Όσοι τον γνώρισαν, έχουν να λένε πως ήταν ένας περήφανος άνθρωπος. Παρόλα αυτά, φαίνεται πως ο Ρότζερ Μπράουν εμπιστευόταν μόνο την μπάλα στα χέρια του. Ήταν ένας ιδιαιτέρως επιφυλακτικός χαρακτήρας, που η αλήθεια είναι πως δεν τα πήγαινε πολύ καλά με τον κόσμο. Δίχως, ωστόσο, να είναι απότομος ή εχθρικός. Ο συχωρεμένος σταρ των Ιντιάνα Πέισερς και πρωταγωνιστής στους 3 τίτλους τους στο ABA, αν και διάσημος κατά τα γυμνασιακά του χρόνια στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης, δεν ήταν επικοινωνιακός. Και συγγενείς και φίλοι θυμούνται ότι συνήθως έσκυβε το κεφάλι και προχωρούσε. Μονάχα που τα φαινόμενα συχνά απατούν… Γιατί ο ίδιος έζησε μία αξιοπρεπή ζωή, είχε μία αξιοσέβαστη καριέρα και έμεινε πάντα με ψηλά το κεφάλι, παρά τις αδικίες που βίωσε. Η (δεύτερη) δικαίωσή του ήρθε με την επικείμενη κυριακάτικη (8/9) είσοδό του στο Hall Of Fame, σαν μία -έστω και μετα θάνατον- νέα αναγνώριση του ταλέντου του.
Το να εκφράζει δημοσίως τα συναισθήματά του δεν ήταν ανάμεσα στις ικανότητές του. Πάντως, αν ζούσε, σίγουρα θα στεκόταν ευγενέστατος στο πόντιουμ του μπασκετικού «μουσείου» στο Σπρίνγκφιλντ της Μασαχουσέτης, ευχαριστώντας όσους τον ανέδειξαν. Χωρίς κακίες για το παρελθόν, δίχως να ζητήσει τίποτε παραπάνω. Όπως (δεν) έκανε πάντοτε. Ο Ρότζερ Μπράουν θα γίνει το βράδυ της Κυριακής (και επισήμως) μέρος της ιστορίας του παγκόσμιου μπάσκετ. Κάτι που παραλίγο να χάσει το 1960, όταν αισθάνθηκε πως κάποιος του τράβηξε το χαλί προς την δόξα κάτω από τα πόδια του.
Για την ακρίβεια, του πήραν στην κυριολεξία το παρκέ κάτω από τα πόδια του… Έχοντας μία εντυπωσιακή καριέρα στο γυμνάσιο Ουίνγκεϊτ, σκοράροντας και 37π. στον τελικό του σχολικού πρωταθλήματος κόντρα στον καλό του φίλο Κόνι Χόκινς (παρά την ήττα από το Μπόιζ Χάι Σκουλ), ο Μπράουν κέρδισε επάξια μία πλήρη υποτροφία στο πανεπιστήμιο του Ντέιτον. Οι φαν που τον παρακολούθησαν σε εκείνον τον τελικό στο «Μάντισον Σκουέαρ Γκάρντεν», ονειρεύονταν ήδη να τον δουν στο ίδιο γήπεδο με την φανέλα των Νικς! Μονάχα που αυτό το όνειρο διαλύθηκε από τον «εφιάλτη» του Μπράουν.
Η υποτροφία του ανακλήθληκε και τόσο το NCAA όσο και το ΝΒΑ τον τιμώρησαν με δια βίου αποκλεισμό, όταν το όνομά του ενεπλάκη σε σκάνδαλο στημένων αγώνων του κολεγιακού πρωταθλήματος, που οδήγησε στην σύλληψη 37 παικτών από 22 πανεπιστήμια! Ανάμεσα σε αυτούς ήταν και ο Κόνι Χόκινς, που άκουσε την ίδια «ετυμηγορία»… «Εγκέφαλος» του σκανδάλου ήταν ο Τζακ Μολίνας, πρώην γκαρντ/φόργουορντ των Φορτ Ουέιν Πίστονς, που τιμωρήθηκε με αποκλεισμό από το ΝΒΑ το 1954 -έχοντας αγωνιστεί σε μόλις 29 ματς- λόγω παράνομου πονταρίσματος σε διαφορές πόντων στο NCAA (ακόμη και εις βάρος της ομάδας του!), τα χρόνια που φοιτούσε και έπαιζε στο πανεπιστήμιο Κολούμπια!
Παρά το γεγονός ότι οι Μπράουν και Χόκινς δεν ήταν ανάμεσα στους 37 κατηγορούμενους, «καταδικάστηκαν» λόγω της αποκάλυψης της φιλικής σχέσης του δεύτερου με τον τζογαδόρο Μολίνας. Ενώ υπήρχαν φήμες και ενδείξεις πως ο Χόκινς έλαβε -κατά παράβαση των ερασιτεχνικών κολεγιακών κανονισμών- το ποσό των 250δολ. από τον Μολίνας, ως μεσολαβητής στο να του γνωρίζει παίκτες-«πιόνια», ο Μπράουν αποδείχθηκε, έστω και αργότερα, πως δεν είχε καμία σχέση.
Ο Ρότζερ Μπράουν έσκυψε το κεφάλι και δεν αντέδρασε, παρά μόνο με μία αγωγή για διαφυγόντα κέρδη, που κατέθεσε εναντίον του NCAA και του ΝΒΑ το 1966 και την οποία κέρδισε το 1969. Μέχρι τότε, όμως, είχε ήδη φύγει από τη Νέα Υόρκη, είχε εγκατασταθεί στο Ντέιτον του Οχάιο και αποφάσισε να εργαστεί ως φύλακας νυχτερινής βάρδιας στο τοπικό εργοστάσιο της General Motors και να παίζει ερασιτεχνικά σε λίγκες της περιοχής.
«Δυσκολεύτηκε πολύ και γέρασε πριν την ώρα του», θυμάται η δεύτερη σύζυγός του, Τζίνι, η οποία θα είναι παρούσα στην τελετή της Κυριακής. Πανω που είχε συνηθίσει την φόρμα της άχαρης, μπροστά στο αδιαμφισβήτητο ταλέντο του, δουλειάς στο εργοστάσιο, ένα γκρουπ επιχειρηματιών του… βρήκε νέα εργασία. Δηλαδή την παλιά. Το 1967 ιδρύθηκε η λίγκα του ΑΒΑ και ο θρύλος της Ιντιανάπολις, Όσκαρ Ρόμπερτσον, που είχε αντιμετωπίσει τον Μπράουν σε καλοκαιρινά καμπ, έπεισε τον τζένεραλ μάνατζερ, Μάικ Στόρεν, να δει τον Μπράουν, ο οποίος έγινε ο πρώτος παίκτης στην ιστορία των Ιντιάνα Πέισερς!
Σε ηλικία 25 ετών, ο Ρότζερ Μπράουν χρειαζόταν απλώς μία ευκαιρία. Έγινε άμεσα ο ηγέτης των Πέισερς, ήταν ο πρώτος παίκτης που ξεπέρασε τους 10.000π. στη νέα λίγκα και οδήγησε την Ιντιάνα σε τρεις τίτλους (1970, 1972, 1973)! Μάλιστα, στον πρώτο θρίαμβο, σκόραρε κατά μ.ο. 28,5π. σε 15 αγώνες πλέι-οφς και σημείωσε 53π. στον 4ο Τελικό (νίκη 142-120, έχοντας επιπλέον 18/29 σουτ-13ριμπ. και 6 ασίστ), 39 στον 5ο και 45π. στον 6ο, κόντρα στους Λ.Α. Σταρς!!!
Το 1997, χρονιά του θανάτου του από καρκίνο του ήπατος, αναδείχθηκε ομόφωνα στην κορυφαία ομάδα όλων των εποχών του ΑΒΑ, μαζί με 6 άλλους παίκτες. Η πραγματική του δικαίωση, ωστόσο, είχε έρθει πολύ νωρίτερα. Η δικαστική νίκη του το 1969 υποχρέωσε το ΝΒΑ να αποσύρει τον δια βίου αποκλεισμό και ο Μπράουν έγινε διαθέσιμος για το ΝΒΑ. Αλλά σε αντίθεση με τον Κόνι Χόκινς, ο οποίος έπειτα από καριέρα στο ΑΒΑ και στους Harlem Globetrotters, μεταπήδησε στο ΝΒΑ(σε Σανς, που απέσυραν την φανέλα του με το Νο42, Λέικερς και Χοκς), εκείνος έμεινε πιστός στην λίγκα που του χάρισε την μοναδική ευκαιρία στη ζωή του. Και αποφάσισε να αποσυρθεί από την ενεργό δράση το 1976, όταν οι Πέισερς δέχθηκαν να συμπεριληφθούν στην συγχώνευση ΑΒΑ-ΝΒΑ και να παίξουν στο 2ο.
«Εκείνη η απόφαση του δικαστηρίου ήταν η πραγματική λύτρωση για τον Ρότζερ», συμπλήρωσε η Τζίνι Μπράουν. Εξηγώντας επίσης ότι «σήμαινε πολλά για αυτόν, γιατί έχασε και τόσα πολλά από ένα λάθος. Η αλήθεια τον γιάτρεψε οριστικά και απόλαυσε τη ζωή του όπως έκανε τόσα χρόνια μόνο στο μπάσκετ. Δεν απολογήθηκε ποτέ και σε κανέναν, γιατί ήξερε την αλήθεια, Δεν ζήτησε βοήθεια από κανέναν, όμως μετά την αθώωσή του, κατάφερε να κοιτάξει στα μάτια τα παιδιά του». Παράλληλα, όταν αποχώρησε, έχοντας αγαπήσει τόσο πολύ την Ιντιάνα, έγινε για 4 χρόνια μέλος του δημοτικού συμβουλίου της πόλης, με το κόμμα των Ρεπουμπλικάνων.
Ενώ εργάστηκε και για λίγο σαν βοηθός προπονητή στους Πέισερς. Συνδέθηκε τόσο με την Ιντιάνα, που θεωρήθηκε ο… «Ρέτζι Μίλερ, πριν τον Ρέτζι Μίλερ(!)» και τόσο ο τελευταίος όσο και ο επίσης παλαίμαχος παίκτης της ομάδας, Μελ Ντάνιελς, θα είναι οι παρουσιαστές της εισαγωγής του στο Hall Of Fame. Μαζί με τους τρεις γιους και τις τέσσερις κόρες του.Ο δεσμός του με τη Ιντιανάπολις έγινε ακόμη πιο δυνατός γιατί «ανάγκασε» μέχρι και πολίτες της που δεν τον γνώριζαν ή γνώρισαν, να τον αποθεώσουν μετά θάνατον… Ο Τεντ Γκριν, σκηνοθέτης που μεγάλωσε στην πόλη, δεν παρακολούθησε ποτέ τους Πέισερς στο ΑΒΑ. Το 2011 ξεκίνησε μία έρευνα για τα πρώτα χρόνια της ομάδας και το μάτι του «έπεφτε» πάντα στο όνομα «Ρότζερ Μπράουν». «Τα στοιχεία του ήταν σχεδόν σε όλα τα πρώτα ρεκόρ των Πέισερς», επισημαίνει ο Γκριν, που προτίμησε να αφήσει στην άκρη την συλλογική αναζήτησή του και να επικεντρωθεί στον άγνωστο για εκείνον ήρωα. «Δεν είχα ακούσε ποτέ το όνομά του, επομένως το ντοκιμαντέρ μου είχε βάση την άγνοια!», δήλωσε τον περασμένο Φεβρουάριο, λίγο πριν την παρουσίαση του φιλμ. Ο Γκριν διάβασε το βιβλίο «Foul! The Connie Hawkins story» του Ντέιβιντ Γουλφ, για την τιμωρία των Χόκινς και Μπράουν και μίλησε με δεκάδες παράγοντες της Ιντιάνα, αναζητώντας στοιχεία για την ταινία του.
Αν και είχε στην διάθεσή του προϋπολογισμό 150.000δολ. (προφανώς μικρός σε σχέση με το 1εκατ.δολ. που διαθέτει το δίκτυο ESPN για τα ντοκιμαντέρ του), ο Γκριν πλήρωσε 30.000 από την τσέπη του, για να ταξιδέψει και να συναντήσει για συνεντεύξεις τον κωμικό Μπιλ Κόσμπι, τους παλαίμαχους παίκτες, Όσκαρ Ρόμπερτσον, Καρίμ Αμπντούλ-Τζαμπάρ, Ρέτζι Μίλερ, Τζούλιους Έρβινγκ, Τζορτζ Γκέρβιν, τους βετεράνους κόουτς, Μπομπ «Σλικ» Λέοναρντ και Λαρι Μπράουν και τους δημοσιογράφους, Πιτ Βέσι και Μπομπ Κόστας. «Αν και είμαι απλώς ο Τεντ Γκριν από την Ιντιάνα, κατάφερα να βρω τον Κόσμπι, τον Καρίμ και τον Όσκαρ. Κυρίως γιατί όλοι τους έχουν συνδεθεί με τον Ρότζερ και ήθελαν κι εκείνοι να πουν την αληθινή ιστορία του», κατέληξε ο σκηνοθέτης, που πέρασε πολύ χρόνο με την 2η σύζυγο του Μπράουν, Τζίνι και την κόρη του, Τζούντι. Ολοκληρώνοντας σε 2 χρόνια ένα έργο-αναγνώριση (με τίτλο «Undefeated-The Roger Brown story») σε έναν υποτιμημένο και ταπεινό σταρ. Δίνοντας παράλληλα την ευκαιρία στο ευρύ κοινό, πέρα από το ΑΒΑ και τα playgrounds της Νέας Υόρκης, να μάθει την ιστορία του, αλλά και να παρακολουθήσει το περίφημο fadeaway σουτ του με το ένα χέρι!
ΜΕ ΜΙΑ ΜΑΤΙΑ: Γεννήθηκε στις 22 Μαΐου 1942 στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης και ήταν ένας από τους καλύτερους παίκτες στο 1-εναντίον-1 σε γυμνάσιο και ΑΒΑ. Στις 8 σεζόν του στην δεύτερη λίγκα (εκτός από τους Πέισερς, αγωνίστηκε το 1974-75 και στους Μέμφις Σάουντς και Γιούτα Σταρς), είχε μ.ο. 17,4π., κατέκτησε 3 τίτλους με την Ιντιάνα (1970, 1972, 1973), συμμετείχε σε 4 All Star Game και κατέχει το ρεκόρ πόντων (53) σε Τελικούς!
Είναι ένας από τους μόλις 4 παίκτες στην ιστορία των Πέισερς του οποίου η φανέλα, με το Νο35, έχει αποσυρθεί από τον οργανισμό (Τζορτζ ΜακΓκίνις-30, Ρέτζι Μίλερ-31, Μελ Ντάνιελς-34 οι υπόλοιποι, ενώ στην οροφή στέκεται και το Νο529, όσες και οι νίκες του άλλοτε κόουτς, Μπόμπι «Σλικ» Λέοναρντ). Ανέπτυξε μεγάλο φιλανθρωπικό έργο, το οποίο συνεχίζεται και μετά τον θάνατό του στις 4 Μαρτίου 1997,σε ηλικία 54 ετών, νικημένος μέσα σε 12 μήνες από τον καρκίνο. Η οικογένειά του εξακολουθεί και συντηρεί ιστοσελίδα που φέρει το όνομά του, ζητώντας την βοήθεια όσων μπορούν να συνεισφέρουν. Το παρωνύμιό του ήταν το «The Rajah», που σημαίνει «Μονάρχης» στην σανσκριτική γλώσσα της Ινδίας!
ΕΙΠΕ:
– «Η τιμωρία μου από το NCAA και το ΝΒΑ ήταν σαν να με έριξαν σε ένα κελί! Από τότε έγινα εσωστρεφής. Είχα μία ζωή μπροστά μου και κάποιοι μου πήραν το μέλλον μου».
– «Η οικογένειά μου με στήριξε στα δύσκολα. Ό,τι πέτυχα, θέλησα να το πετύχω για είναι όλοι τους περήφανοι για μένα».
– «Η Ιντιάνα έγινε το δεύτερο σπίτι μου. Εκεί με πίστεψαν, μου έδωσαν μία ακόμη ευκαιρία και δεν ξέρω αν οι επιτυχίες της ομάδας, μπορούν να ανταποδώσουν την αγάπη μου για την πόλη και τους φιλάθλους της».
ΕΙΠΑΝ ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΟΝ:
– «Ήταν παίκτης επιπέδου Όσκαρ Ρόμπερτσον και Τζέρι Ουέστ! Αλλά του στέρησαν την ευκαιρία να το αποδείξει» (Ντόνι Ουόλς, παράγοντας των Πέισερς).
– «Νομίζω πως ανήκει στο Top-15 όλων των εποχών!» (Λάρι Μπράουν, άλλοτε κόουτς της Ιντιάνα).
– «Στα τελευταία δύο λεπτά κάθε αγώνα, θα τον έβαζα απέναντι σε κάθε παίκτη που έπαιξε μπάσκετ και πιστεύω ότι θα τον κέρδιζε!» (Μπόμπι «Σλικ» Λέοναρντ, προπονητής του στην Ιντιάνα).
– «Του έκλεψαν τα καλύτερα χρόνια του. Αυτά τα χρόνια θα ήταν All Star στο ΝΒΑ» (Ρότζερ Μπράουν τζούνιορ, γιος του).
– «Τον είδα να μην μπορεί να μιλήσει και έπεσα στο έδαφος και άρχισα να κλαίω… Εκείνος, όμως, ήταν πάντα δυνατός και δεν έκλαψε ποτέ. Τουλάχιστον μπροστά μας» (Ρότζερ Μπράουν τζούνιορ, γιος του, κατά την διάρκεια της νοσηλείας του λόγω του καρκίνου στο ήπαρ).
– «Όλοι λένε σήμερα πως κανείς δεν θα μπορούσε να μαρκάρει τον Μάικλ Τζόρνταν και τον Κόμπι Μπράιαντ στο 1-εναντίον-1. Εγώ σας λέω πως κανείς δεν θα μπορούσε να σταματήσει τον Ρότζερ Μπράουν!» (Τζορτζ Γκέρβιν, παλαίμαχος σταρ των Σπερς).
– «Δεν χρειαζόταν καν να τον δω για να τον υπογράψουμε. Αφού τον πρότεινε ο σπουδαίος Όσκαρ Ρόμπερτσον, όλα τα άλλα ήταν περιττά και έμενε μόνο να συμφωνήσουμε» (Μάικ Στόρεν, ο τζένεραλ μάνατζερ που τον «έχρισε» πρώτο παίκτη στην ιστορία των Πέισερς).