Μόνο έκπληξη δεν ήταν η κατάληξη της αποχώρησης του διεθνούς γκαρντ από τον Ολυμπιακό. Τα υπόλοιπα είναι για να έχουμε να γράφουμε και να περνά η ώρα. Γράφει ο Νίκος Μπουρλάκης
Η υπόθεση του Κώστα Σλούκα ήταν εξαιρετικά προβλέψιμη, οφείλω να ομολογήσω. Ειδικά από τη στιγμή της «ελληνοποίησης» του Τόμας Ουόκαπ και ταυτόχρονα της απόκτησης του Νάιτζελ Ουίλιαμς Γκος έγινε σαφές όχι ότι ο Ολυμπιακός δε θέλει τον Σλούκα αλλά ότι ο ρόλος του- αν έμενε- θα ήταν ξεκάθαρα εκείνος που ήθελε ο προπονητής του.
Και ταυτόχρονα, εντελώς διαφορετικός απ’ εκείνον στον οποίο τοποθετεί τον εαυτό του ο παίκτης. Άρα το χάσμα ήταν δεδομένο. Πολύ δε περισσότερο από τη στιγμή κατά την οποία δε συμμετείχε στις συζητήσεις ο Γιώργος Μπαρτζώκας.
Αυτό ήταν ακόμα ένα σημάδι ότι ο προπονητής δεν είχε τίποτα να πει και κυρίως να διαπραγματευτεί με τον Σλούκα. Θα μου επιτρέψετε να εκφράσω την ταπεινή μου άποψη ότι ο Γιώργος Μπαρτζώκας έχει δίκιο σε αυτή τη φάση: Δεν υπάρχει προπονητής που θα διαπραγματευτεί το πλάνο του, τη φιλοσοφία του, τις αρχές του με οποιονδήποτε παίκτη. Διότι μετά θα «χάσει» όλη την ομάδα.
Κι αν υπήρξε μια «μερική υποχώρηση» στο θέμα αυτό στην περίπτωση του Σπανούλη τότε θα πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι για τον Ολυμπιακό, Σπανούλης είναι μόνο ένας. Και δεν πρόκειται να υπάρξει δεύτερος τουλάχιστον για πολλά χρόνια ακόμα.
Κι αφού αναφερθήκαμε στον Kill Bill ας θυμηθούμε τη δική του περίπτωση, το καλοκαίρι του 2010. Κι εκείνος είχε αποχωρήσει από τον Παναθηναϊκό (στα 28 του χρόνια) επειδή είχε διαφωνίες για το ρόλο του. Πήρε μια απόφαση- σταθμό, που δύσκολα παίρνει κάποιος αθλητής του επιπέδου του.
Η διαφορά είναι ότι ο Σπανούλης είχε συζητήσεις με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς, τότε. Ο Μπαρτζώκας με τον Σλούκα δε συζήτησαν ούτε λεπτό.
Σε κάθε περίπτωση τόσο η «γλώσσα του σώματος» σε πολλούς αγώνες όσο και κάποιες «φαρμακερές ατάκες» (τότε που ο Σλούκας είχε πει «δεν υπάρχει ηγέτης που να παίζει είκοσι λεπτά») αλλά και η ξεκάθαρη φιλοσοφία του Μπαρτζώκα, έδειχναν «διαζύγιο». Από πολύ νωρίς.
Θα ρωτήσει κάποιος: «Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν ο Σλούκας είχε ευστοχήσει στο τελευταίο σουτ στο Κάουνας; Από ποια θέση ισχύος θα συζητούσε;». Καλή ερώτηση κι εύστοχη που δείχνει όμως και το αδιέξοδο. Αλίμονο αν η καριέρα του Σλούκα στον Ολυμπιακό κρίνεται από ένα σουτ.
Η ουσία είναι ότι ο καθένας διεκδικεί αυτό που θεωρεί καλύτερο για τον εαυτό του και φυσικά κάτι τέτοιο ισχύει τόσο για τον Γιώργο Μπαρτζώκα (που έχει να φτιάξει την ομάδα με τα δικά του «θέλω») όσο και για τον Κώστα Σλούκα (που πιστεύει- και καλά κάνει- ότι αξίζει μεγαλύτερο ρόλο).
Ως εκ τούτου, δεν υπάρχουν βαρύγδουποι τίτλοι στο ρεπορτάζ, ούτε χαρακτηρισμοί για προπονητή και παίκτη. Υπάρχουν ρεαλιστικές κι επαγγελματικές επιλογές. Ξεκάθαρα και χωρίς δεύτερες σκέψεις. Κι ως εκ τούτου αυτή η κατάληξη εκτός από αναμενόμενη, δείχνει να είναι η καλύτερη και για τους δύο.