Ο Άλεξ Αμπρίνες αποκάλυψε πρόσφατα ότι έπασχε από κατάθλιψη τον τελευταίο χρόνο, σε βαθμό που δεν ήθελε να βλέπει ούτε αγώνα μπάσκετ στην τηλεόραση, πόσο μάλλον να παίζει.
Φάνηκε δυνατός, την ξεπέρασε αφού απουσίασε έξι μήνες από την ενεργό δράση και πλέον βλέπει τα πράγματα από άλλη οπτική γωνία. Μάλιστα, ο Ισπανός άσος της Μπαρτσελόνα δήλωσε πως δεν μετανιώνει για την απόφαση του να πάει στο NBA και αν του δινόταν πάλι η ίδια η ευκαιρία θα το ξανάκανε χωρίς δεύτερη σκέψη.
Έτσι, έχοντας πλέον επιστρέψει “σπίτι” στην Βαρκελώνη ο περιφερειακός των “μπλαουγκράνα” μίλησε σε Ισπανικό ραδιοφωνικό σταθμό (RAC 1) όπου ανοίχτηκε για όλα όσα βίωσε σε αυτή την πολύ δύσκολη περίοδο.
Αναλυτικά τα λεγόμενα του:
«Δεν μετανιώνω που πήγα στο ΝΒΑ. Συν τοις άλλοις, αν μου έλεγαν τώρα ότι θα είμαι για τρία χρόνια εκεί και θα έχω κατάθλιψη, δεν θα δίσταζα να ξαναπάω για ακόμη μία φορά. Αυτό που έμαθα κι αυτό στο οποίο βελτιώθηκα, δεν μπορεί να μου το πάρει κανένας.
Το Νοέμβριο του 2018 άρχισα να αντιλαμβάνομαι πως τα πράγματα άρχισαν να “σπάνε”. Μετά από κάθε αγώνα και κάθε προπόνηση, ένιωθα πως ήμουν σε κακή κατάσταση, ενώ έπαιζα καλά. Νιώθεις σαν να είσαι έτοιμος να εκραγείς. Οι μέρες περνούσαν και δεν ένιωθα καλύτερα. Ήταν σαν να παλεύω με έναν τοίχο, κάθε μέρα γινόταν χειρότερα, δεν το απολάμβανα πια, δεν μου άρεσε να παίζω ή να προπονούμαι. Ένιωθα περισσότερη πίεση από το συνηθισμένο. Στις 25 Νοεμβρίου, που παίζαμε με τους Χιούστον Ρόκετς, πήγα στο γήπεδο, κι άρχισα να κάνω σουτ. Ένιωσα ότι ήμουν νοκ άουτ. Εκείνη την στιγμή, μίλησα με την ομάδα, που τα καταλαβαίνει όλα αυτά. Τέθηκα εκτός ομάδας και ξεκίνησα να πηγαίνω σε ψυχολόγο. Μετά από ένα μήνα επέστρεψα, έπαιξα σε δύο αγώνες, αλλά τους είπα ότι δεν μπορούσα περισσότερο.
Πάντα απολάμβανα το παιχνίδι, κι έφτασα σε ένα σημείο που η οικογένειά μου με έβλεπε να μην πιάνω καν την μπάλα. Από τη μία μέρα στην άλλη, δεν μπορούσα καν να δω αγώνες στην τηλεόραση. Η ομάδα μου συμπεριφέρθηκε πολύ όμορφα. Ήθελα να με βοηθήσουν, αλλά δεν ήξεραν το πώς. Ήμουν σε πραγματικά κακή κατάσταση. Δεν έβγαινα από το σπίτι, καθόμουν στον καναπέ όλη μέρα και έβλεπα ταινίες.
Ο κόσμος μιλούσε για αυτό. Είναι ένα θέμα – ταμπού. Δεν ήξερα τι συνέβαινε σε μένα. Δεν ήταν εύκολο. Είναι σημαντικό σε μια τέτοια κατάσταση, να επισκεφτείς ψυχολόγο. Πήγαινε και μίλα για αυτό. Ευτυχώς, είμαι πολύ καλύτερα τώρα».