Στην ΑΕΚ πρέπει να κοιτάξουν κάποιους αριθμούς και να προβληματιστούν πολύ: 111 και 101… Επίσης -32 και -26 το σύνολο -58. Είναι ακριβώς αυτά που προκύπτουν από τις αναμετρήσεις της ομάδας με Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό: 111-79, ήττα από τον Παναθηναϊκό και 101-75 ήττα από τον Ολυμπιακό.
Αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, η ΑΕΚ ακόμα δεν έχει προσεγγίσει στο επίπεδο του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού όμως θα μου επιτρέψετε να πω ότι δεν προσέγγισε καθόλου σωστά και τις αναμετρήσεις με τους δύο «αιώνιους». Βεβαίως είχε και την ατυχία να τους αντιμετωπίσει σε περίεργες καταστάσεις, τον μεν Παναθηναϊκό ενόψει πρόσληψης νέου προπονητή και με παίκτες αποφασισμένους να «ξεμπουκώσουν», τον δε Ολυμπιακό μετά από θρίαμβο στην Ευρωλίγκα επί του μεγάλου αντιπάλου.
Δεν περίμενα να νικήσει η ΑΕΚ. Περίμενα όμως να παρουσιαστεί τελείως διαφορετική απ’ ότι στον αγώνα με τον Παναθηναϊκό, εκεί που μπήκε… χαλαρή και όταν οι «πράσινοι» σκόραραν από παντού, πανικοβλήθηκε και την έπιασε τρόμος. Με τον Ολυμπιακό άρχισαν περισσότερο μαχητικά αλλά όταν ο Ολυμπιακός πάτησε γκάζι, η ΑΕΚ παρουσίασε τα ίδια συμπτώματα: Απογοήτευσης… Σαν να έλεγαν οι παίκτες της «δεν μπορούμε».
Αυτό είναι το κακό που παρουσίασε η ΑΕΚ, ότι δηλαδή οι παίκτες της… τρόμαξαν όταν ο αντίπαλος πάτησε γκάζι και σταμάτησαν να μάχονται. Κι αυτό δεν είναι καλή εικόνα για μια ομάδα καλή (αναμφισβήτητα), με προοπτική, με βαριά φανέλα κι ας μην βρίσκεται στο επίπεδο του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού.
Στους άλλους αγώνες ξεχώρισαν ομολογουμένως οι επιτυχίες της… Θεσσαλονίκης. Του Αρη στο «Αλεξάνδρειο» επί του Ηφαιστου και του ΠΑΟΚ στην Ρόδο επί του Κολοσσού.
Ο Αρης για πρώτη φορά φέτος φώναξε στον αντίπαλό του «Δεν θα νικήσεις». Για πρώτη φορά είδαμε τόση ενέργεια, τόσο πάθος, τέτοια μαχητικότητα. Μα δεν υπάρχει άλλος δρόμος για την σωτηρία, έτσι κι αλλιώς. Το πρόγραμμα που ακολουθεί είναι δύσκολο και η ψυχολογία έφτιαξε σε σημαντικό βαθμό. Ακόμα όμως ο δρόμος είναι μεγάλος και ανηφορικός. Οσο για τον Ηφαιστο; Εχει καλή ομάδα, έχει καλό προπονητή αλλά θα πρέπει να αλλάξει λογική στους εκτός έδρας αγώνες. Δεν θυμόμαστε έναν, έστω έναν που να μην… κυνηγάει στο σκορ.
Στην Ρόδο ο ΠΑΟΚ πέτυχε την μέγιστη συσπείρωση μετά την δύσκολη εβδομάδα. Που ήταν δύσκολη παρά τα επικοινωνιακά τερτίπια περί…συζήτησης αλλά όχι αποχής (ενώ ηταν αποχή). Περισσότερο εκτέθηκαν, ειδικά όταν αποχώρησε ο Μορέιρα, οπότε δεν τα χρειάζονταν αυτά τα παράξενα. Αλλωστε τους αξίζουν πολλά μπράβο για την αγωνιστική εικόνα που παρουσίασαν απέναντι σε μια ομάδα που δεν σε θαμπώνει αλλά έπαιζε μεγάλο αγώνα για την μάχη που δίνει ώστε να παραμείνει στην κατηγορία.
Το ερώτημα για τον ΠΑΟΚ είναι πόσο θα αντέξει. Θα έρθουν χρήματα από τον ουρανό; Θα έρθει επενδυτής; Πάντως είναι καιρός να καταλάβουν ότι το να ονομάζουν «πρότζεκτ» το «φτιάχνω μια ομάδα και έχει ο Θεός αν βάλει ο Ιβάν λεφτά» δεν εξυπηρετεί σε κάτι και περισσότερο αδικεί τους παίκτες που είναι καλοί και δίνουν το 100%.
Ο Κολοσσός παραμένει σε δύσκολη θέση. Θεωρώ ότι το μεγάλο του πρόβλημα είναι οι ξένοι που δεν έχουν προσωπικότητα και ικανότητα για να κάνουν το κάτι παραπάνω…
Το Περιστέρι έδειξε ότι δικαίως θα βρίσκεται ψηλά στην βαθμολογία γιατί έχει λογική, στόχευση στο παιχνίδι του και πάντα βγάζει μια «σκληράδα» ανεξαρτήτως αντιπάλου. Ακόμα κι αν αυτός είναι το Ρέθυμνο, κατά την γνώμη μου η χειρότερη ομάδα στην κατηγορία που προσπαθούμε να αντιληφθούμε μετά από 12 αγωνιστικές… τι ακριβώς παίζει! Διότι και με τον πρώην αλλά και με τον νυν προπονητή, δεν παίζει τίποτε διαφορετικό και ούτε θα μπορούσε άλλωστε όταν οι Αμερικανοί που διαφεντεύουν το παιχνίδι είναι μιας συγκεκριμένης λογικής… Κρίμα, πάντως γιατί αυτή η ομάδα κάποτε έφερνε «λαβράκια» και τώρα φέρνει Αμερικανούς που μόλις φύγουν απ’ εδώ θα πάνε σε χειρότερο πρωτάθλημα.
Το Λαύριο καθάρισε εύκολα την Κύμη με ελληνικά χέρια (Κακλαμανάκης και Κουζέλογλου) αλλά το σημαντικό είναι ότι κάνει κινήσεις ενίσχυσης κι άλλαξε ηδη τρεις ξένους. Ψάχνονται και καλά κάνουν… Πήραν τον αγώνα που έπρεπε όπου η Κύμη παρουσιάστηκε κατώτερη του αναμενομένου, καθόλου εναρμονισμένη με την κρισιμότητα του αγώνα, με ένα ξένο λιγότερο (αφού δέχθηκε τον υπέρβαρο, όπως μάθαμε, Αρμστεντ που της έφεραν) και με πολλές φωνές του προέδρου ότι οι Καρακατσούνης και Λόρτος είναι ανεπιθύμητοι και πρέπει να δηλώσουν κώλυμα. Προσωπικά δεν επικροτώ τέτοιες δηλώσεις γιατί περισσότερο μου φαίνονται στην λογική του «προετοιμάζω τον επόμενο αγώνα». Όχι φυσικά με τον Παναθηναϊκό, αλλά τον… μεθεπόμενο με τον Πανιώνιο όπου παίζεται όλη η χρονιά.
Οσο για τον Πανιώνιο; Ας αρχίσουμε από τον Προμηθέα που πλέον διαθέτει ποιότητα, εμπειρία και ποσότητα (βάθος δηλαδή) προκειμένου να καθαρίζει ομάδες με υποδεέστερο ρόστερ ακόμα και στην έδρα τους. Οι Νεοσμυρνιώτες όμως δεν παίζουν καθόλου καλά. Σε κάθε αγώνα είναι και χειρότεροι ενώ εξαρτώνται σε απόλυτο βαθμό από τον Μπέρι. Αυτό δεν είναι κακό αρκεί να υπάρξει υποστήριξη. Πάντως σ’ ένα διάστημα που θα έπρεπε να προοδεύουν παρουσιάζονται χειρότεροι. Κι αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα.
Για τον Χολαργό δεν έχουμε να πούμε τίποτα για τον συγκεκριμένο αγώνα (ούτε και για τον Παναθηναϊκό φυσικά πέρα από το ότι ο Κιλπάτρικ, που τελικά δεν έρχεται, δεν ήταν… βόμβα αλλά ένας πολύ καλός επιθετικά παίκτης). Μόνο να εκφράσουμε τις ευχαριστίες μας στον Αρη Λυκογιάννη που έδωσε χρόνο στον Παναγιώτη Καλαϊτζάκη και είδαμε την μονομαχία με τον δίδυμο αδερφό του, Γιώργο. Κάτι που δεν είχε κάνει (ανεξήγητα) πέρυσι ο Βαγγέλης Αγγέλου όταν ο μικρός αγωνιζόταν στον Αρη και στον αγώνα με τον Παναθηναϊκό.