Οι (γνωστοί «πολυλογάδες») Γκαρνέτ, Πιρς και Τέρι άρχισαν την μουρμούρα από την πρώτη στιγμή που άφησαν την Βοστόνη και πάτησαν το πόδι τους στο Μπρούκλιν, πριν από δύο καλοκαίρια. Δίνοντας συνέχεια στην «βεντέτα» που άρχισε από πέρυσι εντός των τειχών της Νέας Υόρκης, ανάμεσα σε Νικς και Νετς. Μονάχα που η αντιπαλότητα των δύο συμπολιτών δεν είναι η πρώτη που ζει το «Μεγάλο Μήλο». Πολλά χρόνια πριν, υπήρξε μία ομάδα που όχι μόνο τόλμησε να «τα βάλει» με τους μεγάλους της πόλης, αλλά είχε καταφέρει να έχει και το δικό της κοινό σε αυτή τη «μάχη». Με υποστηρικτές που ήταν περήφανοι για το μπάσκετμπολ και την περιοχή τους, αλλά απόλαυσαν το καμάρι τους μόνο για 8 χρόνια, προτού το δουν να πέφτει θύμα… απαγωγής από τεχνοκράτες παράγοντες, το 1978. Κι αν οι σημερινοί -και νεαροί- φαν του ΝΒΑ λατρεύουν την «Lob-City» και το θέαμα των Κλίπερς, που αποτελούν τους «διαδόχους» ενός οργανισμού που θα μπορούσε να είναι ιστορικός (με παίκτες θρύλους όπως οι Μπομπ ΜακΑντού, Έντριαν Ντάντλεϊ και για λίγο ο Μόουζες Μαλόουν ή τον All-Star, Ράντι Σμιθ), οι σύγχρονες φιλοδοξίες των άλλοτε ταπεινών και «μικρών» του Λ.Α. «Κλιπς» μάλλον επιτάσσουν ένα ταξίδι στο παρελθόν (τους)…

(σ.σ.: Με αφορμή την δυσάρεστη είδηση της απώλειας του… «προφήτη» Μόουζες Μαλόουν, το basketblog.gr αναδημοσιεύει ένα αφιέρωμα στην δεύτερη χρονικά -έστω και για μόλις 2 ματς(!)- ομάδα του «Μωυσή», το οποίο διαβάσατε αρχικά την 1η Δεκεμβρίου 2013, αλλά χάθηκε από τον «δαίμονα του… διαδικτύου».)

Οι Κλίπερς δεν λέγονταν πάντα έτσι, ούτε έδρευαν από την αρχή τους στο Λ.Α.. Πριν μετακομίσουν στην Καλιφόρνια (αρχικά στο Σαν Ντιέγκο, το 1978 και στη συνέχεια, το 1984, στην «πόλη των αγγέλων») ιδρύθηκαν στην άλλη ακτή των Η.Π.Α., ως Μπάφαλο Μπρέιβς. Μίας ομάδας που το 1970 έγινε μία από τις τρεις νέες της επέκτασης του ΝΒΑ, μαζί με τους Πόρτλαντ ΤρέιλΜπλέιζερς και τους Κλίβελαντ Καβαλίερς. Η «γέννησή» τους έδωσε στην Δυτική Νέα Υόρκη την δυνατότητα να μπει στον ξανά «χάρτη» της Λίγκας (κοντινή γειτονιά με το Ρότσεστερ, που παλιότερα είχε τους Ρόγιαλς και το Σίρακιουζ, που είχε τους Νάσιοναλς), αλλά το νέο «παιδί» έμελλε να «μεγαλώσει» σε άλλο μέρος και να βιώσει την αγάπη άλλων «συγγενών»-οπαδών. Γιατί οι «πατεράδες» του δεν φρόντισαν το μπασκετικό «τέκνο» τους και το μέλλον του. Δημιουργώντας ένα παράδειγμα μελαγχολίας που έζησε το 2008 το Σιάτλ, που υποχρεώθηκε να αποχαιρετήσει τους Σόνικς και τους παρακολούθησε να διαπρέπουν ως Οκλαχόμα Σίτι Θάντερ…

Το Μπάφαλο ήταν, είναι και θα είναι γνωστό ως «πόλη του χόκεϊ» και οι κάτοικοί του λατρεύουν τους τοπικούς Σέιμπρς. Ωστόσο, όταν τα «Σπαθιά» βρέθηκαν για πρώτη φορά στο NHL, είχαν έναν μεγάλο ανταγωνιστή στα παρκέ, αφού ιδρύθηκαν την ίδια σεζόν με τους Μπρέιβς. Οι ντόπιοι «αγκάλιασαν» την νέα ομάδα μπάσκετμπολ και είναι ακόμη τόσο λυπημένοι για την αποχώρησή της, που ακόμη και σήμερα διστάζει κανείς να τους εκνευρίζει με το αστείο που έλεγαν μέχρι πρόπερσι: «Θα μπορούσαν να είχαν μείνει στο Μπάφαλο και να έπαιζαν τόσο χάλια όσο οι Κλίπερς» (σ.σ.: οι οποίοι μέχρι το 2011 έμοιαζαν ανυπόληπτοι αγωνιστικά)! Οι κάτοικοι του Μπάφαλο έχουν χιούμορ, αλλά όχι τόσο ώστε να δεχθούν ένα τέτοιο πείραγμα. Μαζί τους, πιθανότατα θα στέκεται μέχρι και τώρα ο άλλοτε -και πρώτος- ιδιοκτήτης, Πολ Σνάιντερ. Ο άνθρωπος που πολλοί κατηγορούν για την «απαγωγή», όπως λένε στο Μπάφαλο, των Μπρέιβς.

Ο Πολ Σνάιντερ ήταν ένας πετυχημένος ντόπιος επιχειρηματίας, που έκανε μία περιουσία με την εταιρεία «Freezer Queen», η οποία πουλούσε παγωμένα φαγητά για δείπνο. Μιλώντας πριν από 5 χρόνια στο περιοδικό «SLAM», παραδέχθηκε πως δεν ήταν ποτέ του οπαδός του ΝΒΑ και ομολόγησε πως αγόρασε την ομάδα καθαρά για επιχειρηματικούς λόγους… Παρόλα αυτά, όπως θυμάται ο κόουτς Τζακ Ράμσεϊ, τεχνικός των Μπρέιβς από το 1972 ως το 1976 (και πρωταθλητής το 1977 με τους Μπλέιζερς του Μπιλ Ουόλτον), «ο Πολ απέκτησε μεγάλο ενδιαφέρον και ήθελε να κάνει και να ελέγχει τα πάντα. Όσο περνούσε ο καιρός αγαπούσε όλο και περισσότερο την ομάδα. Όμως συχνά ξεπερνούσε τα όρια κι επειδή είχα μάθει πως επισκέπτεται τα αποδυτήρια και κατηγορεί ανοικτά τους παίκτες, του είπα πως θα αναλάβω μόνο αν υποσχεθεί πως το παρκέ και τα αποδυτήρια είναι δική μου υπόθεση». Ο ίδιος ο Σνάιντερ, που έμοιαζε λόγω ταμπεραμέντου και αντιδράσεων με έναν πρώτο… Μαρκ Κιούμπαν(!), τόνισε ότι «αγαπούσα τους Μπρέιβς, όπως το έκανε όλη η πόλη. Ήταν πραγματικά λυπηρό το πώς εξελίχθηκαν τα πράγματα», μετανιώνοντας για την απόφασή του να πουλήσει το 1977 τις μετοχές του στον Τζον Μπράουν, που είχε ήδη σκαρφιστεί τρόπο να την μεταπουλήσει και να την στείλει σε άλλη πόλη…

Έπειτα από δύο «φτωχές» σεζόν (ρεκόρ 30-52 το 1976-77 και 27-55 το 1977-78), οι Μπρέιβς αποχαιρέτησαν το Μπάφαλο μέσω… Βοστόνης. Ο Σνάιντερ άρχισε να βλέπει τον οργανισμό σαν μία «μαϊμού στον σβέρκο του» και θέλησε να την ξεφορτωθεί, καθώς τα διαρκείας μειώνονταν (ποτέ δεν ξεπέρασαν τα 5.000). Το 1976 απέτυχε να πουλήσει την ομάδα στον Ίρβινγκ Κόουαν (που θα την μετέφερε στην Φλόριντα), λόγω αγωγής που κατέθεσε ο δήμος της πόλης για διαφυγόντα κέρδη 10εκατ.δολ.. Όμως παραχώρησε το 50% των μετοχών του στον Τζον Μπράουν, πρώην ιδιοκτήτη των Κεντάκι Κόλονελς του ΑΒΑ και το επόμενο καλοκαίρι του πούλησε και το υπόλοιπο. Αλλά τότε δεν είχε προβλέψει πως ο «διάδοχός» του θα έκανε αυτό που περίμεναν όλοι. Ο Μπράουν… έφτιαξε αμέσως βαλίτσες, αφού συναντήθηκε με τον Ιρβ Λέβιν, «αφεντικό» των Σέλτικς, και του πρότεινε άμεσα να… ανταλλάξουν ομάδες!!!

Ο Λέβιν καταγόταν από την Καλιφόρνια και ονειρευόταν πάντα να αγοράσει μία ομάδα στην περιοχή του. Γνωρίζοντας, ωστόσο, πως το ΝΒΑ δεν θα του επέτρεπε ποτέ να «κουνήσει» τους θρυλικούς Σέλτικς από την Βοστόνη, βρήκε άλλο «μέσο» για να ταξιδέψει στην γενέτειρά του. Η συμφωνία είχε μεσολαβητή τον τότε ειδικό σύμβουλο του ΝΒΑ και μετέπειτα κομισάριο, Ντέιβιντ Στερν και το συμβούλιο των ιδιοκτητών ενέκρινε με ψήφους 21-1 την ανταλλαγή των Λέβιν και Μπράουν, που έφερε τον τελευταίο στη Βοστόνη και τον πρώτο στο Μπάφαλο, αλλά για λίγο. Ο Λέβιν ξεκίνησε την επόμενη μέρα τις διαδικασίες μετακόμισης στο Σαν Ντιέγκο, προκαλώντας μελαγχολία στους φαν των Μπρέιβς, που δεν μπορούσαν πια να αντιδράσουν. Ο Τζακ Ράμσεϊ αναπολεί, λέγοντας ότι «δεν μπορώ να θυμηθώ άλλη ομάδα να έχει τόση στήριξη από πόλη και φιλάθλους, ενώ δεν προσπαθούσε καθόλου να κερδίσει». Ο Έιντριαν Ντάντλεϊ, ο οποίος στην μοναδική σεζόν του (1976-77) στο Μπάφαλο κατέκτησε το βραβείο του ρούκι της χρονιάς, επισήμανε πως «οι οπαδοί ήταν τρελοί και δεν σταματούσαν να κάνουν θόρυβο»!

Ένα από τα μεγάλα προβλήματα των Μπρέιβς ήταν οι διακρίσεις λόγω της αγάπης των αρμόδιων για το χόκεϊ. Τόσο η ομάδα μπάσκετμπολ όσο και οι Σέιμπρς -αλλά και το κολέγιο Κανίσιους- χρησιμοποιούσαν ως έδρα το «Buffalo Memorial Auditorium», οι υπεύθυνοι του οποίου, όμως, είχαν ως προτεραιότητα το χόκεϊ και το πανεπιστήμιο. Οι Μπρέιβς αδυνατούσαν να βρουν διαθέσιμο χρόνο για αγώνες σε «εμπορικές» μέρες, αφού οι Σέιμπρς έπαιζαν σχεδόν κάθε Κυριακή και το Κανίσιους έκλεινε το γήπεδο κάθε Σάββατο. «Ο Σνάιντερ γνώριζε πως οι άλλες δύο ομάδες ήταν οι πραγματικοί κάτοικοι του Auditorium και ήταν απογοητευμένος», δήλωσε πριν χρόνια ο άλλοτε ρεπόρτερ της «Buffalo News», Μιλτ Νόρθροπ, θυμίζοντας από το 1971 ως το 1975, οι Μπρέιβς έπαιξαν σε πολλά ματς ως γηπεδούχοι στο «Maple Leaf Garden» του γειτονικού Τορόντο, με στόχο να διευρύνουν την βάση των οπαδών τους!

Παρά την παρουσία για χρόνια του σπουδαίου Μπομπ ΜακΑντού, οι Μπρέιβς δεν ξέφυγαν από την μετριότητα και είχαν πολλά διοικητικά και αγωνιστικά προβλήματα, από λανθασμένες αποφάσεις… Στα 8 χρόνια που αγωνίστηκαν στο Μπάφαλο είχαν 7 προπονητές (Ντολφ Σέιζ 1970-72, Τζον ΜακΚάρθι 1972, Τζακ Ράμσεϊ 1972-86, Τέιτς Λοκ 1976-77, Μπομπ ΜακΚίνον 1977, Τζόε Μαλέινι 1977 και Κότον Φιτζσίμονς 1977-78), υποπίπτοντας στο πρώτο σφάλμα νωρίς-νωρίς. Ενώ είχαν αποκτήσει μέσω του λεγόμενου expansion draft (σ.σ.: παίκτες που αποδέσμευσαν οι άλλες ομάδες, για εκείνες που εισέρχονται στην Λίγκα) τους Μπομπ Κάουφμαν και Ντον Μέι, επέλεξαν στο Νο15 του ντραφτ τον Τζον Χάμερ του Πρίνστον, προσπερνώντας τον Νέιτ Άρτσιμπαλντ (Νο19) και τον τοπικό ήρωα του πανεπιστημίου Νιαγάρα, Κάλβιν Μέρφι, που έγινε μέλος του Hall Of Fame ως παίκτης των Ρόκετς, που τον επέλεξαν στο Νο18…

Στις δύο πρώτες σεζόν τους, οι Μπρέιβς είχαν ρεκόρ 22-60, ενώ το 1972-73, παρότι είχαν επιλέξει στο Νο2 του ντραφτ τον Μπομπ ΜακΑντου του Νορθ Καρολάινα (μετέπειτα δις πρωταθλητή με τους Λέικερς και πρωταθλητής Ευρώπης με την Ολίμπια Μιλανο), πρώτο φόργουορντ/σέντερ στην ιστορία του ΝΒΑ που σούταρε εξαιρετικά από μακριά, «έπεσαν» στο 21-61. Η προσθήκη του Έρνι ΝτιΓκριγκόριο (Νο3 στο ντραφτ του 1973, από το Πρόβιντενς) βοήθησε τον ΜακΑντου (ρούκι της σεζόν το 1973) να οδηγήσει το Μπάφαλο για πρώτη φορά στα πλέι-οφς, το 1974 (ήττα 2-4 από τους Σέλτικς). Ο ΝτιΓκριγκόριο αναδείχθηκε ρούκι της χρονιάς και ο ΜακΑντου είχε 30,6π.-15,1ριμπ. μ.ο., κατακτώντας τον πρώτο από τους 3 διαδοχικούς τίτλους κορυφαίου σκόρερ και παραμένει ακόμη ο τελευταίος παίκτης που είχε +30π.-+15ριμπ. την ίδια χρονιά! Το 1975 (ρεκόρ 49-33), μάλιστα, αναδείχθηκε MVP του ΝΒΑ (μ.ο. 34,1π.-14,5ριμπ.!), αλλά οι Μπρέιβς αποκλείστηκαν πάλι στον 1ο γύρο (με 3-4) από την Ουάσινγκτον.

Η μοναδική νίκη του Μπάφαλο σε σειρά πλέι-οφς ήρθε το 1976 (ρεκόρ 46-36), όταν απέκλεισαν τους Σίξερς με 2-1, όμως ηττήθηκαν στους ανατολικούς ημιτελικούς (2-4) από την Βοστόνη. Λίγες μέρες πριν από την έναρξη της σεζόν 1976-77, απέκτησαν από το ΑΒΑ τον 21χρονο τότε Μόουζες Μαλόουν, ο οποίος, όμως, αγωνίστηκε σε μόλις 2 ματς (και για 6΄), αφού κανείς δεν τον πίστεψε. Ο Μαλόουν παραχωρήθηκε στους Ρόκετς και η -σκεπτόμενη ήδη την πώληση ή μετακόμιση- διοίκηση του Μπάφαλο τον είδε να αναδεικνύεται MVP το 1979, το 1982 και το 1983 και να κατακτά τον τίτλο του 1983 με τους Σίξερς!!! Τις δύο τελευταίες σεζόν στην πόλη (ρεκόρ 30-52 το 1976-77 και 27-55 το 1977-78), το μόνο μέλημα των παραγόντων των Μπρέιβς ήταν η… εξαφάνιση από την διοίκηση. Και παράλληλα με τις διαπραγματεύσεις για πώληση, παραχώρησαν όλη την αφρόκρεμά τους. Ο ΜακΑντου μετακόμισε στους Νικς (1976-79), προτού παίξει σε Σέλτικς, Πίστονς, Νετς, Λέικερς, Σίξερς και εν συνεχεία στην Ιταλία) και το Μπάφαλο έχασε μία μεγάλη ευκαιρία να διεκδικήσει να γίνει ένα μέρος της ιστορίας. Ενώ η δική του ιστορία κινδυνεύει να ξεχαστεί ή να μην γίνει μάθημα στους νεότερους. Βλέπετε, στην «κυανέρυθρη» πλευρά του «Στέιπλς Σέντερ» δεν υπάρχουν λάβαρα των «προγόνων» Μπρέιβς. Ούτε κρεμασμένες φανέλες, αφού οι Κλίπερς είναι μία από τις 4 ομάδες του ΝΒΑ που δεν έχουν αποσύρει ούτε μία… Αλλά αν το παρόν και το μέλλον τους είναι πια οι Κρις Πολ και Μπλέικ Γκρίφιν, το παρελθόν τους θα είναι πάντα ο Μπομπ ΜακΑντου.