“Μότσαρτ“, “ο γιός του διαβόλου”, “Αμαντέους του μπάσκετ”, ήταν μερικά από τα παρατσούκλια που ακολουθούσαν τον Ντράζεν Πέτροβιτς, έναν από τους καλύτερους παίκτες που πάτησαν στα παρκέ και που η ζωή του σταμάτησε στα 28 του χρόνια, μία μέρα σαν σήμερα το 1993, σε τροχαίο ατύχημα στο Ντένκεντορφ της Γερμανίας. Ο,τι και να γράψει κανείς για τον Ντράζεν είναι λίγο. Δύσκολα θα καταφέρει να αποτυπώσει τις “συνθέσεις” που έγραφε στα γήπεδα της Ευρώπης και του κόσμου, ίσως ο καλύτερος λευκός σουτέρ που υπήρξε και λατρεύτηκε όσο λίγοι.
“Με κοιτούσε στα μάτια χωρίς να φοβάται. Ηταν ο μόνος“, είχε πει για τον Πέτροβιτς ο Μάικλ Τζόρνταν. Ηταν ένα από τα κατορθώματα του παιδιού που γεννήθηκε στο Σίμπενικ της Κροατίας το 1964. Από τα 13 του έγινε μέλος της τοπικής ομάδας και δύο χρόνια αργότερα κατάφερε να μπει στην αντρική, την οποία κατάφερε να οδηγήσει σε δύο τελικούς Κόρατς (1982 και 1983), όμως η μεγάλη Λιμόζ ήταν νικήτρια και στους δύο. Ωστόσο το άστρο του, είχε ήδη ξεκινήσει τη λαμπερή πορεία του.
Στη συνέχεια (1985), ακολούθησε τα βήματα του αδερφού του και πήγε στην Τσιμπόνα, όπου στην πρώτη του χρονιά κατέκτησε μαζί της το νταμπλ, αλλά το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, έχοντας 36 πόντους στον τελικό της Αθήνας απέναντι στη Ρεάλ. Μιας και αναφέραμε τους πόντους, στα τέσσερα χρόνια παρουσία του στην ομάδα του Ζάγκρεμπ, είχε μέσο όρο 37.7 π. στο πρωτάθλημα και 33.8 π. στην Ευρώπη. Επιπλέον, σε έναν αγώνα πρωταθλήματος σημείωσε 112 πόντους, όντας μέχρι σήμερα ο κάτοχος του ρεκόρ.
Επόμενος σταθμός και τελευταίος ευρωπαϊκός πριν το ΝΒΑ, η Ρεάλ στην οποία έκατσε μόλις μία σεζόν. Πρωτάθλημα μπορεί να μην πήρε, όμως οδήγησε τη βασίλισσα στον τελικό, ομως της χάρισε ένα Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης, σκοράροντας 62 πόντους στον τελικό απέναντι στην Καζέρτα και ένα κύπελλο Ισπανίας. Επίσης, είναι ακόμα κάτοχος του ρεκόρ περισσότερων πόντων σε τελικό πρωταθλήματος (42) και περισσότερων εύστοχων τριπόντων (8).
“Οι παίκτες του ΝΒΑ είναι καλοί αλλά όχι υπερήρωες. Δεν υπάρχει καμία ομάδα που να μην της έχω βάλει 20 πόντους σε 30 λεπτά”. Ντράζεν Πέτροβιτς.
Το Πόρτλαντ του Κλάιντ Ντρέξλερ και του Τέρι Πόρτερ ήταν η πρώτη του ομάδα στο ΝΒΑ. Το μόνο που φοβόταν ο “Μότσαρτ“, ήταν ο ελάχιστος χρόνος συμετοχής που θα είχε. Οι φόβοι του επιβεβαιώθηκαν, αφού στους Μπλέιζερς δεν κατάφερε να δείξει ποιος πραγματικά είναι. Η μοίρα όμως, θέλησε να τον στείλει στο Νιου Τζέρσεϊ και στους Νετς (1990-1991), μέσω μία τριπλής ανταλλαγής. Ο χρόνος παιχνιδιού του ανέβηκε στα 20 περίπου λεπτά ανά αγώνα και αυτόματα έδειξε τις αρετές του με 12. πόντους σε 43 ματς.
Το νερό είχε μπει στ’αυλάκι και στην πρώτη του γεμάτη σεζόν με τους Νετς είχε 20 πόντους μ.ο σε 37 λεπτά συμμετοχής, όντας ο πιο εύστοχος των γκαρντ του πρωταθλήματος με ποσοστό 51%. Την επόμενη χρονιά ανέβασε ακόμα περισσότερο τα νούμερα του στο σκοράρισμα και έιχε ένα εξωπραγματικό ποσοστό από το τρίποντο (45%), κάτι που μέχρι σήμερα τον κατατάσσει στην τρίτη θέση όλων των εποχών. Η τελευταία του σεζόν δεν έκρυβε μόνο χαρές αλλά και απογοητεύσεις, αφού ήταν ο μοναδικός από τους 13 πρώτους σκόρερ του πρωταθλήματος, που δεν επιλέχθηκε για το All Star Game.
Ο “γιος του διαβόλου” είχε πολλές διακρίσεις και σε επίπεδο εθνικών ομάδων. Με την ενωμένη Γιουγκοσλαβία κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Αντζελες και το αργυρό στη Σεούλ το 1988. Στο Μουντομπάσκετ της Ισπανίας πήρε το χάλκινο, ενώ έγινε πρωταθλητής κόσμου στο Μπουένος Άιρες το 1990. Το 1987 τον απόλαυσαν και οι Ελληνες φίλαθλοι στο χρυσό Ευρωμπάσκετ για τη χώρα μας, όπου η Γιουγκοσλαβία πήρε την τρίτη θέση, ενώ δύο χρόνια αργότερα ήταν η σειρά της να κάτσει στον θρόνο, νικώντας την Εθνική μας στον τελικό.
Τελευταίο μετάλλιο για τον Ντράζεν, ήταν εκείνο της Ολυμπιάδας της Βαρκελώνης, όταν η εθνική Κροατίας συνάντησε στον τελικό ίσως την καλύτερη ομάδα όλων των εποχών, την πρώτη Dream Team και ηττηθηκε με 117-85.
Ο τελευταίος αγώνας της ζωής του, ήταν με τη φανέλα της εθνικής που τόσο αγάπησε, στις 6 Ιουνίου 1993 μία μέρα πριν τον θάνατο του, απέναντι στη Σλοβενία στα πλαίσια των προκριματικών του Ευρωμπάσκετ της Γερμανίας στην Πολωνία. Την επόμενη μέρα, η αποστολή της Κροατίας θα αναχωρούσε για τη Φρανκφούρτη, ενώ εκείνη την περίοδο οι φήμες για πιθανή μεταγραφή του στον Παναθηναϊκό όλο και μεγάλωναν.
Ο Ντράζεν προτίμησε να μην την ακολουθήσει και να μεταβεί εκεί οδικώς, με το Golf της φίλης του, Κλάρα Ζάλανζι, στο οποίο επέβαινε επίσης και μία Τουρκάλα παίκτρια, η Χιλάλ Εντεμπάλ. Στις 07/06 ώρα 17:20, ένα φορτηγό προσπάθησε να αποφύγει τη σύγκρουση με προπορευόμενο όχημα, πέρασε τις διαχωριστικές μπάρες και βρέθηκε στην πορεία του αυτοκινήτου της Κλάρα. Η ορατότητα ήταν κακή και το Golf έπεσε πάνω στο φορτηγό, κόβοντας το νήμα της ζωής του Πέτροβιτς, ο οποίος δεν φορούσε ζώνη και τραυματίζοντας τις δύο κοπέλες.
Το έργο των περισσότερων καλλιτεχνών αναγνωρίζεται μετά θάνατον. Ο Ντράζεν δεν το είχε ανάγκη αυτό. Είχε καταφέρει στη σύντομη ζωή του να αγγίξει ευαίσθητες χορδές εκατομμυρίων ανθρώπων, οι οποίοι θα τον μνημονεύουν όσα χρόνια και να περάσουν. Αυτό αποδείχθηκε και στην τελευταία του κατοικία στο Μιρογκόι, όπου έχουν σπεύσει από τότε εκατομμύρια άνθρωποι.
Αυτό αποδεικνύεται και σε μία απλή βόλτα στο Ζάγκρεμπ. Το κλειστό γήπεδο της Τσιμπόνα φέρει το όνομα του (Drazen Petrovic Halle), ενώ του έχει αφιερωθεί και μία ολόκληρη πλατεία στην πόλη. Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, οι Νετς απέσυραν τη φανέλα με το νούμερο 3 και το βραβείο του πολυτιμότερου παίκτη στο τουρνουά McDonalds έχει το όνομα του.
Ανήμερα της 13ης επετείου του θανάτου του, το 2006, εγκαινιάστηκε και το μουσείο Ντράζεν Πέτροβιτς στο Ζάγκρεμπ. Στα εκθέματα βρίσκεται όλη του η ζωή, από τη Σιμπένκα μέχρι τους Νετς και η συγκίνηση είναι δεδομένο συναίσθημα σε όποιον τα αντικρύσει.
Αντί επιλόγου, μία κουβέντα του Ντιέγκο Μαραντόνα, όταν επισκέφθηκε τον τάφο του “Μότσαρτ“: “Μη λυπάστε για τον Ντράζεν. Ηταν ένα φαινόμενο και θα ζει για πάντα“…