Όχι οι λέξεις είναι πολύ… λίγες. Είναι πολύ… μικρές μπροστά στο μεγαλείο του. Πώς να περιγράψεις με λόγια όλα όσα απλόχερα πρόσφερε στον αθλητισμό και τον Παναθηναϊκό. Ο,τι κι αν πει κανείς για τον Παύλο Γιαννακόπουλο θα ‘ναι λίγο. Μικρό. Ταπεινό. Δεν θα φτάσει για να περιγράψει την τεράστια προσφορά του, το τεράστιο πάθος του και τη τεράστια αγάπη του για τον Παναθηναϊκό. Μα είναι και λίγες για να περιγράψουν την μεγαλοσύνη της ψυχής και της καρδιάς του. Την μεγαλοσύνη του σαν άνθρωπο.
Ο Παύλος Γιαννακόπουλος έφυγε από τα ζωή. Μετακόμισε στην γειτονιά των αγγέλων. Μα είναι, βέβαιο ότι από εκεί ψηλά, το βλέμμα του θα είναι συνέχεια στραμμένο στην αγαπημένη του οικογένεια και στην ομάδα της καρδιάς του. Από εκεί ψηλά στον Παράδεισο θα χαμογελάει κάθε φορά που η ομάδα του θα κερδίζει, κάθε φορά που η οικογένειά του θα χαίρεται, κάθε φορά που κάποιος θα κάνει έναν καλό για έναν άλλον άνθρωπο.
Ο Παύλος Γιαννακόπουλος δεν ήταν ο ψυχρός παράγοντας και ο ψυχρός επιχειρηματίας. Ηταν ένας άνθρωπος με ζεστή καρδιά. Ενας άνθρωπος που νοιαζόταν για όλα. Μα και ένας παράγοντας που έκανε τα πάντα για την ομάδα του.
Κάποτε είχε πει σε μια συνέντευξή του: «Δεν καπνίζω, δεν πίνω, δεν παίζω χαρτιά. Μοναδικό μου πάθος είναι ο Παναθηναϊκός». Αυτός ακριβώς ήταν ο Παύλος Γιαννακόπουλος. Ενας άνθρωπος που η καρδιά του χτυπούσε στον ρυθμό του Παναθηναϊκού. Και για τον αγαπημένο του Παναθηναϊκό έκανε τα πάντα. Γύρισε τον κόσμο ανάποδα, άφησε άφωνο όλον τον πλανήτη φέρνοντας στο τριφύλλι παίκτες που ούτε στα πιο τρελά του όνειρα δεν μπορούσε να φανταστεί κανείς ότι θα μπορούσαν να έρθουν στην Ελλάδα. Ντομινίκ Ουίλκινς, Μπάιρον Σκοτ. Ο κατάλογος ατέλειωτος. Μόνο ο Ντράζεν Πέτροβιτς του ξέφυγε, γιατί ο Χάρος αποφάσισε να του στήσει καρτέρι. Εκανε την ομάδα αυτοκράτορα της Ευρωλίγκα.
Ο Παύλος Γιαννακόπουλος, όμως, ήταν κι ένας άνθρωπος που σκεφτόταν τον συνάνθρωπό του. Εκανε πολλά, παρά πολλά για άλλους ανθρώπους. Κι ας μην τους ήξερε καν… Πάντα ήταν εκεί για να βοηθήσει όποιον είχε ανάγκη. Και δεν το ‘λεγε ποτέ προς τα έξω.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα… Καλό Παράδεισο Παύλο Γιαννακόπουλε