Βαθιά άρρωστη η Εθνική, θέλει άμεση ιατρική φροντίδα από τη ρίζα για να επανέλθει και όχι “γιατροσόφια” της κυρά μαμής…
Μία Εθνική των εμμονών και του πείσματος! Χωρίς συστήματα και τελείως αδούλευτη. Στηριζόμενη στις προσωπικές ενέργειες, στο ταλέντο και στην εμπειρία των παικτών. Χωρίς ουσιαστικές κατευθύνσεις από τον πάγκο και με αλλοιωμένη ταυτότητα. Η Εθνική, μας είχε μάθει σε επιθετική άμυνα και γρήγορες επιλογές στην επίθεση. Είτε με ντράιβ είτε με σουτ έξω από τα 6,75μ. Τώρα βλέπουμε μία ομάδα που δεν έχει καν επιστροφές, που δε μαρκάρει στην περιφέρεια και που ο αντίπαλος της κάνει πλάκα στα ριμπάουντ! Σε ό,τι αφορά τα τρίποντα; Επιλέγουμε το σουτ από μακριά έχοντας στην ομάδα έναν κλασικό στατικό σουτέρ, τον Μάντζαρη, ο οποίος όμως σχεδόν περνάει τον περισσότερο χρόνο του στον πάγκο.
Οι εμμονές έρχονται από τον πάγκο, γιατί προσπαθούμε να χωρέσουμε στην ίδια 5άδα Μπουρούση και Πρίντεζη, ενώ έχει αποδειχθεί ότι δε χωράνε και οι δύο μαζί. Είναι πολλές οι φορές που ο Γιάννης κόβει επιθέσεις του Γιώργου, γιατί παίρνει λάθος θέσεις στο παρκέ, ειδικότερα όταν ο άσος του Ολυμπιακού θέλει χώρο για να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα από όλους στην Ευρώπη. Το ένας εναντίον ενός με πλάτη. Όταν ξεκινάει να το κάνει βρίσκει έναν Μπουρούση να πηγαίνει για κάποιο άκυρο σκριν.
Εμμονές, Νο2: Ξεκινάμε σχεδόν σε όλα τα παιχνίδια με Καλάθη – Σλούκα και εν μέρει δείχνουν άψογη συνεργασία και πολύ σοφή επιλογή, το πρόβλημα είναι ότι ο Κώστας παίζει άσος και ο Νικ στο 2, με αποτέλεσμα σχεδόν πάντα να βγαίνει για σουτ γιατί ξεμαρκάρεται σαν δυάρι. Μεταξύ των δύο παικτών σίγουρα ο Σλούκας έχει καλύτερο σουτ (και το απέδειξε και κόντρα στη Σλοβενία), άρα μήπως θα έπρεπε ο Νικ, ο οποίος είναι άψογος σε αμυντικά και οργανωτικά καθήκοντα, αλλά και πάντα επικίνδυνος στα ντράιβ, αλλά κακός στο σουτ να παίζει άσος; Μήπως θα έπρεπε ο Σλούκας να παίζει περισσότερο στο 2;
Παιδική απορία, αλλά απορία…
Το πείσμα με τη μη χρησιμοποίηση Αγραβάνη ή σχεδόν την άκυρη χρησιμοποίησή του. Ο μικρός μπορεί να δώσει “ανάσες” στον κουρασμένο Πρίντεζη, ειδικότερα σε παιχνίδια εύκολα ή και ακόμα σε… χαλαρές ήττες! Παρόλα αυτά η 11η και 12η επιλογή μας, κάνουμε μαύρα μάτια να τις δούμε να πατάνε παρκέ. Μιλάμε πάντα για Αγραβάνη και Μπόγρη. Θεωρώ ότι θα μπορούσαν να βοηθήσουν λίγο παραπάνω όταν οι επιλογές στο 5 που υπάρχουν είναι ο κουρασμένος και λίγο ψιλοβαριεστημένος Μπουρούσης και ο άπειρος, αλλά πολύ ελπιδοφόρος Παπαγιάννης. Εδώ τίθεται το ερώτημα διαχείριση Παπαγιάννη. Είναι το λιγότερη απαράδεκτη. Δε γίνεται όταν έχεις ένα νεαρό παίκτη στην ομάδα, στην 1η του μεγάλη συμμετοχή σε διεθνές επίπεδο με άντρες, ο οποίος έχει παίξει 2 ντουζίνες αγώνες στο ΝΒΑ, στην 1η του χρόνια. Έχοντας αφήσει άριστες εντυπώσεις να μην τον συμβουλεύεις τι πρέπει να κάνει και πως να το κάνει. Εκεί θέλει ένας νέος τη βοήθεια του κόουτς. Να τον τιμωρείς κάνοντας τον αλλαγή μόλις κάνει λάθος και να του τα χώνεις το λιγότερο που μπορείς να καταφέρεις είναι να τον ξενερώσεις, να χάσεις την εμπιστοσύνη του και του χρόνου όταν θα ξανακληθεί στην Εθνική να σου πει κάνω ατομικές στο ΝΒΑ για να βελτιωθώ. Τότε τι θα είναι; Άλλος ένας προδότης που πούλησε την ομάδα ή θα θερίσεις ότι έσπειρες;
Από τη στιγμή που επιλέγεις αυτή την απαρχαιομένη μέθοδο κοουτσαρίσματος της δεκαετίας του ’80, άντε βία μέσα ’90, να το κάνεις σε όλους τους παίκτες. Γιατί όταν ο Παππάς παίρνει τη μπάλα και δε βλέπει κανέναν συμπαίκτη του και κάνει… κατά ριπάς λάθη δε βγαίνει έξω και από τον πάγκο του λες: “Δεν πειράζει!”; Δύο μέτρα και δύο σταθμά τα οποία φαίνονται έντονα στην εικόνα της Εθνικής. Μήπως αυτό συμβαίνει γιατί ο Νίκος είναι “ψυχοπαίδι” του Ομοσπονδιακού προπονητή; Μια εικόνα η οποία δείχνει άρρωστη. Βαθιά άρρωστη! Ξύλο στα αποδυτήρια, παίκτες να μη μιλιούνται μεταξύ τους, selfies και Instagram stories, συνθέτουν ένα παζλ άγνωστο για την “επίσημη αγαπημένη”. Μια εικόνα η οποία θυμίζει πολύ την Εθνική ποδοσφαίρου του ’94 στα γήπεδα των ΗΠΑ, η οποία πήγαινε σαν περιοδεύων θίασος από εκδήλωση σε εκδήλωση! Σε ταλέντο και παραστάσεις, αλλά ακόμα και σε κατακτήσεις τίτλων η Εθνική μας και η Ισπανία είναι στο υψηλότερο σκαλί, σε αυτό το Eurobasket. Δυστυχώς, όμως, δε μπορούμε να πούμε το ίδιο και για τον πάγκο της. Κατώτερος των περιστάσεων και του μπασκετικού επιπέδου που έχει να επιδείξει η χώρας μας. Ίσως πληρώνουμε τις αμαρτίες της ΕΟΚ, ίσως κάτι άλλο που ανθρώπινος νους να μη μπορεί να αντιληφθεί. Το θέμα είναι ότι η ομάδα είναι “άρρωστη” και χρίζει άμεσης… ιατρικής φροντίδας για να μην καταντήσει “φτωχός συγγενής” στο μέλλον. Τίθεται ζήτημα πρόκρισης στην επόμενη φάση και θα είναι παταγώδη αποτυχία να δούμε την Ελλάδα σε Όμιλο 6 ομάδων να μην είναι καν στην 4άδα…