Φτάνοντας στην Ελλάδα, ο Χακίμ Ουόρικ άνοιξε την όρεξη των οπαδών του Ολυμπιακού, οι οποίοι παρακολουθούσαν τα θεαματικά (αλλά προ 7-8 ετών) στιγμιότυπά του από το ΝΒΑ. Ο Αμερικανός φόργουορντ δεν δείχνει να είναι πλέον ο παίκτης με τα «ελατήρια στα πόδια» όπως με τις φανέλες των Γκρίζλις και Σανς. Όμως αρκετοί λησμονούν -ή δεν γνωρίζουν- πως είναι ένας από τους μεγάλους πρωταγωνιστές των φάιναλ-φορ του NCAA, το τελικό τουρνουά του οποίου άρχισε στις Η.Π.Α. με την πρεμιέρα των First Four αλλά και τον 1ο γύρο, από την Πέμπτη (17/3). Μία μέρα νωρίτερα, ο Ουόρικ θυμήθηκε με κείμενό του στην ιστοσελίδα «theplayerstribune.com» την δική του μεγάλη στιγμή στην «Τρέλα του Μαρτίου». Καθώς με μία καθοριστική τάπα στον τελικό του 2003 με αντίπαλο το Κάνσας, είχε χαρίσει τον τίτλο στο Σίρακιουζ του τότε μεγάλου σταρ, Καρμέλο Άντονι!
Ο Ουόρικ έγραψε χαρακτηριστικά:
«Ο μοναδικός αριθμός αριθμός που χρειάζεται να γνωρίζετε είναι το ”0”. Τόσοι ήταν οι πόντοι που (δεν) δεχτήκαμε στα τελευταία δευτερόλεπτα του τελικού του 2003. Είναι επίσης το ποσό της… αμφισβήτησης που είχαμε στον στόχο που είχαμε να κατακτήσουμε το πρωτάθλημα. Αλλά, κυρίως, είναι ο αριθμός που είδα στο ρολόι όταν όλα τελείωσαν. Τότε ήταν όλα αληθινά. Τότε που η ”Τρέλα” άρχισε…
»Υποτίθεται ότι δεν έπρεπε να είμαστε εκεί. Μας υποτίμησαν στην αρχή της σεζόν και έχοντας απουσιάσει από το τελικό τουρνουά της προηγούμενης χρονιάς, κανείς δεν περίμενε κάτι από εμάς. Είχαμε όμως δύο πρωτοετείς, τον Καρμέλο Άντονι και τον (σ.σ.: επίσης για λίγο παίκτη του Ολυμπιακού) Τζέρι ΜακΝαμάρα και μόλις πάτησαν το παρκέ του πανεπιστήμιου, ήξερα πως θα είμαστε καλοί γιατί ήταν και οι δύο ξεχωριστοί.
»Πολλοί μας αμφισβήτησαν λόγω της απειρίας μας. Είχαμε βασικούς δύο πρωτοετείς και δύο δευτεροετείς και ο ένας ήμουν εγώ. Αυτή όμως πιστεύω ήταν η μεγάλη δύναμή μας. Ήμασταν νέοι και άπειροι για να καταλάβουμε την βαρύτητα όσων πετυχαίναμε. Οι στιγμές δεν είναι τόσο σπουδαίες για εμάς γιατί δεν ξέραμε πόσο σημαντικές είναι.
»Ακόμη και από το Νο3 της κατάταξης του τελικού τουρνουά, πολλοί ειδικοί προέβλεπαν ότι δεν είχαμε πολλές πιθανότητες να φτάσουμε στο φάιναλ-φορ. Όταν, όμως, νικήσαμε στο Νο1 της Οκλαχόμα με 16π. διαφορά στους προημιτελικούς, κατάλαβαν πως δεν ήμασταν μόνο αρκετά καλοί για να φτάσουμε στο φάιναλ-φορ, αλλά και για να το κατακτήσουμε…
»Κερδίζοντας το Τέξας στον ημιτελικό, συναντήσαμε το Κάνσας στον τελικό. Ο αντίπαλος είχε επιβληθεί με 33π. διαφορά του Μαρκέτ στον ημιτελικό και για όλους ήμασταν απόλυτο αουτσάιντερ. Εμείς, όμως, μπήκαμε στο παρκέ ”καυτοί” και τρόπον τινά τους χτυπήσαμε στο στόμα. Εκείνοι αιφνιδιάστηκαν και πήραμε προβάδισμα με 18π. στο πρώτο ημίχρονο! Το Κάνσας, όμως, ήταν μία σκληρή και έμπειρη ομάδα βετεράνων στο κολεγιακό πρωτάθλημα και γνωρίζαμε ότι θα επιστρέψουν. Έπρεπε μόνο να αντέξουμε.
»Στο δεύτερο ημίχρονο, πάλεψαν και ”γύρισαν” το ματς, όπως περιμέναμε. Και μόλις 13,5” για το φινάλε, είχαμε προβάδισμα μόλις 3π.. Τότε ήταν που πήγα στη γραμμή των βολών. Μπορώ να το ”παγώσω” ακριβώς εκεί. Ήμουν ένας σουτέρ βολών με ποσοστό 66,7% στη σεζόν και αν σκόραρα έστω και μία, θα ήταν παιχνίδι 2 κατοχών με 13,5” και θα ”κλειδώναμε” τον τίτλο.
»Αστόχησα στην πρώτη…
»Και οι δύο ομάδες αστόχησαν σε βολές στο τέλος, αλλά εγώ ήμουν μπροστά στην πλέον καθοριστική βολή του ματς. Αν την έβαζα στο καλάθι, θα ήταν παιχνίδι 4π.. Αν την έχανα, με τον κόουτς Μπέιχαϊμ να έχει καλέσει όλους τους παίκτες πίσω στο καλάθι για την άμυνα από το να ”παλέψουν” για το επιθετικό ριμπάουντ, το Κάνσας θα είχε μεγάλη ευκαιρία να πάρει το ριμπάουντ και να επιχειρήσει να ισοφαρίσει.
»Σούταρα, ένιωθα καλά, όμως το σουτ δεν μπήκε στο καλάθι…
»Δεν είχα καιρό ούτε να απογοητευτώ. Το Κάνσας μετέφερε τη μπάλα άμεσα στο δικό μας παρκέ και έπρεπε να επιστρέψω στην άμυνα. Υποχρεώθηκα να παίξω άμυνα σε άλλον παίκτη, γιατί είχαμε χαμηλώσει το σχήμα για να αμυνθούμε σε τρίποντο. Έτσι, όταν το Κάνσας θέλησε να βγάλει ένα τρίποντο από τη γωνία, εγώ ήμουν ακόμη κάτω από το καλάθι και προσπαθούσα να προσαρμοστώ στην αλλαγή των μαρκαρισμάτων.
»Το μόνο που θυμάμαι είναι πως κοίταξα στη γωνία και είδα τον Μάικλ Λι ελεύθερο. Και σκέφτηκα: «Με τίποτα»!
»Δεν πίστευα ότι είχαν καμία ελπίδα να τον προλάβω και να τον κόψω. Ήμουν ακόμη κάτω από το καλάθι. Περίπου 6μ. μακριά του. Ήθελα απλώς να φτάσω κοντά του μόνο για να του δυσκολέψω την προσπάθεια. Αλλά όσο πλησίαζα, συνειδητοποίησα ότι κάλυψα μεγάλο μέρος της απόστασης με λίγα βήματα και σκέφτηκα πως μπορεί να τον φτάσω, αλλά δεν θέλω να του κάνω φάουλ…
»Το μόνο που άγγιξα ήταν η μπάλα.
»Μετά την τάπα κοίταξα το ρολόι και άρχισα να πηδάω και να φωνάζω ”That’s the game”!!! Η γραμματεία πρόσθεσε 1,5” στο ρολόι, όμως δεν είχε σημασία γιατί το Κάνσας δεν μπορούσε να βρει σουτ πριν την λήξη και μόνο αυτό είχε σημασία.
»Κοίταξα πάλι ψηλά στο χρονόμετρο. Μηδέν!
»Ήμασταν πρωταθλητές!
»Μέχρι τότε δεν ήμουν φημισμένος μπλοκέρ και ήταν τρελό που το κατάφερα. Και ο λόγος ήταν ότι δεν ”πάγωσα” μετά τις χαμένες βολές. Όλα έγιναν γρήγορα. Δεν θέλω να σκέφτομαι το θα γινόταν αν χάναμε εκείνο το ματς. Η τελευταία φορά που το Σίρακιουζ και ο κόουτς Μπέιχαϊμ ήταν στον τελικό ήταν το 1987, στο ίδιο παρκέ στο Superdome της Νέας Ορλεάνης. Με προβάδισμα 1π. και 30” στο χρονόμετρο, ο Ντέρικ Κόουλμαν αστόχησε στη βολή σε ένα γκολ-φάουλ. Και η Ιντιάνα πέρασε τη μπάλα στον Κιθ Σμαρτ που ευστόχησε από τη γωνία με 1” να απομένει και νίκησε.
»Στην ίδια γωνία που εγώ σταμάτησα τον Μάικλ Λι και ”κλείδωσα” τη νίκη.
»Πολλοί μπορεί να πιστεύουν ότι η καλύτερη στιγμή μου στον τελικό του 2003 ήταν εκείνη η τάπα. Εκείνη η στιγμή που χτύπησα τη μπάλα και κέρδισα έναν έναν εθνικό τίτλο. Αλλά δεν ήταν. Η αγαπημένη στιγμή ήταν όταν κοίταξα ψηλά στο ρολόι και είδα 0:00.
»Θυμηθείτε, ήμασταν νέοι και αφελείς και δεν καταλαβαίναμε πόσο σημαντικό ήταν και όταν νικήσαμε κάναμε ό,τι και οι άλλοι συνομήλικοι μας. Πήγαμε να γιορτάσουμε στην Bourbon Street. Βγήκαμε έξω σαν να ήταν μία απλή νύχτα και όχι σαν να κερδίσαμε το πρωτάθλημα. Και μας έκλεψαν! Ήταν κάτι τρελό για εμάς και γυρίσαμε στο ξενοδοχείο και τότε καταλάβαμε τι είχαμε πετύχει.
»Και το καταλάβαμε καλύτερα όταν επιστρέψαμε στο Σίρακιουζ.
»Δεν υπάρχουν επαγγελματικές ομάδες στο Σίρακιουζ και έτσι η πόλη ”ζει και πεθαίνει” για τις ομάδες του πανεπιστήμιου. Όταν γυρίσαμε, ακόμη και γηραιές κυρίες που δεν είχαν παρακολουθήσει ποτέ μπάσκετμπολ μας ευχαριστούσαν στον δρόμο. Όλοι στην πόλη γνώριζαν ποιοι είμαστε. Δεν μπορούσαμε να πάμε πουθενά δίχως να μας αναγνωρίσουν.
»Σαν αθλητής περνάς τη ζωή σου δουλεύοντας στο γήπεδο και το γυμναστήριο για τη στιγμή που θα διεκδικείς έναν τίτλο στον τελικό. Όμως η αληθινή χαρά δεν έρχεται όταν τον κατακτάς για τον εαυτό σου, αλλά όταν συνειδητοποιείς τι σημαίνει αυτό για τους γύρω σου. Για την κοινότητα, το πανεπιστήμιο, τους συμπαίκτες σου και κυρίως τον κόουτς Μπέιχαϊμ. Μετά την δύσκολη ήττα του 1987, είχε επιτέλους τον τίτλο του.
»Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή την τάπα. Αλλά θα θυμάμαι πάντα την υποδοχή όταν επιστρέψαμε στο Σίρακιουζ και τι σήμαινε αυτό για την τοπική κοινωνία. Αυτή θα είναι η τελευταία ανάμνησή μου».
Χακίμ Ουόρικ