ρόστερ τους έναν ψηλό, τον Κινέζο Πίνγκ με βάση τις ανάγκες του μάρκετινγκ και όχι την αγωνιστική του ικανότητα. Θεωρητικά μάλιστα, ο Φώτσης και ο Μπατίστ είχαν το μεγάλο πλεονέκτημα ότι δεν θα χρειάζονταν περίοδο προσαρμογής γιατί επί σειρά ετών αποτελούσαν αναπόσπαστο κομμάτι της ομάδας, συνεπώς γνωρίζουν πρόσωπα και καταστάσεις.
Μια δεύτερη είναι ότι στον Ολυμπιακό έχουν καταφέρει να απεξαρτήσουν επαρκώς το παιχνίδι τους από τα κέφια και τον χρόνο συμμετοχής του Βασίλη Σπανούλη, ενώ στον Παναθηναϊκό, η εξάρτηση από την παρουσία του Δημήτρη Διαμαντίδη παραμένει καταλυτική.
Εννοείται πως όλα αυτά αποτελούν διαπιστώσεις που αφορούν τη δεδομένη χρονική στιγμή και δεν σημαίνουν απολύτως τίποτα για την εξέλιξη και την τροπή που μπορούν να πάρουν τα πράγματα στην πορεία της σεζόν και πολύ περισσότερο τότε που θα κριθούν όλα. Απλά δείχνουν μια κατεύθυνση. Πάντως, για τον Παναθηναϊκό, είναι χρήσιμο να βρει όσο πιο γρήγορα την αγωνιστική ισορροπία του για να μην μπλέξει σε άλλες ανεπιθύμητες ατραπούς. Ας περιμένουμε λίγο να δούμε πόσο ευεργετικά μπορεί να επιδράσει το τέλος της εξορίας, η οποία έπαιξε αρνητικό ρόλο, αν και δεν θα έπρεπε, σε τόσο μεγάλο βαθμό.
Στην 4η αγωνιστική οι πρωταθλητές Ευρώπης, κόντρα στην Σιένα, εμφάνισαν στο ρεπερτόριό τους τον Σλοβένο Μίρζα Μπέγκιτς. Είναι μια περίπτωση παίκτη που χρειάζεται ειδική αναφορά. Κατ’ αρχήν, όπως είδαμε και στο Ευρωμπάσκετ, είναι ένας ψηλός που αποτελεί «factor» του παιχνιδιού. Διαμορφώνει καταστάσεις με το μάκρος του και την ικανότητά του να κόβει ή να αλλοιώνει επιθέσεις. Ταυτόχρονα είναι και καλός ριμπάουντερ αλλά και έμπειρος αφού αγωνιζόταν στην Ρεαλ Μαδρίτης, με την οποία κατέκτησε πρωτάθλημα στην Ισπανία και έφτασε στον τελικό της Ευρωλίγκας.
Από την άλλη είναι ένας σέντερ πιο αργός από τους άλλους δυο (Ντάντσον, Σίμονς), κάτι που συνεπάγεται ότι μπορεί να αντιμετωπίσει προβλήματα στην αντιμετώπιση του pick and roll. Αυτό μπορεί να σημαίνει ότι η χρησιμοποίησή του μπορεί να αποδειχθεί καταλυτική σε λιγότερο αριθμό παιχνιδιών σε ολόκληρη της σεζόν, αλλά δεν αποκλείεται αυτά να είναι κρίσιμα και καθοριστικά. Ειδικά με ομάδες που διαθέτουν αντίστοιχο σέντερ. Ο τραυματισμός του Σίμονς θα του δώσει περισσότερο χρόνο και στη διάρκειά του θα φανούν και οι δυνατότητες και οι αδυναμίες του.
Ο Παναθηναϊκός, κόντρα στην Λοκομοτίβ εμφανίστηκε χωρίς ενέργεια και ταχύτητα. Επίσης συνέχισε να δείχνει μπερδεμένος. Προφανώς γιατί ακόμη ο κόουτς προσπαθεί να τακτοποιήσει την ιεραρχία. Η αλήθεια είναι ότι δεν τον έχει βοηθήσει η διαφορά φάσης που διακρίνει το επίπεδο ετοιμότητας ορισμένων παικτών και ειδικά των ψηλών. Όπως φαίνεται, η πιο σταθερή αξία αυτή τη στιγμή εντοπίζεται στο δίδυμο Ματσιούλις –Μπράμου, το οποίο με τον έναν ή τον άλλο τρόπο βγάζει εις πέρας την αποστολή του και προσθέτει εναλλακτικές λύσεις, όταν ο Λιθουανός περνάει στο «4».
Κι αυτός είναι ένας λόγος που ο Γιάνκοβιτς δεν έχει βρει ζωτικό χώρο, ειδικά στην Ευρώπη. Ο Παππάς είναι πιο δραστήριος, για τον απλούστατο λόγο ότι Κάρι και Ούκιτς για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, έχουν αργήσει να πάρουν μπρος.