Τα μοναδικά θηλυκά στη ζωή πολλών αθλητών είναι μονάχα η… προπόνηση και η νίκη. Για τον Σον Χάρινγκτον, πάντως, η πορεία του καθορίστηκε από τις πραγματικές γυναίκες της ζωής του. Αρχικά από την μητέρα του, η οποία τον πίεζε να βρει διέξοδο στο μπάσκετμπολ, ώστε να φύγει από τις κακόφημες συνοικίες του Σικάγο. Κάτι που κατάφερε, έστω και για λίγο. Στη συνέχεια ήταν η κοπέλα του, η οποία έμεινε έγκυος το 1997 και εκείνος υποχρεώθηκε να αφήσει τις σπουδές και το παρκέ στο Νόρθουεστ Μιζούρι, προκειμένου να επιστρέψει στην «πόλη των ανέμων» για να ζήσει μόνιμα μαζί της. Και εδώ και μερικά χρόνια οι κόρες του. Τα καμάρια της οικογένειάς του, που είναι ο λόγος της ζωής του. Αν και η μεγάλη θυγατέρα του λίγο έλειψε να γίνει ο λόγος του θανάτου του άλλοτε γκαρντ του φημισμένου γυμνασίου Μάρσαλ στα μέσα της δεκαετίας του ’90. Παίκτη της ομάδας του 1994 που ήταν πρωταγωνίστρια στο εξαιρετικό ντοκιμαντέρ «Hoop Dreams». Ο Χάρινγκτον, πάντως, έμεινε παράλυτος όταν στις 30 Ιανουαρίου 2014 πυροβολήθηκε στην σπονδυλική στήλη στην προσπάθειά του να προστατεύσει την κόρη του από «βροχή» πυροβολισμών στο αυτοκίνητό του, την ώρα που την μετέφερε στο σχολείο της. Αλλά δεν μετανιώνει ούτε μία στιγμή για τούτο…
Ο 39χρονος βοηθός προπονητή πια στο γυμνάσιο Μάρσαλ, δεν χάνει το κουράγιο του. Επιμένει ότι «το μόνο πράγμα που πέρασε από το μυαλό του την ώρα που άκουσα την πρώτη σφαίρα να σφηνώνει στο όχημά μας, ήταν να πέσω πάνω στην μικρή. Τίποτε άλλο δεν μετρούσε τότε και τίποτε άλλο δεν μετρά και τώρα». Ο Χάρινγκτον δέχθηκε δύο σφαίρες από αγνώστους στην πλάτη, αλλά κατάφερε να σώσει την κόρη του, βλέποντας απλώς μία σφαίρα να τρυπά το προσκέφαλο της θέσης του συνοδηγού, όπου καθόταν εκείνη… Ο παλαίμαχος γκαρντ, για τον οποίο έλεγαν πως μπορεί να γίνει ένας «νέος Τιμ Χάρνταγουεϊ» (κάτι που έλεγε ο προπονητής του στο Νιου Μέξικο Στέιτ, Ρας Μπράντμπαρντ) για την πόλη του Σικάγο, όδευε από την καθιερωμένη διαδρομή του για το σχολείο, στην περιοχή Χάμπολντ. Η ειρωνεία εκείνης της καταραμένης μέρας, όμως, ήταν άλλη. Εκτάκτως, το πρωινό της 30ης Ιανουαρίου, ο Χάρινγκτον είχε τα χέρια του στο τιμόνι ενός λευκού νοικιασμένου αυτοκινήτου, καθώς το δικό του μπλε φορτηγάκι ήταν στο συνεργείο. Η αστυνομία, παρά τη σύλληψη του 21χρονου Ντιαντρέ Τόμπσον και του 23χρονου Σέντρικ Ντέιβις, δεν διευκρίνισε αν ο δράστης είχε στόχο τον ασίσταντ κόουτς του Μάρσαλ ή κάποιον άλλον. Ο ίδιος ο Χάρινγκτον, πάντως, βγαίνοντας από το νοσοκομείο, είχε δηλώσει πως «το μόνο που μπορώ να υποθέσω είναι πως εκείνοι που πυροβόλησαν απλώς έψαχναν για ένα άσπρο όχημα και έτυχε να περνάμε εμείς από εκεί».
Παρά το προσωπικό του δράμα, έμεινε χαμογελαστός και ευγνώμων που βγήκε ζωντανός από εκείνη την περιπέτεια. Εξηγώντας πως «δεν είμαι θυμωμένος. Δεν ψάχνω για εκδίκηση. Όταν έμαθα για τη σύλληψη, απλώς χάρηκα που οι δράστες κάτι τρομερού δεν θα παραμείνουν ατιμώρητοι». Άλλωστε, από όλη αυτή την ιστορία, ο Σον Χάρινγκτον δεν ξύπνησε απογοητευμένος. Συνεχίζει να στηρίζει την φαμίλια του και επίσης δεν κλείστηκε στο σπίτι του. Κάτι που δεν έκανε και το 2003, όταν η αγαπημένη μητέρα του δολοφονήθηκε σε απόπειρα ληστείας στο σπίτι της… Εξακολουθεί να εργάζεται στο γυμνάσιο Μάρσαλ, όχι ως μόνιμος βοηθός προπονητή, αλλά ως υπεύθυνος ενός προγράμματος στήριξης και καθοδήγησης των μαθητών. Όμως, όσο παραμένει αισιόδοξος, πιστεύει ακόμη ότι και θα περπατήσει ξανά και θα βρεθεί και πάλι στον πάγκο του σχολείου του. «Το Σικάγο ήταν πάντα μία μπασκετική πόλη και θέλω να συνεχίζω να δίνω κίνητρο στα παιδιά της να δοκιμάζουν να βρουν δρόμους ώστε να μην μπλέκουν στις συμμορίες και τα ναρκωτικά», τονίζει, προσθέτοντας πως «μέχρι να επιστρέψω στην ομάδα, πηγαίνω και βλέπω τα παιδιά την παραμονή κάθε αγώνα. Είναι κάτι που δίνει κουράγιο και σε μένα». Μάλιστα, κατονόμασε ως καθοριστική τη «συνεισφορά της καλής φίλης μου, Ντόροθι Γκέιτερς, προπονήτριας της ομάδας κοριτσιών του Μάρσαλ, γιατί με βοήθησε σε όλα. Κατάλαβα ότι το “μονοπάτι” μου δεν είναι μόνο η προπονητική, αλλά κάτι υψηλότερο. Θέλω να προσφέρω, όπως στο παρελθόν θρύλοι σαν τους Τζάκι Ρόμπινσον και Μοχάμεντ Άλι και εσχάτως ο Τζοακίμ Νοά, που προσφέρει τόσα πολλά στην τοπική κοινωνία του Σικάγο».
Το μεγαλύτερο πρόβλημα του χαμογελαστού Χάρινγκτον ήταν αρχικά διπλό. Επισημαίνοντας πως «έπρεπε, ως πρώην αθλητής και άνθρωπος που μεγάλωσα και ζω μέσα στα γήπεδα, να συνηθίσω την ιδέα και τους ρυθμούς του αναπηρικού καροτσιού. Αλλά κυρίως, να πείσω την οικογένειά μου να ξεπεράσει το σοκ». Πριν από μερικές εβδομάδες, έναν και κάτι χρόνο μετά το εξιτήριο του από το νοσοκομείο, ο άλλοτε παίκτης και του πανεπιστημίου Νιου Μέξικο Στέιτ, παραχώρησε συνέντευξη στην «Chicago Tribune» και κλήθηκε να θυμηθεί το περιστατικό. Αλλά ξεκαθάρισε πως «δεν το βλέπω σαν κατάρα, αλλά σαν ευλογία. Ξέρω πως όλοι θα θεωρήσουν κλισέ το να πω ότι πλέον εκτιμώ κάθε πράγμα και πρόσωπο στη ζωή μου, αλλά πράγματι έτσι είναι. Ομολογώ πως μερικές φορές σκέφτηκα να ξυπνήσω το πρωί και να γιορτάσω το γεγονός ότι είμαι ζωντανός, αλλά απλώς σηκώθηκα από το κρεβάτι και συνέχισα όπως κάθε φορά τη μέρα μου». Ένας νέος στόχος του είναι να βοηθήσει τα παιδιά του Σικάγο να ξεφύγουν από τα προβλήματα και την παρανομία. Θυμίζοντας πως το 2014 υπήρξαν 2.589 θύματα από ένοπλες επιθέσεις, ενώ μέχρι την ημερομηνία του δημοσιεύματος της «Tribune», σημειώθηκε καταγραφή άλλων 131 το 2015… Και ετοιμάζεται να καταθέσει στη δίκη κατά των Τόμπσον και Ντέιβις, που φέρονται να τον πυροβόλησαν, λέγοντας πως «ελπίζω ότι δεν θα χρειαστεί να κάνει το ίδιο και η κόρη μου. Γιατί δεν θέλω να θυμηθεί πάλι αυτή την ιστορία…».