Μια μεγάλη σχολή του Ευρωπαϊκού μπάσκετ φαίνεται πως έχει επιστρέψει για τα καλά στο προσκήνιο, με την Eθνική Κροατίας να παρουσιάζεται πιο συσπειρωμένη από ποτέ, έχοντας ως στόχο καταστήσει σαφές σε όλους, ότι δεν έλειψε ποτέ από τις κορυφαίες ομάδες. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες αποτελούν την καλύτερη ευκαιρία να «ξανασυστηθεί » σε όλους.
Αδιαμφισβήτητα στο Προολυμπιακό τουρνουά του Τορίνο γίναμε μάρτυρες μιας μεγάλης έκπληξης που λίγοι θα μπορούσαν να φανταστούν πριν την έναρξη του. Η Ιταλία ήταν το αδιαφιλονίκητο φαβορί για να κερδίσει το μοναδικό εισιτήριο για το Ρίο. Δυνατό αουτσάιντερ, η Εθνική μας Ομάδα. Την Κροατία δεν την υπολόγιζε κανείς, όχι γιατί δεν διαθέτει ταλέντο ή παίκτες μεγάλης κλάσης. Το πρόβλημα που είχε εντοπιστεί στην «Χρβάτσκα» ήταν αλλού. Είχαν διαπιστωθεί κατά καιρούς κρούσματα απειθαρχίας, εγωκεντρισμού και «λιγοψυχίας» στις κρίσιμες στιγμές των διοργανώσεων που κρινόταν η επιτυχία από την αποτυχία.
Αν παρατηρήσει κάποιος το ρόστερ της Κροατίας ένα πράγμα μπορεί να πει με σιγουρία. Ότι αυτή η ομάδα σφύζει από ταλέντο. Μπογκάνοβιτς, Σάριτς, Χεζόνια, Σιμόν, Ούκιτς είναι κάποιοι από αυτούς. Μόνο που αυτοί οι παίκτες δεν είχαν καταφέρει ποτέ να «δέσουν » σαν ομάδα, να παίξουν για αυτή την ιστορική φανέλα, να παραμερίσουν τους εγωισμούς τους και να αγωνιστούν σαν μια γροθιά. Οι λόγοι μπορεί να είναι αρκετοί. Ένας από αυτούς ίσως είναι η πίεση που τους ασκείται. Μετά τον χαμό του Ντράζεν Πέτροβιτς οι Κροάτες ψάχνουν να βρουν τον αντικαταστάτη του και κάθε φορά που αναδεικνύεται κάποιο ταλέντο, σπεύδουν να τον «βαφτίσουν » ως τον νέο Μότσαρτ. Άλλωστε η κληρονομιά αυτής της εθνικής των Πέτροβιτς, Ράτζα, Κούκοτς, Βράνκοβιτς, Περάσοβιτς και άλλων μεγάλων παικτών, μόνο εύκολο δεν να ζεις με τα κατορθώματα τους και να προσπαθείς να τους ξεπεράσεις.
Μόνο που αυτή τη φορά κάτι άλλαξε. Τα ηνία της Κροατίας ανέλαβε ο Άτσο Πέτροβιτς, αδερφός του θρυλικού Ντράζεν. Ο 57χρονος τεχνικός γνωρίζει όσο λίγοι τι θα πει να έχεις πνεύμα νικητή, πειθαρχία, προσήλωση στο στόχο και όλα αυτά συνοδευόμενα από αστείρευτο ταλέντο. Άλλωστε ήταν μέλος στην πιο λαμπρή φουρνιά της Εθνικής Γιουγκοσλαβίας έχοντας κατακτήσει δύο χάλκινα μετάλλια στα Παγκόσμια Κύπελλα του 1982 και 1986, ακόμα ένα στο Ευρωμπάσκετ του 1987 και το ίδιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1984.
Το πρώτο δείγμα ήταν άκρως θετικό. Στο Προολυμπιακό Τουρνουά η Κροατία εμφανίστηκε ψυχωμένη, με πλάνο, σκληροτράχηλη και το σημαντικότερο, έπαιζαν για την φανέλα, τον προπονητή τους και για τους συμπαίκτες τους. Αυτό ήταν εμφανέστατο. Είναι τρομακτικό το αποτέλεσμα όταν όλα τα παραπάνω συμβαδίζουν με ταλέντο. Το αποτέλεσμα που βγαίνει είναι απολαυστικό. Ο Άτσο Πέτροβιτς κατέφερε να το εμπνεύσει. Άλλωστε είναι σημαντικό να υπάρχει δίπλα σου ένας άνθρωπος με όλη αυτή την διαδρομή. Μην ξεχνάμε ότι κοντά στην αποστολή ήταν παίκτες θρύλοι του κροατικού μπάσκετ όπως οι Βράνκοβιτς, Κούκοτς, Ράτζα σε συμβουλευτικό χαρακτήρα. Όταν προσπαθείς και έχεις δίπλα σου αυτές τις μπασκετικές φιγούρες δεν γίνεται να μην «σκυλιάσεις» για το καλύτερο.
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Ρίο είναι η καλύτερη ευκαιρία να πιστοποιήσει με τον πλέον κατηγορηματικό ότι επέστρεψε, θα διεκδικήσει την κορυφή και θα αφήσει πίσω της, τις κακές νοοτροπίες του παρελθόντος που την κράτησαν μακριά από διακρίσεις.
Δημήτρης Μαχαίρας