Τα παιδιά στις μαύρες κοινότητες των Η.Π.Α. αναζητούν ένα «μονοπάτι» που να τους οδηγήσει στην επιτυχία. Αλλά, κυρίως, να τους αποτρέψει από τις κλισέ «διαδρομές» των ναρκωτικών, των όπλων και της παρανομίας. Ο Μπεν Ουίλσον όχι μόνο πέτυχε το δεύτερο, ξεφεύγοντας από το «τούνελ» των κακοποιών στα γκέτο του Σικάγο. Ήταν επίσης πανέτοιμος να διαβεί μία -ανηφορική μεν, αλλά φιλόδοξη δε- πορεία προς την επιτυχία σε αυτό που αγαπούσε περισσότερο απ’ όλα. Το μπάσκετμπολ. Μονάχα που μία (χρονικά και) συγκυριακά λάθος στροφή δεν έβαλε τέλος μόνο στα αθλητικά του όνειρα. Αλλά και στην ίδια του την ζωή…
Η πόλη του Σικάγο θεωρεί πια «Μεσσία» τον ντόπιο Ντέρικ Ρόουζ, η επερχόμενη επιστροφή του οποίου από τραυματισμό (έχασε τα πλέι-οφς του 2012 και όλη την περσινή σεζόν) κάνει τους φίλους των Μπουλς να αισιοδοξούν πως μπορούν να «εκθρονίσουν» τους πρωταθλητές Μαϊάμι Χιτ. Ωστόσο, η «WindyCity» –στην οποία μεγαλούργησε ο γεννημένος στη Νέα Υόρκη Μάικλ Τζόρνταν και περιοχή που «γέννησε» σπουδαίους παίκτες με μεγάλη καριέρα στο ΝΒΑ- θα μπορούσε να έχει πολύ νωρίτερα έναν «σωτήρα». Ένα 17χρονο παιδί που τα είχε σχεδόν όλα. Ταλέντο, σεμνότητα (καθόλου έπαρση), προοπτικές, όμως δεν είχε «συμπαίκτρια» την τύχη. Ο ύψους 2,05μ. Μπεν Ουίλσον χαιρόταν μέσα στο παρκέ και τα ανοικτά γήπεδα της «πόλης των ανέμων». Μία χαρά, όμως, που δεν πρόφτασε να φτάσει ως την ενηλικίωσή του.
Στις 21 Νοεμβρίου 1984, ο κορυφαίος παίκτης των γυμνασίων των Η.Π.Α. εκείνης της χρονιάς, πρώτος από το Σικάγο (όπου γεννήθηκαν παίκτες όπως οι Αϊζάια Τόμας, Μαρκ Αγκουάιρ, Τιμ Χάρνταγουεϊ, Τέρι Κάμινγκς, Κέιζι Ράσελ, «Ντοκ» Ρίβερς, Μορίς Τσικς, Έντι Τζόνσον) που κατάφερνε να είναι στο Νο1 της χώρας, έφευγε πρόωρα, απροσδόκητα και ανούσια από την ζωή. Μία μέρα νωρίτερα, κατά την διάρκεια του διαλείμματος για μεσημεριανό από το γυμνάσιό του, το Σίμεον, βρέθηκε στο λάθος τόπο, την λάθος στιγμή. Περπατώντας μαζί με δύο φίλες του, μία εκ των οποίων η κοπέλα του και μητέρα του μόλις δύο μηνών γιου του (πλέον είναι 29 χρονών, ονομάζεται Μπράντον Ουίλσον και προσπάθησε να παίξει κολεγιακό μπάσκετμπολ), o Μπεν Ουίλσον είδε μπροστά του τρεις νεαρούς που υποστήριζαν πως «έλεγχαν» την γειτονιά. Και ένα τετράγωνο μακριά από το σχολείο του, που ήταν το δικό του «βασίλειο», έμελλε να συναντήσει τον «τάφο» του…
Δύο 16χρονοι, οι Μπίλι Μουρ και Ομάρ Ντίξον (εγγονός του διάσημου μουσικού των μπλουζ, Ουίλι Ντίξον) μαζί με έναν που δεν αναγνωρίστηκε, ζήτησαν τον λόγο από τον Ουίλσον. Ο νεαρός σταρ, που δεν είχε χρησιμοποιήσει ποτέ την φήμη του για χάρες ή για διευκολύνσεις, τους ζήτησε ευγενικά να τους αφήσουν να περάσουν. Ο Ντίξον επιχείρησε να τους ληστέψει και ο Μπεν θέλησε να προστατεύσει τις φίλες του, με αποτέλεσμα να δεχτεί πυροβολισμούς από τον Μουρ. Το θανάσιμο όπλο σημάδεψε την καρδιά και το συκώτι του Ουίλσον, ο οποίος διακομίστηκε σε κοντινό νοσοκομείο, όμως στις 6 τα ξημερώματα της 21ης Νοεμβρίου δεν άντεξε, στο χειρουργείο … Υποτίθεται πως η μοίρα θα του είχε «υποσχεθεί» δόξα, χρήματα και χειροκροτήματα. Μονάχα που τελικά του επεφύλασσε αίματα, ανεπιθύμητους ήχους από πυροβολισμούς και ακόμη χειρότερα, από δάκρυα. Ακόμη και σήμερα, που έχουν περάσει σχεδόν 29 χρόνια από τον θάνατό του.
Ο Μουρ, που τράβηξε στην σκανδάλη, καταδικάστηκε σε κάθειρξη 40 ετών και ο Ντίξον σε 30. Ωστόσο, αν και παραμένουν στην φυλακή, η ποινή τους δεν απάλυνε τον πόνο της οικογένειας Ουίλσον. Δεν χάρισε πίσω σε έναν 17χρονο την πολλά υποσχόμενη ζωή του. Αφήνοντας, παράλληλα, τους θαυμαστές του νεαρού Μπεν με την απορία πόσο ψηλά θα μπορούσε να φτάσει. Ο προπονητής του στην θρυλική ακαδημία του γυμνασίου Σίμεον, Μπομπ Χάμπριτς, τον αποκαλούσε «Μάτζικ Τζόνσον με καλύτερο τζαμπ-σουτ»! Τα Μ.Μ.Ε. του Σικάγο τον παρομοίαζαν με τον θρύλο των Λέικερς, αλλά και τον μεγάλο σκόρερ των Σπερς, Τζορτζ Γκέρβιν. Μάλιστα, την σεζόν 1983-84, ο Μάτζικ είχε τηλεφωνήσει σπίτι του για να του ευχηθεί καλή επιτυχία στον τελικό της πολιτείας του Ιλινόι, κόντρα στο Έβανστον, έχοντας πληροφορηθεί ότι υπάρχει ένας πιτσιρικάς που παίζει σαν εκείνον!!!
Ο Μπεν Ουίλσον δεν πρόλαβε να δικαιώσει τον τίτλο του καλύτερου παίκτη των γυμνασίων. Πάντως, ακόμη κι αν ζούσε, ακόμη κι αν είχε γράψει την δική του ιστορία στο ΝΒΑ, πιθανότατα δεν θα κόμπιαζε για τούτο. Συμπαίκτες του θυμούνται πως στο πούλμαν της επιστροφής από την κατάκτηση του τίτλου της πόλης, δεν πανηγύριζε με τους συμμαθητές του, αλλά έλεγε στον κόουτς Χάμπριτς πως πρέπει να προπονηθούν για τον επερχόμενο τελικό της πολιτείας! Αυτό το ματς, στο οποίο το Σίμεον νίκησε το μέχρι τότε αήττητο (32-0) Έβανστον, αποδείχθηκε πως ήταν το τελευταίο επίσημο ματς που έπαιξε. Διότι το επόμενο παιχνίδι, παρθενικό της νέας σεζόν, πάλι απέναντι στο Έβανστον και 13 ώρες μετά τον θάνατό του, εξελίχθηκε σε φόρο τιμής και (δυστυχώς) «μνημόσυνο» για τον Μπεν.
Την επομένη της δολοφονίας του Ουίλσον, ήταν προγραμματισμένη η πρεμιέρα της χρονιάς κόντρα στους φιναλίστ. Οι άνθρωποι των δύο ομάδων συζήτησαν φυσικά το ενδεχόμενο να αναβληθεί η αναμέτρηση. Όμως τόσο ο κόουτς Χάμπριτς όσο και οι συγγενείς του Μπεν ουσιαστικά απαίτησαν(!) να διεξαχθεί, προς τιμήν του χαμένου σταρ (νίκη του Σίμεον με 71-50)! Η μητέρα του, Μέρι, εξήγησε ότι «ο Μπεν δεν είναι εδώ, αλλά θα ήθελε και το παιχνίδι να γίνει και όλοι σαν συνεχίσουν την ζωή τους κανονικά. Το μόνο που ελπίζω εγώ και όλες οι μητέρες είναι ο θάνατός του να γίνει μάθημα για όλους μας και να σταματήσουμε την ανεξέλεγκτη και χωρίς λόγο βία στους δρόμους της χώρας μας»… Σύμφωνα με έρευνες, ένας στους 5 μαύρους άνδρες στις Η.Π.Α., χάνει τη ζωή του από βίαιες πράξεις πριν κλείσει τα 25 του χρόνια. Ο Μπεν δεν έφτασε ούτε ως εκεί. Η δολοφονία του προκάλεσε αντιδράσεις. Στην κηδεία του παραβρέθηκαν 10.000 άτομα. Στην επιμνημόσυνη δέηση, στο γήπεδο του Σίμεον, που φέρει πλέον το όνομά του, έδωσαν το παρών σε ένα διήμερο 8.000 άνθρωποι! Και σύμφωνα με προ διετίας έρευνα του δικτύου CBS, ο θάνατος του «Benji» είχε αντίκτυπο στην τοπική κοινωνία, αφού οι δολοφονίες μειώθηκαν από 741 το 1984, σε 398 το 2010.
Η εφημερίδα «ChicagoTribune» έγραψε πριν μερικά χρόνια πως «η δολοφονία του “Μπέντζι” έγινε για την νεότερη Αμερική ότι ήταν ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και ο Μάλκολμ-Χ! Ο ίδιος έγινε άθελά του ένας μάρτυρας, ώστε να γίνουν τα πράγματα καλύτερα». Στις σελίδες του ίδιου εντύπου, ο ρεπόρτερ Κέι-Σι Τζόνσον, αντίπαλος του Ουίλσον στον τελικό της πολιτείας το 1984, τόνισε σε άρθρο του ότι «δεν χρειάζεται να έρθει κάθε χρόνο ο Νοέμβριος για να θυμόμαστε τον Μπεν. Για όσους τον ζήσαμε, ώστε σαν αντίπαλοι, νομίζω πως δεν υπάρχει μέρα που να μην τον θυμόμαστε. Το μάθημα των σπουδαίων ικανοτήτων του, αλλά κυρίως του σεμνού και ταπεινού χαρακτήρα του είναι κάτι που λέω συνεχώς στον δικό μου γιο». Καταλήγοντας πως «όσο κι αν δεν ξεχνάμε τον Μπεν Ουίλσον, δεν είναι πολλές οι φορές που συναντάμε συμπαίκτες ή αντιπάλους της εποχής και μιλάμε για την δολοφονία του, γιατί είναι κάτι μελαγχολικό»…
Ένας από τους λίγους ανθρώπους που έζησαν από κοντά τον «Μπέντζι» ήταν ο καλός φίλος του -και παραλίγο συμπαίκτης- Νικ Άντερσον. Ο παλαίμαχος γκαρντ του Ορλάντο (μέλος των Μάτζικ την σεζόν που έφτασαν ως τους Τελικούς του ΝΒΑ, το 1995, στην ήττα 0-4 από το Χιούστον) πήρε μεταγραφή από άλλο σχολείο. Και την σεζόν 1984-85, που δεν πρόλαβε να παίξει ο Μπεν, δεν είχε δικαίωμα να αγωνιστεί. Ωστόσο, όλο το καλοκαίρι του 1984 προπονούνται μαζί με τον Ουίλσον και θυμάται πως «εκτός από σκληρή προπόνηση, κάναμε παρέα όλη μέρα. Κοιμόταν ο ένας στο σπίτι του άλλου, πηγαίναμε σινεμά και τον θεωρούσα αδερφό μου». Ο Άντερσον εξήγησε ότι «μετά τον θάνατό του, απέκτησα επιπλέον κίνητρο να πετύχω και να φτάσω στο ΝΒΑ, προς τιμήν του». Άλλωστε, στην επαγγελματική του καριέρα φόρεσε το Νο25, αριθμό του «Benji» στο Σίμεον, για να τιμήσει τη μνήμη του και επισημαίνει πως «κάθε φορά που έβαζα την φανέλα με το αγαπημένο νούμερό του, το σκεφτόμουν».
Το Νο25 αποσύρθηκε μόλις το 2009 από το γυμνάσιό του, όχι όμως λόγω απερισκεψίας ή αμέλειας. Μέχρι πριν από 4 χρόνια, το «έθιμο» του σχολείου ήταν να δίνεται ο συγκεκριμένος αριθμός στον κατά τεκμήριο κορυφαίο παίκτη της ομάδας και ένας από τους τελευταίους που το φόρεσαν ήταν ο Ντέρικ Ρόουζ!!! Με τον νυν σταρ των Σικάγο Μπουλς να λέει πια ότι «ήταν μεγάλη τιμή μου, γιατί ο Ουίλσον είναι ένας θρύλος της πόλης και του τοπικού μπάσκετμπολ». Νωρίτερα το είχε φορέσει ο Μπόμπι Σίμονς, ενώ μία ακόμη παράδοση του σχολείου ήταν η ανάγνωση του βιβλίου που έγραψε η μητέρα του Μπεν, Μέρι Ουίλσον (έφυγε από τη ζωή το 2000), που έμοιαζε… υποχρεωτική για κάθε παίκτη-μαθητή! Αλλά για τον Ρόουζ δεν ήταν αγγαρεία, καθώς διάβασε το βιβλίο σε ένα βράδυ. Ενώ ο θάνατος του «Μπέντζι» αποτέλεσε και θέμα των περίφημων ντοκιμαντέρ «30 for 30» του δικτύου ESPN.
Ένα πορτρέτο του Μπεν βρίσκεται μέσα στο γήπεδο του γυμνασίου Σίμεον, ζωγραφισμένο από έναν συμμαθητή του. Στο γήπεδο όπου «έλαμψε» εσχάτως ο Τζάμπαρι Πάρκερ, ένας εκ των κορυφαίων παικτών των γυμνασίων πέρυσι, που φέτος θα αγωνιστεί στο φημισμένο πανεπιστήμιο Ντιούκ, του κόουτς Μάικ Σιζέφσκι. Ενώ στο γυμναστήριο του Σίμεον υπάρχου παντού φωτογραφίες του, μαζί με μία παραποιημένη εικόνα που απεικονίζει τον άτυχο νεαρό με την ενδυμασία της τότε επερχόμενης αποφοίτησής του, την οποία δεν πρόλαβε ποτέ.
Ο «Μπέντζι» δεν πρόλαβε και να διαπρέψει στο μπάσκετμπολ. Ο Κέι-Σι Τζόνσον της «ChicagoTribune» επιμένει πως «αν ο Μπεν είχε παίξει στο ΝΒΑ, τώρα θα λέγαμε πως ο τάδε παίκτης θα γίνει ο “νέος Ουίλσον”»! Άλλωστε, το περιοδικό «SLAM» έγραψε πριν από 4 χρόνια πως «για να καταλάβετε πόσο καλός παίκτης ήταν ο Ουίλσον, κέρδισε τον τίτλο του κορυφαίου των γυμνασίων από τους Ντάνι Φέρι, Σον Έλιοτ, Ροντ Στρίκλαντ, Κλίφορντ Ρόμπινσον, Τσαρλς Σάκλφορντ, Τομ Χάμοντς, Γκλεν Ράις, “Που” Ρίτσαρντσον και Μπι-Τζέι Άρμστρονγκ». Ενώ ο αρθρογράφος του περιοδικού (γεννημένος στο Σικάγο) «Σκουπ» Τζάκσον υπενθυμίζει συνεχώς ότι «το 1984, ο διάσημος σκάουτερ Μπομπ Γκίμπονς επέλεξε τους 100 καλύτερους παίκτες των γυμνασίων της χώρας. Το όνομα του Μπεν Ουίλσον δεν ήταν ανάμεσά τους. Αλλά η θέση με το Νο1 ήταν κενή!»… Ο «Μπέντζι» συνήθιζε να ηχογραφεί τον εαυτό του σε κασέτες και πριν κοιμηθεί τις άκουγε. Άκουγε τον εαυτό του να του λέει «αν δουλεύεις θα γίνεις ο καλύτερος», μαζί με άλλες παρόμοιες παροτρύνσεις και κουβέντες έμπνευσης! Το μότο του ήταν «αν είναι να γίνει, εξαρτάται από μένα και μόνο». Η ζωή του, όμως, εξαρτήθηκε και χάθηκε από ένα «νταηλίκι»…
ΕΙΠΕ:
– «Με ρωτούν συνέχεια γιατί επέλεξα το Νο25 και όχι το 32 του Μάτζικ ή το 33 του Μπερντ. Γιατί να το κάνω και να ακολουθήσω κάτι τέτοιο, όταν μπορώ να θέσω τα δικά μου στάνταρντ»;
– «Μακάρι όπως αγαπώ εγώ το μπάσκετμπολ και την οικογένειά μου, να αγαπά κάθε άνθρωπος τους άλλους. Έτσι μόνο θα καταφέρουμε κάποια στιγμή να διαλύσουμε όλες τις αντιπαλότητες».
ΕΙΠΑΝ ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΟΝ:
– «Ήταν ένας συνδυασμός Μάτζικ Τζόνσον και μεγάλων σκόρερ», (Τζέφρι Ουίλσον, αδερφός του, πριν τα αμερικανικά Μ.Μ.Ε. αναφέρουν πως «ήταν κάτι μεταξύ Μάτζικ και Γκέρβιν»).
– «Δεν κατάλαβα γιατί πήγε στο Σίμεον. Δεν περίμενα πως θα είχε τύχη και θα περνούσε καλά εκεί. Αλλά τώρα καταλαβαίνω πως όλοι οι μεγάλοι παίκτες πάνε πάνω στις προκλήσεις, αντί να τις αποφεύγουν», (Πολ Ουίλκερσον, γείτονάς του, αντίπαλος στα γυμνάσια, αλλά βοηθός του στις προπονήσεις).
– «Προπονούνταν πιο πολύ από όλους τους παίκτες που έχω δει και κοουτσάρει. Το μπάσκετμπολ ήταν το μεγαλύτερο ενδιαφέρον του», (Μπομπ Χάμπριτς, προπονητής του στο Σίμεον).
– «Ήταν τόσο αποφασισμένος στο μπάσκετμπολ, που ενώ του έλεγα ότι υπάρχουν και άλλοι σπουδαίοι παίκτες, εκείνος μου απαντούσε: “Εσύ δεν μου λες να θέτω υψηλούς στόχους; Αν προπονηθώ, κανείς δεν θα γίνει καλύτερος από μένα”!», (Μέρι Ουίλσον, μητέρα του).
– «Ο κόσμος διαφημίζει την αγάπη με τον τρόπο του. Ο Μπεν ήταν τόσο σεμνός, που ακόμη και όταν τον αναγνώριζαν όλοι στον δρόμο, καθόταν και τους χαιρετούσε. Δεν ήταν ποτέ ομιλητής, ήταν ακροατής», (Μέρι Ουίλσον).
– «Πολλές φορές κλείνω τα μάτια και τον σκέφτομαι να διαπρέπει στο ΝΒΑ. Αυτό έπρεπε να είναι το πεπρωμένο του», (Νικ Άντερσον, φίλος του και παλαίμαχος γκαρντ του Ορλάντο).