Πριν από έξι χρόνια. Στις Θερμοπύλες. Στο περιθώριο ενός “Αll Star” γεύματος του… ΕΣΑΚΕ. Η αφετηρία μίας διαδικτυακής σχέσης, που δεν τη λες και σεξουαλική σε ό,τι αφορά στην “ηδονή”, που μπορεί να προσφέρει για κάποιον φύσει και θέσει εχθρό της “μπλογκόσφαιρας”, αλλά πάντως αγαπησιάρικη.
Η σχέση αυτή (με το πρώτο μπασκετικό σάιτ της Ελλάδας, το basketblog) “συνήψε” με φιλικούς όρους κατά κύριο λόγο και με επαγγελματικούς κατά δεύτερο λόγο, επομένως στο “ισοζύγιο” όταν τίθενται προσωπικά θέματα η ζυγαριά ενίοτε γέρνει στο συναίσθημα. Τούτο υπάρχει σε μπόλικη δόση. Γι’ αυτό και στην κρίση της περασμένης Πέμπτης “ξεχείλισε” και προκάλεσε την πρόσκαιρη αποχώρησή μας. Μόνο, που το συναίσθημα έχει δύο όψεις. Η μία αφορά στην εξατομικευμένη ψυχρή αντίδραση της στιγμής και η δεύτερη στο θερμό υποσυνείδητό μας, που έχει σχεδόν ταυτιστεί με το δημοσιογραφικό δημιούργημα του αμφιτρύωνα Γιώργου (Κογκαλίδη), ο οποίος και “απορρόφησε” τους κραδασμούς και “απέκρουσε” τα εξ οικείων βέλη μας…
Πολλοί φίλοι μας ρώτησαν σε τι αφορούσε μία κοινοποίηση που κάναμε, με σαφή πάντως χαρακτηριστικά, αλλά δεν απαντήσαμε. Ίσως, διότι δεν ήμασταν σίγουροι για την απόφαση, που είχαμε λάβει. Ίσως, διότι περιμέναμε (σε ναρκισσιστική κρίση της στιγμής) κάποιοι να μας παρακαλέσουν να “μετανοήσουμε”. Αν εξαιρέσει κανείς τις αυτονόητες πιέσεις του “αμφιτρύωνος” όμως, και των λοιπών συντελεστών του σάιτ, καθώς και τα ειλικρινή λόγια του Κυριάκου και του Σπύρου (σ.σ. οι οποίοι χωριστά και ο καθένας με τον τρόπο του μας κάλεσαν να επιστρέψουμε στις επάλξεις), ουδείς άλλος ασχολήθηκε μαζί μας. Σιγά τον πολυέλαιο; Ίσως…
Μας έπεσαν τα μούτρα. Επιστρέψαμε. Όχι ταπεινωμένοι. Συνειδητοποιημένοι. Ότι το “συμβόλαιο τιμής” που “υπογράψαμε” στον ίδιο τόπο, όπου κάποτε έπεσε ηρωικά ο Λεωνίδας με τους τριακόσιους, δεν το τιμήσαμε ακόμη δεόντως. Ριψάσπιδες ή… Εφιάλτες δεν ήμασταν και δεν θα γίνουμε ποτέ στη ζωή μας (σ.σ. αυτό ως απάντηση σε κάποιους πολύ καλούς φίλους, που βιάστηκαν). Έχουμε ακόμη δρόμο μπροστά μας λοιπόν. Μόνο, που αφήσαμε την πόρτα ανοικτή πίσω μας. Νιώθουμε πιο άνετα έτσι. Δίχως κλειδαριές. Δεσμά. Και σίδερα…
Δεν το λες ακριβώς “κυβίστηση”, αλλά “αγαπησιάρικη παλινδρόμηση” το λες… Και δεν θεραπεύεται ούτε με ένα τσουβάλι Ζurcazol… Είμαστε πάλι ΕΔΩ! Καλημέρα σας…