Μεγαλώσαμε βλέποντας τους Ισπανούς ως την πλέον επιθετικογενή -και σύγχρονη- σχολή μπάσκετ στην Ευρώπη. Το πρότυπο του ευρωπαϊκού run and gun, δίχως πολλή έμφαση στην άμυνα και στην τακτική. Αυτό δεν ισχύει πλέον στις “μικρές” ηλικίες. Και αυτό τους κάνει να ξεχωρίζουν ακόμα περισσότερο.
Πάρτε για παράδειγμα την ομάδα που κατέκτησε αήττητη το χρυσό μετάλλιο στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα εφήβων της Σμύρνης, κερδίζοντας τους επτά αγώνες της με μέση διαφορά 20,6 πόντων. Η Ισπανία του Dani Miret έγινε η 19η ομάδα που κατέκτησε αήττητη ένα EuroBasket U18. Αυτό βέβαια δεν αποτελεί είδηση. Ούτε καν οι μεγάλες διαφορές με τις οποίες κέρδισε τα παιχνίδια της, δεν είναι κάποιου είδους ρεκόρ. Υπάρχουν άλλες 8 χώρες, που στέφθηκαν πρωταθλήτριες (και αήττητες) με ακόμα μεγαλύτερες διαφορές, με πιο πρόσφατη τη Λιθουανία του 2010 -είχε ρεκόρ 9-0 με 21 πόντους διαφορά κατά μέσο όρο.
Υπάρχει κάτι όμως που κάνει την ομάδα του Miret ξεχωριστή: η άμυνα. Οι Ισπανοί δεν κέρδισαν το χρυσό μετάλλιο στη Σμύρνη, τρέχοντας ακατάπαυστα και σουτάροντας σωρηδόν τρίποντα, επιδιώκοντας να αυξήσουν τον αριθμό των κατοχών. Το κατέκτησαν με σκληρή άμυνα, με τακτική, με έλεγχο του ρυθμού, με παίκτες ικανούς να παίξουν σε πολλές θέσεις, να αλλάξουν σε όλα τα σκριν και να “πνίξουν” τον αντίπαλο.
Οι Ισπανοί ήταν 11οι σε προσπάθειες για τρίποντο (23,3 μ.ό.) και 8οι σε εύστοχα (6,6 μ.ό.). Δεν είχαν την καλύτερη επίθεση (5οι ήταν) και ήταν 3οι στην ομαδική αξιολόγηση. Οι αμυντικοί δείκτες τους, πάντως, ήταν… εξωπραγματικά καλοί. Κατ’ αρχάς, δέχονταν 50,3 πόντους ανά αγώνα, επίδοση που μόνο μία ομάδα στην 59ετή ιστορία των ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων εφήβων έχει ξεπεράσει: η Σοβιετική Ένωση του 1964, η οποία κρατούσε τους αντιπάλους της στους 45,8 πόντους κατά μέσο όρο!
Οι 19 αήττητες πρωταθλήτριες στα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα εφήβων:
1. Σοβιετική Ένωση 1964 (5-0 με +26,6 και 45,8 πόντους παθητικό)
2. Σοβιετική Ένωση 1966 (5-0 με +16,2 και 52,6 πόντους παθητικό)
3. Σοβιετική Ένωση 1968 (7-0 με +22,3 και 53 πόντους παθητικό)
4. Σοβιετική Ένωση 1970 (7-0 με +31,4 και 55 πόντους παθητικό)
5. Γιουγκοσλαβία 1972 (7-0 με +24,8 και 59 πόντους παθητικό)
6. Γιουγκοσλαβία 1974 (9-0 με +14,9 και 63,4 πόντους παθητικό)
7. Σοβιετική Ένωση 1978 (7-0 με +24 και 84,4 πόντους παθητικό)
8. Σοβιετική Ένωση 1982 (7-0 με +24,1 και 75 πόντους παθητικό)
9. Γιουγκοσλαβία 1986 (7-0 με +33 και 76,4 πόντους παθητικό)
10. Γιουγκοσλαβία 1988 (7-0 με +18,1 και 71,7 πόντους παθητικό)
11. Ιταλία 1990 (7-0 με +13,6 και 76,4 πόντους παθητικό)
12. Κροατία 1996 (7-0 με +13,6 και 64,7 πόντους παθητικό)
13. Σερβία/Μαυροβούνιο 2005 (8-0 με +14,2 και 67,1 πόντους παθητικό)
14. Ελλάδα 2008 (8-0 με +12,5 και 60,4 πόντους παθητικό)
15. Λιθουανία 2010 (9-0 με +21 και 63,2 πόντους παθητικό)
16. Ισπανία 2011 (9-0 με +16,4 και 61,1 πόντους παθητικό)
17. Γαλλία 2016 (6-0 με +11,7 και 61,2 πόντους παθητικό)
18. Ισπανία 2019 (7-0 με +19,7 και 60,1 πόντους παθητικό)
19. Ισπανία 2022 (7-0 με +20,6 και 50,3 πόντους παθητικό)
Η Ισπανία στη Σμύρνη ήταν μόλις 4η στα ριμπάουντ, αλλά δεν τα έχασε σε κανέναν αγώνα της, ούτε καν απέναντι στην Τουρκία, την πιο ψηλή ομάδα που έχουμε δει ποτέ σε τέτοιο τουρνουά, με εννέα παίκτες πάνω από τα δύο μέτρα! Ίσα ίσα που μάζευε 14,4 παραπάνω ριμπάουντ από τους αντιπάλους της, δείγμα του πόσο καλά έλεγχε το ρυθμό σε κάθε αγώνα της.
Η ομάδα του Dani Miret ανάγκαζε τους αντιπάλους της να κάνουν 19,6 λάθη κατά μέσο όρο και κράτησε πέντε από τους επτά κάτω από το 40%. Μόνο η Πολωνία (41%) και η Τουρκία (44% στον τελικό) ξεπέρασαν το συγκεκριμένο όριο απέναντι στους Ισπανούς, οι οποίοι είδαν την πλάτη των αντιπάλων τους για 18 λεπτά και 58 δευτερόλεπτα συνολικά στο τουρνουά. Ήταν τόσο σταθεροί στην απόδοσή τους, δε, που έχασαν στο επιμέρους σκορ μόνο επτά από τα 28 δεκάλεπτα που έπαιξαν στο EuroBasket. Τα τέσσερα εξ αυτών ήταν στις τελευταίες περιόδους, σε αγώνες που είχαν ήδη μεγάλη διαφορά…
Και όλα αυτά τα έκαναν χωρίς τους δύο καλύτερους παίκτες της γενιάς του 2004 στη Σμύρνη, τον Juan Nunez (MVP του EuroBasket U20 μερικές εβδομάδες νωρίτερα) και τον Baba Miller. Διέθεταν βέβαια τον καλύτερο ψηλό του τουρνουά, τον Izan Almansa, που κατέκτησε δύο βραβεία MVP σε ένα μήνα, πρώτα αυτό στο Παγκόσμιο Κύπελλο U17 και μετά του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος εφήβων! Έναν πανέξυπνο σέντερ τύπου Anderson Varejao, πολύ πιο ταλαντούχο όμως, πιο ευέλικτο και πιο αθλητικό. Έναν υποδειγματικό αμυντικό και σπάνιο ριμπάουντερ, με τον οποίον η Ισπανία είχε +18,9 στα 24,6 λεπτά που βρισκόταν στο παρκέ!
Η Ισπανία δεν διέθετε άλλον σταρ στο τουρνουά. Ουδείς άλλος έβαζε πάνω από 9 πόντους κατά μέσο όρο (Jordi Rodriguez). Ήταν όμως ΟΜΑΔΑ με όλα τα γράμματα κεφαλαία. Έπαιζε ΑΜΥΝΑ (επίσης με κεφαλαία). Είχε πλάνο, τακτική. Όσοι αναπολείτε το old school basketball, αποκλείετε να μην σας άρεσε αυτή η Ισπανία. Μία Ισπανία, που μας έδειξε στη Σμύρνη πώς (πρέπει να) παίζεται το μπάσκετ.