Ο γράφων (Γιώργος Κογκαλίδης) και η Σοφία Ράμμου ανήκουν στην κατηγορία των ανάλγητων εργαζομένων, που απαίτησαν (και ντροπή τους) τα χρήματα τα οποία τους οφείλει ο εκδότης του Αδέσμευτου Τύπου, Δημήτρης Ρίζος. Κατά συνέπεια ανήκουν σε μια μικρή κάστα αναίσθητων ανθρώπων, που καταδέχθηκαν να πάρουν το δώρο των Χριστουγέννων, αφήνοντας τον εκδότη να πεινάσει, να μην έχει βενζίνη για να γεμίσει το ρεζερβουάρ του αυτοκινήτου του (αυτό δεν είναι κατ’ ανάγκη κακό).
Συναντήθηκαν στον τηλεοπτικό αέρα του ΑΝΤ1 τα δύο… φτωχαδάκια. Ο Πέτρος Κωστόπουλος, που με πόνο καρδιάς έκλεισε την ΙΜΑΚΟ, άφησε κόσμο (απλήρωτο) στον δρόμο, και που ΕΥΤΥΧΩΣ βρήκε στέγη στο κανάλι της Κηφισίας για να ζήσει την οικογένειά του, φιλοξένησε τον Δημήτρη Ρίζο, πρώην δημοσιογράφο (του έχει αφαιρεθεί η ιδιότητα του μέλους της ΕΣΗΕΑ) και νυν νεόπτοχο.
Συγκλονιστικές οι εξομολογήσεις. Θα μπορούσαν να γίνουν και σε κάποιο από τα ακριβά μαγαζιά της Μυκόνου, όπου πνίγουν τον καημό τους οι δύο “ευεργέτες” του Τύπου (η φτώχια θέλει καλοπέραση), αλλά τότε πώς θα συμμετείχαμε -ως θεατές- στο σουρεαλιστικό δράμα;
Είπε ο Ρίζος ότι “οι συνδικαλισταράδες έκλεισαν την εφημερίδα“, που αυτός “πονούσε“, πως μας πρόσφερε χρήματα, με αντάλλαγμα να αποσύρουμε τις αγωγές και πως η εφημερίδα ήταν βιώσιμη (αν έδιωχνε το 40% των εργαζομένων).
Μια φορά ψεύτης, πάντα ψεύτης. Ήμουν από αυτούς που τον ακολούθησαν στη διαδρομή Ελεύθερος Τύπος – Αδέσμευτος Τύπος. Τότε που στον “Ε.Τ.” έβγαζαν πρωτοσέλιδα, στα οποία τον χαρακτήριζαν “φίδι κολοβό“, μιλούσαν για “πρωτοφανές κατάντημα του πρώην αρθρογράφου μας“, τότε που η διαφημιστική καμπάνια του υπό έκδοση “Α.Τ.” είχε ως κεντρικό σύνθημα το “δεν μας έφαγαν οι τίγρεις και τα λιοντάρια, θα μας φάνε τώρα τα σκουλήκια;“…
Τώρα επέστρεψε στη… μεγάλη του αγάπη και μάλιστα αμισθί! Μια φορά ψεύτης, πάντα ψεύτης. Αφού δεν έχει ο άνθρωπος χρήματα για βενζίνη (αυτό δεν είναι κατ’ ανάγκη κακό), ας του παράσχει ο “Ε.Τ.” μια κάρτα απεριορίστων διαδρομών, να τον διευκολύνει στη μετακίνησή του από και προς την εφημερίδα.
Ναι, κατέβαλλε το δώρο των Χριστουγέννων. Μια φορά ψεύτης, πάντα ψεύτης. Το έκανε για να μην έχει ποινικές κυρώσεις, για να μην αναγκαστεί να κρυφτεί, προκειμένου να αποφύγει την αυτόφωρη δίωξη. Αν είχε αγωνία για το πώς ζούμε την οικογένειά μας, μπορούσε να καταβάλλει μέρος των οφειλομένων. Ήτοι την εξόφληση Ιουλίου, τους μισθούς του Σεπτεμβρίου, του Οκτωβρίου, του Νοεμβρίου, του Δεκεμβρίου.
Είπε ότι με 40% λιγότερο δυναμικό θα ήταν βιώσιμη η εφημερίδα. Μια φορά ψεύτης, πάντα ψεύτης. Συνάδελφοι που απηύδησαν από τη συμπεριφορά του, ζήτησαν τα δεδουλευμένα για να φύγουν, αλλά δεν έδωσε ούτε αυτά. Όχι γιατί δεν είχε, αλλά γιατί είχε σκοπό να… βαρέσει κανόνι και να αφήσει οικογένειες απλήρωτες στον δρόμο.
Αν ανατρέξω στις δημόσιες τοποθετήσεις του, στις Γενικές μας Συνελεύσεις, έχω πολλά να θυμηθώ. Μια φορά ψεύτης, πάντα ψεύτης. Είχε εξασφαλίσει “φιλικό δάνειο“, από πασίγνωστο επιχειρηματία, μας έλεγε στο πρώτο διάστημα της κρίσης (όταν ήμασταν 1-2 μισθούς μέσα). Οι μέρες περνούσαν, χρήματα δεν έμπαιναν στον λογαριασμό μας και η δικαιολογία ήταν πως ο επιχειρηματίας βρίσκονταν στο εξωτερικό, με… αιθέρια ύπαρξη! Φαίνεται πως ακόμα… πηδάει (από τη χαρά του) ο σωτήρας “φίλος” επιχειρηματίας. Εμείς, πάντως, λεφτά δεν πήραμε.
Όταν χρωστάς σε εργαζόμενους μισθούς έξι μηνών (δεδουλευμένα), όταν χρωστάς αποζημιώσεις, όταν οι συλλογικές συμβάσεις με τις οποίες εργαζόμασταν ήταν τρία χρόνια πίσω από τις συλλογικές συμβάσεις του κλάδου, όταν δεν πλήρωνες Σαββατιάτικα – Κυριακάτικα, όταν δεν έδινες τα επιδόματα, το να κατηγορείς τους εργαζομένους ότι “σου έκλεισαν την εφημερίδα” αποδεικνύεις ένα πράγμα: Μια φορά ψεύτης, πάντα ψεύτης!
Αντί επιλόγου: Αν και είμαι αλληλέγγυος στον αγώνα των εργαζομένων στο Μετρό και στα ΜΜΜ, κάνω έκκληση να σταματήσουν τις απεργιακές κινητοποιήσεις και να επιστρέψουν στις δουλειές τους, να κινηθούν τα τρένα.
Κάντε το ρε παιδιά. Όχι για μένα, για τον φουκαριάρη τον Ρίζο…
Φαντάζομαι, ότι με τέτοια δυστυχία που βιώνει ο Δημήτρης Ρίζος, θα έχει χάσει και την όρεξή του…