Κάποτε περνούσες έξω από ανοιχτό γηπεδάκι μπάσκετ, σε οποιαδήποτε γωνία της Ελλάδας και καθόσουν επί ώρες και χάζευες. Κάμποσοι έπαιζαν και οι διπλάσιοι περίμεναν να αδειάσει μπασκέτα για να πάρουν σειρά. Κόντρες, φανατισμός, προκλήσεις, κίνητρο, αλλά και παρέες που δημιούργησαν σχέσεις ζωής.
Εκείνα τα ανοιχτά γήπεδα δεν θεμελίωσαν απλώς το εθνικό σπορ ενός λαού αλλά και σχέσεις αδιάρρηκτες στο χρόνο και τις προκλήσεις. Δημιούργησαν αυτό που έλεγαν «μασονία» με την αντιπαλότητα να υπάρχει (αλίμονο…) αλλά να εξαφανίζεται με έναν τρόπο μαγικό όταν έπρεπε να γίνει κάτι για το καλό του μπάσκετ.
Πέρα απ’ αυτό, τα ανοιχτά ήταν γεμάτα. Έτρεχες ντάλα μεσημέρι στο κατακαλόκαιρι, με 40 υπό σκια για να προλάβεις μη σου πιάσουν τη μπασκέτα. Και σε καταστάσεις πιο οργανωμένες, με κρύο, με χιονόνερο, στο παιδικό και στο εφηβικό, στις 8 ή 9 το βράδυ του χειμώνα, έκανες προπόνηση. Έβρισκες τρόπο να ζεσταίνεσαι κι ας έκανε κρύο…
Το μπάσκετ ήταν τρόπος ζωής. Το ανοιχτό ήταν το σημείο αναφοράς. Ήταν το σπίτι μας, το σπίτι όχι μιας αλλά περισσοτέρων γενεών. Εκεί που χτίζαμε τον δικό μας κόσμο, το δικό μας «βασίλειο» σε ένα μονό, σε μια διεκδίκηση, σε μια κόντρα.
Ήταν φυσικό επόμενο ότι θα υπήρχε εξέλιξη και φυσικά δεν… αφορίζουμε τα κλειστά που έγιναν σχεδόν σε κάθε συνοικία. Και δεν ευθύνονται αυτά, φυσικά, για την πτώση του μπάσκετ.
Ευθύνεται όμως ότι εξαφανίστηκε η ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ που υπήρχε στα ανοιχτά. Που έμοιαζαν με ένα πολύβουο μελίσσι, όπου όλοι εργάζονταν για ένα σκοπό: Για το μπάσκετ.
Εξαφανίστηκε η εικόνα των παιδιών που έτρεψαν για να γεμίσουν τα ανοιχτά. Που έκαναν σαν τρελά για ένα μονό. Που ανυπομονούσαν να βρουν άδεια μπασκέτα.
Όταν καταφέρουμε, ως μπάσκετ, να γεμίσουμε πάλι τα ανοιχτά, τότε θα έχουμε κάνει το μεγαλύτερο βήμα.
Με πόνο ψυχής στη διάρκεια των διακοπών μου έβλεπα άδεια τα ανοιχτά γήπεδα. Μοναδικοί επισκέπτες ήμασταν ένας 50άρης (εγώ δηλαδή) που πήγαινε μια ώρα για μερικά σουτ κι ένα παιδί 12 ετών. Αυτοί ήμασταν οι… καταληψίες στις δύο μπασκέτες.
Τα ίδια και σε άλλες περιοχές. Στην Αθήνα, τα ανοιχτά έχουν ρημάξει. Η… φαεινή ιδέα του Δήμαρχου Αβραμόπουλου να καταργήσει τη θέση του φύλακα στα Κέντρα Νεότητας έβαλε ταφόπλακα στα πάντα. Πλέον δεν είναι μόνο έρημα αλλά και ερείπια.
Μπορούμε να ξανακάνουμε τα ανοιχτά όπως ήταν; Μπορεί να υπάρξει πνεύμονας του μπάσκετ εκεί που ΑΝΕΚΑΘΕΝ χτυπούσε η καρδιά του;