Τρομερά πράγματα συμβαίνουν. Και συμβαίνουν γιατί πολύ απλά έχουμε χάσει το μέτρο. Κι εντέλει αν κάποιος φταίει για όσα δεινά συμβαίνουν στον τόπο, δεν είναι κανείς έξω από εμάς τους ίδιους, που “συνηθίσαμε στην ασχήμια“, όπως εύστοχα είχε παρατηρήσει ο μεγάλος Μάνος Χατζιδάκις.
Υπάρχει ένα (όχι μόνο) τρωγλοδυτικό blogspot. Ανυπόγραφο, άρα ύποπτο. Γιατί όποιος γράφει δεν ντρέπεται να υπογράψει αυτά που υποστηρίζει. Όχι μόνο αναλαμβάνει την ευθύνη, αλλά είναι παράλληλα και περήφανος για όσα γράφει. Όταν δεν υπογράφει σημαίνει πως ή ντρέπεται γι’ αυτά που γράφει (άρα γιατί τα γράφει;), ή δεν θέλει να έχει την ευθύνη των γραφομένων του (άρα γιατί τα γράφει;).
Βεβαίως, τίποτα δεν συμβαίνει στην τύχη. Ο γράφων παρέχει υπηρεσίες και συνήθως οι υπηρεσίες είναι με το αζημίωτο. Αφού βρίσκει κορόιδα καλά κάνει. Το ζήτημα είναι τί κάνουμε όλοι εμείς.
Εδώ να ανοίξω μια παρένθεση και να σημειώσω πως είναι εθιμικό δίκαιο να υπάρχουν ανώνυμες στήλες, κυρίως παρασκηνιακές, σε κάθε έντυπο, ηλεκτρονικό ή μη. Κι εμείς έχουμε, και ανθρώπους που δεν θέλουν να υπογράψουν με το όνομά τους, αλλά κάποιος αναλαμβάνει την κεντρική ευθύνη των γραφομένων. Αν κάποιος θίγεται, έχει άνθρωπο (ανθρώπους) να απευθυνθεί, να παραπονεθεί, να ζητήσει εξηγήσεις.
Άλλο να γράψεις παρασκηνιακά ένα κομμάτι κι άλλο να λες ότι έκανες συνέντευξη με υπαρκτό πρόσωπο. Εδώ πλέον η επιστήμη σηκώνει τα χέρια. Πόσο σοβαρός μπορεί να είναι ένας άνθρωπος, ο οποίος δέχεται να γραφτούν πράγματα που του αποδίδονται (επώνυμα), τη στιγμή που ο συγγραφέας είναι ανώνυμος; Ή πολύ μόνος νιώθει (κάπου θέλει να μιλήσει και δεν του δίνει κανείς σημασία), ή δεν έχει ξανακάνει συνέντευξη και δεν ξέρει.
Άλλο να γράφεις (για παράδειγμα) για τους Κριτές και τον Ολυμπιακό στην Ευρωλίγκα και να δέχεσαι τα τηλεφωνήματα (καλώς έγιναν και δεκτές οι ενστάσεις), είτε για διευκρίνιση, είτε για… διαμαρτυρία, άλλο να γράφεις ανώνυμα και να κάνεις τη μία το παιχνίδι του ενός παράγοντα, την άλλη του άλλου, να προσφέρεις υπηρεσίες και να επιτίθεσαι εναντίον όποιου δεν γουστάρεις (ή δεν γουστάρουν, αυτοί που σε βάζουν να γράφεις).
Υπάρχει ένα θέμα. Κι εγώ γράφω και κατακρίνω πολλούς. Ενδεχομένως έχω κι εγώ τις εμπάθειές μου, ή τις συμπάθειες, ενδεχομένως κρίνω αυστηρά ή λιγότερο αυστηρά άλλους. Το κάνω γιατί είμαι επαγγελματίας, από αυτό ζω, και από ένα απροσδιόριστο βίτσιο (πήγα σε γιατρούς, δεν βρέθηκε θεραπεία), έχω την τρέλα να βλέπω δημοσιευμένο το όνομά μου, θέλω αυτό που γράφω να το βλέπω γραμμένο με την υπογραφή μου.
Εγώ ξέρω γιατί το κάνω. Εσύ Άγγελε (στην τύχη λέω ένα όνομα, αφού δεν… ξέρουμε ποιος κρύβεται από πίσω, αν δεν σας αρέσει βάλτε εσείς διαφορετικό όνομα) γιατί το κάνεις; Το όνομά σου γραμμένο δεν το βλέπεις. Λεφτά (από διαφημίσεις) δεν παίρνεις.
Ή πολύ κομπλεξικός είσαι και θες να βρίζεις κόσμο, χωρίς όμως να παίρνεις την ευθύνη, ή τα παίρνεις κάτω από το τραπέζι. Και καλά εσύ. Αυτοί που σου μιλάνε γιατί το κάνουν; Είναι σαν να κλείνουν ραντεβού σε ζευγαράδικο ξενοδοχείο και να πηγαίνουν μόνοι τους.
Επί της ουσίας: Μπορούμε ανά πάσα στιγμή να αποκαλύψουμε την ταυτότητα του “ανώνυμου“. Άλλωστε πολλοί τη γνωρίζουν (αν όχι όλοι). Δεν είναι αυτό το θέμα. Αυτό είναι υπόθεση λίγων λεπτών. Το ζήτημα είναι να βρει ο “ανώνυμος” τα κότσια να γράψει επώνυμα. Κι αυτό είναι θέμα που δεν λύνεται. Γιατί ή έχεις, ή δεν έχεις…