Εδώ και μερικούς μήνες το ΝΒΑ βιώνει εμπειρίες παικτών και διαιτητών που αποκαλύπτουν πως είναι ομοφυλόφιλοι. Η σχετική μεταφορική έκφραση στις Η.Π.Α. είναι «come out of the closet», που σε ακριβή μετάφραση σημαίνει «βγαίνω από τη ντουλάπα». Αν παραφράσει κανείς την παραπάνω ατάκα, θα θυμηθεί πως σαν σήμερα πριν από 9 χρόνια, η Λίγκα αποφάσισε να… «μπει στην ντουλάπα» και να ντυθεί με την τελευταία λέξη της (διόλου βολικής για τους σταρ του παρκέ) μόδας. Στις 17 Οκτωβρίου 2005, ο πρώην πια κομισάριος, Ντέιβιντ Στερν, ανακοίνωσε επισήμως την θέσπιση του περίφημου και υποχρεωτικού «κώδικα ενδυμασίας», ευελπιστώντας να αλλάξει την «ταυτότητα» και τη «βιτρίνα» του ΝΒΑ εκτός γηπέδου. Η αμφιλεγόμενη, και κατά κάποιους… ρατσιστική, κίνηση του κ. Στερν προκάλεσε αντιδράσεις, καθώς ανάγκασε τους αθλητές να αφήσουν στο σπίτι το προσωπικό στυλ τους και να φορέσουν κοστούμια. Με τους περισσότερους να ξεσφίγγουν νευρικά τις γραβάτες τους…
Τα όνειρα κάθε νεαρού πιτσιρικά με μια πορτοκαλί μπάλα στα χέρια, φιλοδοξώντας να φτάσει κάποια μέρα στο ΝΒΑ, δεν διαφέρουν τελικά και πάρα πολύ από τα αντίστοιχα ενός επίδοξου στελέχους πολυεθνικής εταιρείας… Σκληρή δουλειά, προπόνηση για τους πρώτους και εντατικής μελέτης για τους δεύτερους, βλέψεις καριέρας αλλά συνάμα και διαφορετικά ωράρια. Όμως, σε αρκετές ακόμη περιπτώσεις, οι καταστάσεις ολοένα και μοιάζουν υπερβολικά, έστω και ενδυματολογικά, αφού δύσκολα ένας γυμνασμένος σταρ του μπάσκετμπολ φέρνει εξωτερικά στον μεσήλικα (και πιθανώς ευτραφή) διευθυντή επιχείρησης. Όλα αυτά διότι από το 2005 ο κομισάριος Στερν έκανε τη Λίγκα… οίκο μόδας, με τον πρώτο «dress code» σε κάποιο από τα 4 αμερικάνικα επαγγελματικά σπορ στην Αμερική. Πρώτος, διότι το NHL (χόκεϊ) είχε μεν ορίσει ντύσιμο με γραβάτες και τζάκετ των ομάδων, όμως οι παίκτες είχαν δικαίωμα άλλου ντυσίματος, με σχετική άδεια του κόουτς του τζένεραλ μάνατζερ.
Η απόφαση του πρώην κομισάριου αποκλήθηκε το 2005 «καθωσπρεπισμός» και μάλιστα σε όλο του το μεγαλείο. Οι φανέλες παλιών παικτών, οι αλυσίδες, τα ανάποδα καπέλα και τα φαρδιά παντελόνια τζιν που προτιμούσαν τα «παιδιά της γειτονιάς», όπως ο Άλεν Άιβερσον και άλλοι ασυμβίβαστοι με το «έξωθεν καλή μαρτυρία» αποτέλεσαν παρελθόν σε οποιοδήποτε μέρος έχει άμεση σχέση με την λίγκα, καθώς ο Στερν θέλησε να αποτάξει από το πρωτάθλημά (του) κάθε σχέση με τη μουσική ραπ ή τα γκέτο των μεγαλουπόλεων… Ο «κώδικας» είχε ισχύ από την1η Νοεμβρίου 2005, ημερομηνία πρεμιέρας της ρέγκιουλαρ σίζον και μετέτρεψε τους σταρ του ΝΒΑ από ανθρώπους που πρέσβευαν το «απ’έξω εμφάνιση και από μέσα… άνεση» σε, θαρρεί κανείς, μεγαλοστελέχη που ετοιμάζονται για συμβούλιο…
Ο «θρίαμβος» του κομισάριου ανάγκασε τους παίκτες να φορούν «business casual» ρούχα σε κάθε εκδήλωση της ομάδας τους, στην άφιξη και αποχώρηση από το γήπεδο, κατά την διάρκεια των αγώνων (εφόσον βέβαια δεν συμμετέχουν), στις συνεντεύξεις Τύπου και άλλες δημόσιες εμφανίσεις με όλη την ομάδα, περιέχοντας ελάχιστες εξαιρέσεις. Το υπόμνημα που έλαβαν τότε όλοι οι οργανισμοί δεν άφηνε περιθώρια για ελαστικότητα και ανοχή, εκτός από ήδη διευκρινισμένες εξαιρέσεις. Σαν «business casual», δεν θεωρούνται πια ρούχα όπως αμάνικα μπλουζάκια,, σορτς, κοντομάνικες μπλούζες, εκτός αν είναι επίσημες του συλλόγου, αλυσίδες και κάθε είδους μενταγιόν, γυαλιά ηλίου (εντός γηπέδου), αθλητικά παπούτσια για όσους δεν είναι δηλωμένοι στο φύλλο αγώνος και ακουστικά, που δεν ανήκουν σε πούλμαν, αποδυτήρια ή αεροπλάνα! Ο νυν φόργουορντ του Κλίβελαντ και το 2005 παίκτης των Σανς, Σον Μάριον, απάντησε τότε διπλωματικά ότι «αν θέλουν να αλλάξουν την εικόνα του πρωταθλήματος, τότε εντάξει». Ωστόσο, υπήρξαν μεγάλες αντιδράσεις.
Ο Ράτζα Μπελ υπέδειξε σφάλμα στην λίγκα, λέγοντας ότι «προσπαθούν να προβάλλουν διαφορετικό πρόσωπο στις επιχειρήσεις. Ωστόσο, το ΝΒΑ “πουλάει” στα μικρά παιδιά, στον κόσμο της μαύρης μουσικής και μάλλον το νέο τους μάρκετινγκ οδηγείται σε λάθος κατεύθυνση»… Οι Άιβερσον, Πολ Πιρς, Στίβεν Τζάκσον ένωσαν τις φωνές τους, λέγοντας ότι η… επίδειξη μόδας με τις εντολές της Λίγκας «δεν μπορεί να αλλάξει τον χαρακτήρα μας». Ο Τζάκσον, μάλιστα, δήλωσε επισήμως ότι «είναι ρατσιστικό να διαχωρίζεις με αυτό τον τρόπο το μπάσκετμπολ από τη ραπ μουσική, από τις γειτονιές και από τον απλό κόσμο». Τα παράπονά τους, επίσης, εξέφρασαν και -όχι πάντως ιδιαιτέρως φωναχτά- πολλές από τις μεγάλες αθλητικές εταιρείες που ήταν σπόνσορες των σταρ του πρωταθλήματος, αφού το ΝΒΑ ήταν μίας πρώτης τάξεως ευκαιρία για «πασαρέλα» των προϊόντων τους.
Ο… «προάγγελος» του «κώδικα ενδυμασίας»
Οι προσπάθειες για να φορέσει το ΝΒΑ… τα καλά του δεν ξεκίνησαν τον Οκτώβριο του 2005 από τον τότε κομισάριο, Ντέιβιντ Στερν. Ο άλλοτε τεχνικός των Μπλέιζερς, Νέιτ ΜακΜίλαν, από την θητεία του στο Σιάτλ είχε επιβάλλει «άγραφους νόμους», οι οποίοι θεώρησε πως θα του χρειάζονταν στο «τρελοκομείο» του Πόρτλαντ, όπου η τοπική ομάδα κάποτε αποκαλούνταν… JailBlazers, για τις πολλές δίκες των παικτών της!. Ο ΜακΜίλαν απαγόρευε ρητά καπέλα, μπαντάνες και χρήση κινητού στο πούλμαν της ομάδας και όταν άκουσε τη θέσπιση του «dress code» βρήκε βοήθεια στη… εποπτεία από τα κεντρικά του ΝΒΑ. Ο τότε πρόεδρος της Ένωσης Παικτών και άλλοτε σέντερ του Παναθηναϊκού, Αντόνιο Ντέιβις, σχολίασε πως «δεν είναι δίκαιο να σου λένε πως πρέπει να ντυθείς, από την στιγμή που δεν ενοχλείς και δεν προσβάλεις κανέναν». Ο (άμεσα θιγόμενος και εκ των… «υπαίτιων» του «κώδικα»), Άλεν Άιβερσον, επέμενε στην αρχική του προτροπή «να παλέψουμε για τα δικαιώματά μας». Ο παλαίμαχος σταρ των Σίξερς τόνιζε προ 9ετίας ότι αντιμετωπίζει «μεγάλο πρόβλημα γιατί με κοστούμια δεν νιώθω άνετα» και βρήκε ξανά μπροστά του τον Στερν. Ο κομισάριος έκανε μεν «τα στραβά μάτια» στα δεκάδες τατουάζ του «Answer», όμως τον Φλεβάρη του 2001 είχε απαγορεύσει ένα ραπ δίσκο του απόφοιτου του Τζορτζτάουν, με τίτλο «40 Bars»! Ο Ντέιβιντ Στερν θεωρούσε ότι «αν όλοι, προπονητές, διαιτητές και παράγοντες ντύνονται καλά, οι παίκτες οφείλουν να κάνουν το ίδιο». Πριν ο Μάρκους Κάμπι ζητήσει ευθαρσώς… «επίδομα από το ΝΒΑ για να αγοράζουμε καλά ρούχα»!!! Και πριν ο… Ράσελ Ουέστμπρουκ αρχίσει να φορά τα εμπριμέ πουκάμισά του, εδώ και 1-2 χρόνια!