Η ψυχρή λογική αναφέρει ότι μετά το αποτέλεσμα του Φαλήρου και την καθαρή νίκη του Ολυμπιακού επί του Παναθηναϊκού, ισχύουν τα εξής δεδομένα: Πρώτον, ο Ολυμπιακός διατηρείται στην ζώνη διεκδίκησης της τέταρτης θέσης που δίνει πλεονέκτημα έδρας στα πλέι οφ, ή έστω στην 5η που δεν το δίνει αλλά τον οδηγεί σε πιο βατό αντίπαλο (την Εφές) από τους τρεις πρώτους (Φενέρμπαχτσε, Ρεάλ και ΤΣΣΚΑ).
Δεύτερον, απέχει πλέον τρεις βαθμούς από τον Παναθηναϊκό που είναι στην ουσία τέσσερις καθώς οι Πειραιώτες κάλυψαν το -13 του ΟΑΚΑ. Αυτό αναφέρεται σημειολογικά καθώς με βάση τα όσα βλέπουμε ως τώρα μάλλον δεν θα παίξει ρόλο.
Τρίτον, ο Παναθηναϊκός παρέμεινε στην επικίνδυνη ζώνη, με αρνητικό ρεκόρ (7-9) και θα πρέπει να παλέψει σκληρά για την είσοδο στην οχτάδα. Κι αυτό το λέμε γιατί ακολουθεί το…τέταρτον που αναφέρει ότι οι «πράσινοι» έχουν 8 εκτός έδρας αγώνες απ’ εδώ και στο εξής και 6 εντός. Εκτός του ότι πρέπει να διαφυλάξουν την έδρα τους θα πρέπει να κάνουν και μεγάλες νίκες μακριά από το ΟΑΚΑ, πράγμα εξαιρετικά αμφίβολο με βάση τα όσα βλέπουμε μέχρι τώρα.
Συμπληρωματικά να υπενθυμίσουμε ότι ο περσινός 8ος πέτυχε 16 νίκες. Συνεχίζουμε…
Σε ό,τι αφορά στον αγώνα, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα και δεν χρειάζονται πολλές αναλύσεις. Ο Ολυμπιακός κυριάρχησε πλήρως, διάβασε τα πάντα στην άμυνα του Παναθηναϊκού, εκμεταλλεύτηκε τα πλεονεκτήματά του αλλά η βασική του αρχή ήταν η δική του άμυνα. Εκεί όπου ο Μάντζαρης ξεκίνησε την καλή δουλειά επάνω στον Καλάθη η οποία συνεχίστηκε με αποτέλεσμα ο αρχηγός του Παναθηναϊκού ν’ αποκοπεί από την υπόλοιπη ομάδα, να μην μπορεί να δημιουργήσει και να…χάνει το μυαλό του. Ο Παπανικολάου ήταν… παντού (μα παντού) και ταυτόχρονα στην επίθεση ο Ολυμπιακός έπαιξε με το υπερόπλο, Νίκολα Μιλουτίνοφ.
Ηξερε που θα χτυπήσει καθώς όσους αγώνες του Παναθηναϊκού κι αν δείτε στην φετινή Ευρωλίγκα θα διαπιστώσετε ότι οι αντίπαλοι σέντερ φτιάχνουν… βιογραφικό! Πώς να μην κυριαρχήσει ο Μιλουτίνοφ που κάνει χρονιά καριέρας και σίγουρα είναι μέσα στους τρεις καλύτερους σέντερ της διοργάνωσης μαζί με τον Βέσελι και τον Αγιόν.
Με 18 πόντους- 18 ριμπάουντ ο Μιλουτίνοφ και 12 πόντους- 13 ριμπάουντ οι τρεις σέντερ (Λάσμε, Γκιστ και Παπαγιάννης) του Παναθηναϊκού τα πράγματα είναι ξεκάθαρα. Κι ακόμα πιο ξεκάθαρα με τα 11 κερδισμένα φάουλ του Σέρβου ο οποίος στα προσωπικά του φάουλ παρέμεινε στο…μηδέν! Δείγμα ότι οι τρεις ψηλοί του Παναθηναϊκού δεν κατάφεραν να τον φθείρουν στο ελάχιστο.
Θα μου επιτρέψετε να διαφωνήσω με όσους υποστηρίζουν ότι ο Ρικ Πιτίνο θα έπρεπε να ρίξει ένα πιο βαρύ και μεγάλο κορμί (Παπαγιάννης) επάνω στον Μιλουτίνοφ. Θεωρώ ότι ο Παπαγιάννης ακόμα δεν είναι έτοιμος ν’ αντιμετωπίσει τον Σέρβο που βρίσκεται σε ημιαγρία κατάσταση και περισσότερο θα χάλαγε η ψυχολογία του παρά θα γινόταν δουλειά.
Ταυτόχρονα ο Γιάνις Στρέλνιεκς μετά τα τρία πρώτα «χαζά» λάθη, επέστρεψε (αφού ο Μπλατ τον απέσυρε και του καθάρισε το μυαλό) δριμύτερος προκειμένου να πραγματοποιήσει ένα σπουδαίο παιχνίδι επιθετικά.
Ποια είναι όμως η ουσία; Ο τρόπος με τον οποίο ο Ντέιβιντ Μπλατ διαχειρίστηκε το υλικό του που δείχνει πλέον ξεκάθαρα ότι είναι ο…νέος ηγέτης του Ολυμπιακού. Ο Αμερικανός έκανε (όπως μέτρησα) 40 αλλαγές συνολικά προκειμένου να διατηρήσει την φρεσκάδα σ’ ένα ρόστερ που δεν έχει ζηλευτό βάθος. Προσωπικά εξακολουθώ να πιστεύω ότι ο Ολυμπιακός χρειάζεται έναν γκαρντ κι έναν σέντερ ακόμα.
Ο Μπλατ πήρε αυτό που ήθελε από κάθε παίκτη του καθώς όλοι κατάλαβαν πόσο σημαντικοί είναι, ακόμα και στο ένα δευτερόλεπτο που θα έπαιζαν ή στο ένα φάουλ που θα έκαναν. Διότι έτσι προσέφεραν στην ομάδα τους πολλά… Είτε σε παραγωγή, είτε στο να πάρει ανάσα ένας συμπαίκτης τους. Η αθόρυβη δουλειά του Πρίντεζη ή του Ουίλιαμς- Γκος τα λένε όλα…
Σε ό,τι αφορά στον Παναθηναϊκό, πέρα από ένα καλό διάστημα του Μήτογλου στο τέλος του πρώτου δεκαλέπτου, τις ατομικές εξάρσεις του Λεκαβίτσιους και του Καλάθη στο τελευταίο δεκάλεπτο (όπου οι «πράσινοι» είχαν 5/6 τρίποντα και κατέβασαν τη διαφορά) δεν είδαμε κάτι… Στο πρώτο μέρος οι περιφερειακοί είχαν 2/17 σουτ, η πίεση του Ολυμπιακού είχε χαλάσει την κυκλοφορία της μπάλας, ο Λοτζέσκι ήταν διστακτικός, ο Λάνγκφορντ έλειπε και φυσικά παρά την διάθεση του παίκτη, ο Ρικ Πιτίνο δεν μπορούσε να ποντάρει στον Παππά που έπαιξε λόγω «τρέλας» αλλά δεν είχε δυνάμεις (φυσιολογικά) μετά την περιπέτεια υγείας του.
Μετά τον αγώνα με την ΤΣΣΚΑ έγραψα ότι ο Ρικ Πιτίνο δεν είναι μάγος. Δεν είναι ο Χουντίνι που θα κάνει απίθανα πράγματα προκειμένου να σβήσει ανορθογραφίες που είναι ολοφάνερες. Η παρουσία του τεράστιου Πιτίνο δεν μπορεί να καλύψει τα προβλήματα. Ο Παναθηναϊκός θέλει γκαρντ πίσω ή μαζί με τον Καλάθη, θέλει σέντερ γιατί όσοι διαθέτει δεν κάνουν έναν… κανονικό ενώ κάποια στιγμή θα πρέπει να καταλάβουμε τι θα γίνει με τη θέση «4» όπου ο Μήτογλου είναι εξαιρετικός και μελλοντική επένδυση (πολύ μεγάλη μάλιστα) αλλά αυτή την στιγμή… πρώτο τεσσάρι (ώστε να στηριχτεί και ο νεαρός) δεν υπάρχει. Ο Τόμας είναι φιλότιμος και προσπαθεί αλλά βασικό τεσσάρι δεν μπορεί να είναι…
Οποιος θέλει να δει την αλήθεια λοιπόν, τη βλέπει. Τα υπόλοιπα δεν έχουν τόση σημασία. Ο Ολυμπιακός σαφώς βρίσκεται σε πολύ καλύτερη μοίρα και σίγουρα έχει κάνει ΠΟΛΛΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ απ’ όσα περιμέναμε (και με βάση το πρόγραμμα) αν αναλογιστούμε ότι έχει πολλούς παίκτες που είτε δεν έχουν ξαναπαίξει Ευρωλίγκα (Ουίλιαμς-Γκος και ΛεΝτέι), είτε τώρα αναζητούν το ξέσπασμά τους (Τουπάν), είτε τώρα γίνονται πρωταγωνιστές (Στρέλνιεκς), είτε θέλουν να ανέβουν επίπεδο (Βεζένκοφ). Αν προσθέσουμε και έναν ξένο που δεν έχει βγει (Τίμα) τότε πραγματικά ο Ολυμπιακός έχει κάνει πολλά καλά. Αν θέλει όμως να κάνει περισσότερα χρειάζεται δύο παίκτες, έναν γκαρντ κι έναν σέντερ γιατί διατηρώ αμφιβολίες για το πόσο θα αντέξει.
Ο Παναθηναϊκός πρέπει πρώτα να λύσει τα θέματα του ρόστερ, να σταματήσει να κάνει ελατήριο τις προσδοκίες, να χτίσει νοοτροπία και ψυχολογία στην ομάδα και μετά να αναζητήσει πιο μακρινούς στόχους. Διότι όλοι έχουν διαπιστώσει πλέον ότι ο στόχος του Παναθηναϊκού είναι κοντινός και όχι τόσο μακρινός όσο ονειρεύονται αρκετοί. Δεν το θεωρώ κακό αυτό. Το αντίθετο, είναι πάντα χρήσιμο να χτίζεις. Το κακό είναι να μην το βλέπεις.