Δυνατές εκρήξεις. Σειρήνες. Τρόμος.
Δύσμοιροι άνθρωποι τρέχουν από εδώ και από εκεί χωρίς πραγματικά να ξέρουν που πηγαίνουν, αγκαλιά με ό,τι πρόλαβαν να μαζέψουν, αγκαλιά με όσους ήταν ακόμα δίπλα τους, αγκαλιά.
Αεροπλάνα χωρίς ταυτότητα πετούν πάνω από τα κεφάλια τους ρημάζοντας ό,τι μπορεί να ρημαχτεί.
Σπίτια, καταστήματα, γήπεδα, ζωή.
Όλα τρέμουν μπρος στο δέος τους και σκύβοντας παρακαλούν για λύπηση και σεβασμό -λέξεις άγνωστες ακόμα και το 2022, τόσα χρόνια μετά τη θυσία κάποιου που πιστεύουμε πως πιστεύουμε σήμερα, κάποιου που είχε κάνει πατρίδα του την αγάπη και την κυοφορία της.
Και κάπου εκεί, ανάμεσα από το αίμα και την αγωνία για ένα αύριο ρημαγμένο και χθεσινό, είμαστε εμείς.
Είμαστε ο έρωτας, η καθημερινότητα, η συνήθεια, η αγάπη.
Είμαστε ακόμα και τα νεύρα, τα μισή, οι διχόνοιες, οι συγνώμες.
Είμαστε οι άνθρωποι, δεν είμαστε η πολιτική , δεν είμαστε τα συμφέροντα, δεν είμαστε το κέρδος.
Είμαστε εμείς.
Πώς μπορείς να μας σκοτώνεις;
«Δεν αρκεί μια αγκαλιά για να σου πω πως όλα θα πάνε καλά, πως σε λίγες μέρες θα είμαστε ξανά στο σπίτι μας, εκεί όπου περάσαμε τη ζωή μας, εκεί όπου κάναμε έρωτα, εκεί όπου μαλώσαμε για πρώτη φορά πριν πέσουμε ο ένας πάνω στον άλλο.
Δεν αρκεί ένα φιλί για να σου θυμίσω όσα ζήσαμε, είμαι σίγουρος πως δεν τα έχεις ξεχάσει, αλλά θέλω να στο δώσω γιατί έτσι θέλω να σε θυμάμαι ακόμα και όταν δε μπορώ άλλο να θυμάμαι. Θέλω να κολλήσω τα χείλη μου στα δικά σου, να σου ψελλίσω πως σε αγαπώ για μια τελευταία φορά πριν χωριστούμε.
Θέλω να προσέχεις. Θέλω να με σκέφτεσαι.
Θέλω να ξεχάσεις όσα γίνονται τις τελευταίες ώρες. Τα αεροπλάνα που πετούν πάνω από τα κεφάλια μας, τα μίση, τον όλεθρο. Θέλω να τα ξεχάσεις όλα αυτά.
Θέλω όμως και να θυμάσαι το χαμόγελό μου κάθε φορά που σε ερωτευόμουν όλο και περισσότερο, τα πειράγματά μας, τις βολές μας.
Και σου υπόσχομαι πως όταν όλα αυτά τελειώσουν, όταν θα είμαστε και πάλι μαζί, το πρώτο και το μοναδικό πράγμα που θα κάνω είναι να κρυφτώ πάνω σου, στο κορμί που ένωσε με το δικό μου όσο τίποτα άλλο σε έναν κόσμο που μοχθεί να χωρίζει.
Και αν αυτό είναι το τέλος, μην κλαις άλλο μωρό μου.
Δεν τους αξίζει.
Και αν αυτό είναι το τέλος, μην φοβάσαι μωρό μου.
Δεν σου αξίζει.
Και αν αυτό είναι το τέλος, να θυμάσαι μωρό μου.
Είμαστε οι ιστορίες που αφήσαμε και τα παραμύθια που λέμε στον εαυτό μας».