Σταματήστε τη γη να κατέβω!…
Η προσφορά του στο ελληνικό μπάσκετ (κι εν γένει στον ελληνικό αθλητισμό) είναι δεδομένη. Όπως δεδομένο είναι πως ο ίδιος θεωρεί τον χώρο ως… καθρέπτη, στον οποίο βλέπει την αντανάκλαση του ειδώλου του.
Ο Γιώργος Βασιλακόπουλος, ο άνθρωπος των… δύο γηπέδων και ενός δρόμου στη Μόσχα (και μπράβο του, και το αξίζει), έχει δικαίωμα να ξοδεύει τον ελεύθερο χρόνο του όπως θεωρεί καλύτερα. Ο πρόεδρος της ΕΟΚ, όμως, οφείλει να συμμετέχει ποικιλοτρόπως στις εκδηλώσεις του αθλήματος.
Έλαμψε δια της απουσία του στην τιμητική βραδιά για τον Νίκο Γκάλη. Όχι πως περιμέναμε κάτι διαφορετικό, θα ήταν και υποκρισία να παραστεί, τη στιγμή που όχι μόνο δεν έκανε κάτι τόσα χρόνια για να τιμήσει τον άνθρωπο που μας έμαθε να αγαπάμε το σπορ, αλλά φέρεται (και δεν το έχει διαψεύσει ποτέ) να αρνείται πεισματικά να δοθεί το όνομα του Γκάλη στο ΟΑΚΑ.
Έλαμψε δια της απουσίας του από το φάιναλ φορ του Λονδίνου. Και καλά όταν υπήρχε κόντρα ανάμεσα στην Ευρωλίγκα και τη FIBA. Τώρα, όμως, που προχωράνε μαζί; Αλλά μήπως τώρα τα έχει καλά ο ίδιος με τη διεθνή ομοσπονδία;
Δεν είχα (ποιος είμαι εγώ;) απαίτηση να πάει μέχρι το Λονδίνο, αν και όφειλε λόγω θέσης, όμως περίμενα ότι θα έμπαινε στον κόπο (έστω) να δει τον τελικό. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι τον είδαν σε γήπεδο (όχι στο O2 Arena) την ημέρα του τελικού, να παρακολουθεί τη δραστηριότητα της Εθνικής ομάδας παίδων.
Μπορεί και να μην ισχύει. Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Άλλωστε, η ΕΟΚ εκπροσωπήθηκε στο Λονδίνο από τον Γιώργο Λημνιάτη (όπως εκπροσωπήθηκε από τον Λιβέρη Ανδρίτσο στο Αλεξάνδρειο). Θα περίμενα μια προσωπική δήλωση του Γιώργου Βασιλακόπουλου για τον θρίαμβο του ελληνικού μπάσκετ (και όχι του Ολυμπιακού).
Δεν την έκανε όχι γιατί είναι πολυάσχολος, αλλά γιατί δεν θεωρεί δικό του κομμάτι την κατάκτηση της Ευρωλίγκας, από τη στιγμή που η Α1 (ο ΕΣΑΚΕ) δεν είναι “ιδιοκτησίας του“. Άλλωστε, γνωρίζουμε όλοι την άποψή του για το επαγγελματικό μπάσκετ (δικαίωμά του αναφαίρετο) και τις Εταιρίες Αθλητικού Θεάματος, όπως κάποτε (;) λέγονταν οι ΚΑΕ.
Υ.Γ.: Η φωτογραφία τραβήχτηκε από έναν καλό φίλο και δείχνει πως δεν υπάρχει μόνο ένα “Γ. Βασιλακόπουλος” στην Ελλάδα. Κάπου στα βουνά της Αχαΐας, πίσω από τα Καλάβρυτα, στον δρόμο που φεύγει από την Αμαλιάδα προς Βυτίνα και Τρίπολη, στη μέση του πουθενά (στη Λάμπεια), ο… πρόεδρος ήταν εκεί, να μας δείξει τον δρόμο!