Πριν από λίγες ώρες, οι ΗΠΑ πέτυχαν την πρώτη τους φιλική νίκη μετά από δύο διαδοχικές ήττες στο Λας Βέγκας από Νιγηρία και Αυστραλία, επικρατώντας άνετα με 108- 80 επί της Αργεντινής, μιας ομάδας που όμως ούτε ματσάρει σωστά απέναντι στους Αμερικανούς ούτε έχει την απαιτούμενη αθλητικότητα για να επιβιώσει στο high tempo παιχνίδι τους.
Το εν λόγω φιλικό δεν είναι ικανό να ξεκλειδώσει ποιοτικά συμπεράσματα για την αρμάδα του Gregg Popovich, αλλά αυτό δε σημαίνει απαραίτητα πως ο τρανός Coach και οι παίκτες του δεν άλλαξαν τίποτα αγωνιστικά και ουσιαστικά για να φτάσουν εν τέλει στην πρώτη τους επιτυχία -με NBAers– από το 2019 και την κατάληψη της 7ης θέσης στο Παγκόσμιο της Κίνας.
1) Εύρεση πιο πολλών πηγών σκορ
Μπορεί να έλειπε ο Jayson Tatum, ένας παίκτης που στα δύο πρώτα ματς επιχείρησε συνολικά 19 σουτ (42% εντός πεδιάς, 22% τρίποντο), και έτσι να ξεκλειδώθηκαν περίπου 10 νέα σουτ για τους υπόλοιπους, αλλά η ιστορία έχει και άλλες πτυχές.
Στα προηγούμενα παιχνίδια, οι ΗΠΑ θύμιζαν περισσότερο μια αναβάθμιση των Brooklyn Nets και των Portland Trail Blazers, αφού οι Kevin Durant και Damian Lillard κινούσαν τα νήματα της ομάδας, με τους υπόλοιπους να εξυπηρετούν απλώς το playstyle τους (iso, screens, spacing), χωρίς να έχουν σημαντικές ευθύνες και κατοχές απέναντι σε σκληρές και αθλητικές άμυνες, όπως αυτή της Νιγηρίας.
Από τις 13 επιθέσεις που αναλαμβάνουν κατά μέσο όρο, χθες οι 2 σταρ έπεσαν στις 9 έκαστος, με αποτέλεσμα να υπάρχουν μαθηματικά ακόμα 8 σουτ στον περίγυρό τους (+ τα 10 του JT, 18 επιθέσεις), με αποτέλεσμα ένα ρόστερ με πάμπολλες υπέρ του δέοντος ποιοτικές πηγές σκορ -που μέχρι τότε φράζονταν σημαντικά- να έχει ξανά τη δυνατότητα να είναι απειλητικό καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα.
Οι Αμερικανοί δεν παίζουν ωραίο μπάσκετ και είναι αρκετά προβλέψιμοι.
Αλλά όσο αρνητικοί και αν είναι, αν έχουν τη δυνατότητα να δίνουν -στατιστικά από τη χθεσινή νίκη- 8 επιθέσεις στον LaVine, 8 στον Beal, 9 στον Durant, 9 στον Lillard και -αν και δεν έπαιξε- 8-9 στον Tatum, μετατρέπονται αυτόματα σε μια ομάδα με άπειρα θανατηφόρα βέλη τα οποία αναγκάζουν τον αντίπαλο να παραμείνει ενεός και απλά να διαλέγει τον τρόπο με τον οποίο θέλει να πεθάνει.
2) Βρήκαν πιο εύκολα καλάθια
Όπως ανέφερα και πριν, η Αργεντινή είναι καταδικασμένη να ξεκινάει με το μειονέκτημα της έλλειψης αθλητικότητας κόντρα στους Αμερικάνους, είτε πρόκειται για φιλικό είτε για επίσημο αγώνα.
Αυτή η χαοτική διαφορά στο εν λόγω χαρακτηριστικό έδωσε τη δυνατότητα στις ΗΠΑ να βρουν πολύ εύκολα καλάθια έπειτα από κοψίματα στην πλάτη της άμυνας κυρίως με τους Beal και LaVine, ενώ τα αργά και γερόλυκα πόδια των αντιπάλων τους τους χάρισαν απλόχερα την ευκαιρία να παίζουν σαν τη γάτα με το ποντικό μαζί τους και να σπάνε τη μπάλα μέχρι να βρουν την κατάλληλη όψη.
Σε αυτό το γεγονός σίγουρα βοήθησε και η συμμετοχή του Kevin Love που ακροβολίστηκε στην περίμετρο (0-2 τρίποντα) λειτουργώντας ως ένα κλειδί που θα είχε πάντοτε ελεύθερα σουτ αλλά και η χρήση πολλών νεαρών παικτών, που με τα προτερήματά τους (ταχύτητα, αθλητικότητα, στοιχειώδες IQ) εγειραν γρήγορα την πλάστιγγα υπέρ του συγκροτήματος του Pop.
Διαφορές σε σχέση με τα πρώτα δύο ματς:
Ασίστ: 19.5 – 27
Τρίποντα%: 38% – 45%
Ποσοστά γενικά: 43% – 51%
Παίκτες με 7+ σουτ: 3 – 6
Παίκτες με 8+ πόντους: 3 – 6
3) O Adebayo ως point center
Στο ΝΒΑ αυτή τη στιγμή υπάρχουν 2 point centers, δύο ύψιστοι δηλαδή playmaker από τη θέση 5* που μπορούν να λειτουργήσουν πολύ διαφορετικά ως μη παραδοσιακοί “ψηλοί”
Ο Nikola Jokic και ο Bam Adebayo.
Δεδομένης της προαναφερθείσας τάσης των ΗΠΑ να περιστρέφονται γύρω από τις ορέξεις των Durant- Lillard και να εμποδίζουν έτσι τη συμμετοχή των υπολοίπων, ο Bam Adebayo δεν είχε μέχρι χθες την ευκαιρία να λειτουργήσει όπως ακριβώς λειτουργεί στους Miami Heat.
Κόντρα στην Αργεντινή όμως, ο απόφοιτος του Kentucky κατάφερε να κάνει αυτό που ξέρει και θέλει να κάνει.
Έπαιξε τρομερή άμυνα και κάλυψε το ζωγραφιστό της χώρας του και επιθετικά έκανε τα πάντα.
Δε δίστασε να κατεβάσει και να οργανώσει το transition μετά το αμυντικό του ριμπάουντ.
Δε δίστασε να κατευθύνει την επίθεση στο set παιχνίδι.
Δε δίστασε να βλέπει τα κοψίματα των συμπαικτών του και να τους τροφοδοτεί άρτια.
Δε δίστασε να διαβάζει τάχιστα τις φάσεις και να επιλέγει τον ελεύθερο σουτέρ.
Δε δίστασε να έχει την κατοχή να κατευθύνεται προς τη 45, να κάνει hand off και αμέσως screen ρολάροντας στο καλάθι.
Τα έκανε όλα.
Σε μόλις 18 λεπτά.
Και κάπως έτσι, ο Popovich κερδίζει ξανά τον ίσως πιο πλήρη playmaker του ροστερ του μετά τον Draymond Green.
*Έχουν ληφθεί υπόψη μόνο παίκτες που αγωνίζονται καθαρά στη θέση του center.
Και ο Draymond Green λειτουργεί άριστα σε αυτόν τον ρόλο όταν αγωνίζεται ως 5, αλλά η τυπική του θέση είναι το 4.