Πριν από τέσσερα μόλις χρόνια, η Γκραν Κανάρια αποτελούσε απλώς μία από τις ομάδες που έπαιζαν στο ισπανικό πρωτάθλημα και το Eurocup, διαδραματίζοντας συμπληρωματικό ρόλο στα εντός κι εκτός συνόρων δρώμενα. Σήμερα, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί το ίδιο, με την ομάδα από τις πανέμορφες Κανάριες Νήσους να έχει εξελιχθεί σε έναν ακόμη μπασκετικό πόλο έλξης στην Ιβηρική Χερσόνησο.

Η 18η χρονιά της στο πρωτάθλημα, τη σεζόν 2012-2013, θα ήταν κι εκείνη που θα άλλαζε τον ρουν της ιστορίας της. Με τον Πέδρο Μαρτίνεθ στον πάγκο, αρκετούς ταλαντούχους παίκτες στο δυναμικό της και μία υψίστης σημασίας χορηγία με την Herbalife, η Γκραν Κανάρια κάνει το πρώτο «βήμα», φτάνοντας μέχρι τα ημιτελικά του Copa Del Rey, όπου μπορεί να μην καταφέρνει να ξεπεράσει το «εμπόδιο» της Βαλένθια, αλλά έχει ήδη φτάσει σε μία πρώτη ιστορική στιγμή, με τη δεύτερη να μην αργεί να ακολουθήσει. Κόντρα στην Μπασκόνια, καταφέρνει να πάρει ένα «παλικαρίσιο διπλό» και να προκριθεί στα ημιτελικά των playoffs της ACB για πρώτη φορά. Ο δρόμος για τις επόμενες επιτυχίες είναι ανοικτός, αν κι εκείνη τη στιγμή είναι πολύ νωρίς για να κοντράρει την Μπαρτσελόνα (3-0 για τους «Μπλαουγκράνα»).

Η παρουσία στα playoffs και το Copa Del Rey, μαζί με τη διαδικασία καθιέρωσης στην «ελίτ» του ευρωπαϊκού μπάσκετ μέσω του Eurocup, αποτελεί ήδη γεγονός για τους «κίτρινους» και πλέον, χρειάζεται να βρεθεί ο διάδοχος του Πέδρο Μαρτίνεθ, που θα «εκτοξεύσει» το σύλλογο. Αυτός δεν μπορεί να είναι άλλος από τον Αΐτο Ρενέσες, έναν από τους δημιουργούς της σχολής του ισπανικού μπάσκετ, που έφερε μία σειρά επιτυχιών για την εθνική ομάδα, αλλά και τους συλλόγους της χώρας. Ο σπουδαίος Αΐτο, συνεχίζοντας στο «μονοπάτι» που ξεκίνησε ο νυν τεχνικός της Βαλένθια, θα καταφέρει τον αμέσως επόμενο χρόνο να στείλει την Γκραν Κανάρια στους τελικούς του Eurocup, με ένα θρίαμο δύο νικών επί της Ούνικς Καζάν στους ημιτελικούς. Η Χίμκι, όμως, είναι ξακάθαρα ομάδα επιπέδου Ευρωλίγκας και αυτό φαίνεται στα δύο μεταξύ τους παιχνίδια.

Η δουλειά του Ρενέσες θα αποφέρει εκ νέου αποτέλεσμα, καθώς για πρώτη φορά την άνοιξη του 2016, η Γκραν Κανάρια προκρίνεται στον τελικό του Copa Del Rey. Για ακόμη μία φορά που φτάνει στην «πηγή», ωστόσο, δε… θα πιει νερό, αφού η Ρεάλ Μαδρίτης είναι απόλυτη κυρίαρχος στην Ισπανία (81-85). Λίγο καιρό αργότερα, θα έρθει ένας οδυνηρός αποκλεισμός από τη Γαλατάσαραϊ, καθώς η τάπα του Μίτσοφ στον Όλιβερ θα στερούσε τη συμμετοχή της στους τελικούς με τη Στρασμπούρ.

Φάνηκε πως δεν ήταν… γραφτό της να φτάσει σε κάποιο τίτλο. Το καλοκαίρι η «σκυτάλη» περνά στον Λουίς Κασιμίρο και πλέον η ομάδα αυτή είναι απόλυτα υπολογίσιμη σε Ισπανία και Ευρώπη. Είναι, όμως, και ισχυρότατη, κάτι που έμελλε να αποδείξει στο Σούπερ Καπ Ισπανίας. Πρώτο «θύμα» είναι η Μπασκόνια, ξυπνώντας μνήμες 2013, καθώς επαναλαμβάνεται η «άλωση» της Βιτόρια και άλλη μία πρόκληση προβάλλει μπροστά στην Γκραν Κανάρια, με αντίπαλο την Μπαρτσελόνα στον τελικό.

Μετά από τέσσερα χρόνια προσπάθειας, η στιγμή της «λύτρωσης» θα έρθει. Με τον Κάιλ Κούριτς σε ηγετικό ρόλο, 10 μόλις μήνες μετά τη διάγνωση του καλοήθους όγκου του στον εγκέφαλό του και τους υπόλοιπους να καταθέτουν ψυχή και σώμα στο παρκέ, η «Μπάρτσα» του Γιώργου Μπαρτζώκα «σωριάζεται» επίσης. Η Γκραν Κανάρια κερδίζει τον πρώτο της τίτλο και ο Αμερικανός ήρωας αναδεικνύεται σε Πολυτιμότερο Παίκτη του Σούπερ Καπ. 

Ένα οδοιπορικό 1.325 ημερών «επανάστασης» έχει ολοκληρωθεί, με το σπουδαίο αυτό σύλλογο να διαμηνύει πως υπάρχει και συνέχεια…