Του Γιώργου Κογκαλίδη
27/06/2011 (09:21)
Το σύστημα έχει βρει τρόπους να λειτουργεί, χρησιμοποιώντας
(κατά κανόνα) δεκανίκια, ανάμεσα στα οποία είναι και “δημοσιογράφοι“,
πρόθυμοι να παίξουν τον αυλό της εξουσίας. Άλλοι από πρόθεση (και φυσικά όχι
για την… ψυχή της μάνας τους), άλλοι από βλακεία και άγνοια.
Απεργούν οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ, κόβει η διοίκηση το ρεύμα
και τα κανάλια φροντίζουν να αναδείξουν ΟΛΑ τα προβλήματα που δημιουργεί αυτή η
κατάσταση, βγάζοντας απλούς πολίτες απέναντι στους απεργούς.
Μόνο που το έχουν κάνει τόσες φορές, με αποτέλεσμα να
αντιληφθεί ακόμα και ο πιο απονήρευτος ότι υπάρχει σχέδιο.
Όταν απεργεί η
ΓΕΝΟΠ/ΔΕΗ δεν έχουμε ρεύμα και χαλάνε τα ευπαθή προϊόντα, όταν κλείνουν τον
δρόμο οι αγρότες κόβεται στη μέση η χώρα, όταν απεργούν οι έχοντες την ευθύνη
για την αποκομιδή των σκουπιδιών κινδυνεύει η δημόσια υγεία και πάει λέγοντας.
Πλέον, δεν υπάρχουν αυταπάτες.
Θυμάμαι την πρώτη φορά που
ανέβηκαν μέλη του ΚΚΕ στην Ακρόπολη, για να διαδηλώσουν, οργίλοι τηλεαστέρες
έβγαζαν αφρούς επειδή αμαυρώθηκε η εικόνα της χώρας στο εξωτερικό, σπιλώθηκε ο
ιερός βράχος και τέτοια.
Σήμερα, τα μέλη του ΠΑΜΕ είναι και πάλι εκεί, για να
στείλουν αγωνιστικό μήνυμα.
Οι κραυγές είναι λιγότερες, αφού οι νενέκοι μετρούν
πλέον το κόστος, φοβούνται την αποδοκιμασία του κόσμου, ανησυχούν μήπως κι
αυτοί δεν μπορούν να περπατήσουν άνετα στους δρόμους, όπως συμβαίνει με τους πολιτικούς.
Δεν υπάρχουν αυταπάτες. Αυτές τις ώρες, που δοκιμάζεται η
αντοχή (και η συνοχή) μας, ή θα είσαι με το κεφάλαιο, ή με τους εργάτες.
Όλοι
πλέον γνωρίζουμε ότι τον διακόπτη δεν τον κρατά ο Φωτόπουλος, όλοι γνωρίζουμε
πως οι αγρότες δεν βγαίνουν στην εθνική για να συναντήσουν την Πετρούλα, όλοι
γνωρίζουμε πως η απεργία ενός κλάδου ενδέχεται να βλάψει άλλους.
Μόνο που η απεργία είναι ένα από τα όπλα του εργαζόμενου και
θα τη χρησιμοποιήσει οσάκις πλήττεται. Κι αυτό θα συνεχίσω να το υποστηρίζω
ακόμα κι αν σήμερα γίνει μπλακ άουτ (άρα εμείς δεν θα μπορούμε να δουλέψουμε),
ακόμα και αν κλειστώ στο ασανσέρ, ακόμα και αν ταλαιπωρηθώ με οποιονδήποτε
τρόπο.
Γιατί δεν είναι ο εργαζόμενος αυτός που μου κόβει το ρεύμα, αλλά αυτός που αναγκάζεται να απεργήσει, προκειμένου να υπερασπιστεί τα δικαιώματά του. Αν κάτι φταίει είναι η πολιτική της εκάστοτε κυβέρνησης κι αντί να τσακώνομαι με καθέναν που απεργεί, επιλέγω να είμαι απέναντί της.
Εμείς, οι εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ, οι αγρότες, οι εργάτες,
έχουμε τα ίδια προβλήματα, τις ίδιες ανάγκες. Ας ανησυχούν όσοι επέλεξαν να βρεθούν
απέναντι, καθώς μπορεί να ξημερώνει μια νύχτα μαγική, σαν την Αργεντινή…