Ο Luka Doncic είναι σπουδαίος παίκτης και ουδείς αμφιβάλλει επ’ αυτού. Το 2017 οδήγησε τη Σλοβενία στην κατάκτηση του EuroBasket και στο Τόκιο την πήρε από το χεράκι και την πήγε μέχρι τους “4”.

Όλα αυτά τα πέτυχε μάλιστα αήττητος, μετρώντας 17 νίκες σε ισάριθμα παιχνίδια με το εθνόσημο στη φανέλα -συμπεριλαμβανομένων και των αγώνων στο προολυμπιακό τουρνουά. Αυτή η πρώτη ήττα, πάντως, έβγαλε στην επιφάνεια και την κακή πλευρά του παιδιού-θαύμα.

«Η FIBA θα είναι χαρούμενη με το αποτέλεσμα», έλεγε ο Doncic καθώς περπατούσε προς τη μεικτή ζώνη για να κάνει δηλώσεις. «FIBA happened», φώναζε στιγμές αργότερα μετά, την ώρα που περνούσε πίσω από τον Ziga Dimec, ενώ έκανε δηλώσεις στους εκπρόσωπους των Μ.Μ.Ε.…

Ο σούπερ σταρ των Dallas Mavericks δεν μπορεί να συμβιβαστεί με την ήττα και αυτό είναι καλό, θεμιτό. Το δυσάρεστο στην περίπτωση του Doncic, είναι ότι δεν ξέρει να χάνει. Και το έχει δείξει πολλάκις, από το ΝΒΑ μέχρι τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Όταν τα σφυρίγματα δεν είναι με το μέρος του, γκρινιάζει. Χάνει τη ψυχραιμία του. Σχίζει φανέλες. Φωνάζει στους διαιτητές. Στο τέλος, αδικεί τον εαυτό του.

Ο Doncic είναι παίκτης που βγαίνει μία φορά στα 20 χρόνια. Ίσως και παραπάνω. Στον ημιτελικό με τη Γαλλία κατέγραψε το 3ο τριπλ-νταμπλ στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων (μετά τον Sergei Belov το 1976 και τον LeBron James το 2012), έχοντας 16 πόντους, 18 ασίστ και 10 ριμπάουντ. Η Γαλλία, πάντως, προκρίθηκε δίκαια. Είχε το προβάδισμα σχεδόν σε όλο το 2ο ημίχρονο και στο τέλος πήρε τη νίκη, έστω κι αν χρειάστηκε ένα μπλοκ του Nicolas Batum που θα μείνει στην ιστορία.

Σόρι Luka, αλλά FIBA didn’t happened.