Είναι νέα παιδιά. Μπορεί τα… χέρια τους να βάζουν καλάθια και να βγάζουν πολλά χρήματα, αλλά δεν παύουν να είναι νέοι, να έχουν ανησυχίες, να έχουν ενδιαφέροντα. Κι αλίμονο αν τους αποστειρώσουμε, αν τους κόψουμε τα… χόμπι, αν τους “υποχρεώσουμε” να ασχολούνται ολημερίς με το μπάσκετ. Στην καλύτερη των περιπτώσεων δεν θα έχουμε ολοκληρωμένες προσωπικότητες, αλλά… ρομποτάκια που καρφώνουν.
Θεώρησα αναγκαίο τον πρόλογο, για να μην πιστέψει κανείς πως είμαι ένας μονόχνοτος (είμαι, αλλά μην το κάνουμε θέμα), που ασχολείται αποκλειστικά με το μπάσκετ και πέραν αυτού δεν βλέπει τη μύτη του. Άλλωστε, ήμουν από αυτούς που διασκέδασαν ιδιαίτερα με το “φιλί με φιλί” του Μπρεντ Πέτγουεϊ στην Πάτρα.
Είχα την τύχη (γιατί περί τύχης πρόκειται) να δω “live” και την παράσταση του Ρόκο Λένι Ούκιτς στην πανηγυρική βραδιά του Παναθηναϊκού. Αμφότεροι, εξαιρετικοί παίκτες και εξόχως διασκεδαστικοί (πειστικοί) στα… καλλιτεχνικά τους καθήκοντα. Δεν είμαι γνώστης της μουσικής (άλλο ακούω, άλλο καταλαβαίνω τι άκουσα), οπότε δεν μπορώ να κρίνω το πόσο καλοί ήταν, αλλά μου άρεσαν αμφότεροι.
Ο ένας είναι βασικός συντελεστής της νταμπλούχου Ελλάδας. Ο άλλος βολοδέρνει μεταξύ Ιλισίων και Ρεθύμνου (για την ώρα, τουλάχιστον), αν και έχει τα σωματικά προσόντα να παίξει μπάσκετ υψηλότερου επιπέδου. Όμως, τίποτα δεν είναι τυχαίο στη ζωή.
Δείτε πώς ο Κροάτης έχει διαχειριστεί την αγάπη του για τη μουσική. Μέχρι χθες ελάχιστοι γνώριζαν πως έπαιζε ντραμς. Δεν τον είδαν σε κανένα μαγαζί να… ροκάρει κι αν δεν γειτονεύουν τα σπίτια τους δεν θα μπορούσαν να μάθουν τις ανησυχίες του εκτός γηπέδου.
Αντίθετα, ο Αμερικανός πριν το All Star Game της Πάτρας έκανε “πρόγραμμα” (και θαρρώ συνέχισε και μετά) σε νυχτερινά κλαμπ της Κρήτης, ενώ μετά το κλειστό του Απόλλωνα βρέθηκε να τραγουδάει στον Κιάμο, σε πρωινάδικα, σε εκπομπές, παντού.
Είναι ωραίο πράγμα η μουσική και είναι να χαίρεσαι “παιδιά” που ασχολούνται με αυτή, που έχουν τη φωνή, ή την ικανότητα να βγάλουν εύηχο αποτέλεσμα ακουμπώντας ένα μουσικό όργανο. Όμως, είναι ωραίο πράγμα να ξέρεις ποιος είσαι και πού πας.
Ο Πέτγουεϊ έχει διαχειριστεί με λάθος τρόπο την εικόνα του. Γι’ αυτό -ενδεχομένως- για την ώρα καμιά μεγάλη ομάδα δεν τον εμπιστεύεται, αν και μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου έδειξε πως μπορεί να κάνει… παπάδες και να υποχρεώσει τους αντιπάλους του να… πουν ένα τραγούδι.
Αντίθετα, ο Ούκιτς με την εξυπνάδα και την ωριμότητα ενός μεγάλου παίκτη, κρατά για τον εαυτό του και για τους πολύ δικούς του το ταλέντο του ντράμερ, δεν εκθέτει και δεν εκτίθεται. Όχι πως είναι κακό να τραγουδάς, ή να παίζεις ντραμς, αλλά νυχτερινά μαγαζιά και πρωινή προπόνηση δεν είναι ιδανικός συνδυασμός.
Ο Πέτγουεϊ θα μπορούσε να εξελιχθεί σε… Λάσμε (ή Γκιστ), σε Χάινς ή βάλτε όποιο άλλο “μεγάλο” όνομα θέλετε. Έχει το ταλέντο. Το ζήτημα είναι αν έχει και την ευφυΐα να το πράξει, να διαβεί τον δικό του Ρουβίκωνα, να μετατραπεί από έναν “τρελούτσικο” αλτικό παίκτη σε έναν αξιόπιστο ψηλό… υψηλών προσδοκιών.