Τελικά η Α1 Γυναικών και η Α2 Ανδρών εκτιμήθηκαν ως «επαγγελματικά» πρωταθλήματα κι άνοιξαν μετά κόπων, βασάνων, ερωτημάτων κι αποριών. Για τις άλλες Εθνικές Κατηγορίες ούτε λόγος να γίνεται και για τις Ακαδημίες επίσης. Προφανώς εκεί οι προπονητές που εργάζονται το κάνουν για χόμπι, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις.
Και πλέον όπως έλεγα τόσο καιρό «να πάρουν θέση προπονητές και παίκτες της Basket League» για τις χαμηλότερες κατηγορίες, έτσι θα πω τώρα και για τους αντίστοιχους της Α2 Ανδρών και της Α1 Γυναικών. Ν’ ασχοληθούν, να φωνάξουν, για τους συναδέλφους τους στις πιο κάτω Κατηγορίες. Αυτό θα πει αλληλεγγύη.
Αυτή η λέξη, αναζητείται τον τελευταίο καιρό στο μπάσκετ. Που έχει «πληγωθεί» ελπίζω όχι ανεπανόρθωτα (πολύ το φοβάμαι αλλά δε θέλω να το σκέφτομαι) από τα άνοιξε- κλείσε και τα παρατεταμένα λουκέτα. Τη λογική να κλείσει ο οργανωμένος αθλητισμός δεν την κατάλαβα ποτέ, ειδικά στο θέμα των Ακαδημιών. Δεν είναι ώρα για αναμασήματα πάντως. Θέλω να τονίσω ότι η νέα διοίκηση της ΕΟΚ έχει ΠΟΛΛΗ ΔΟΥΛΕΙΑ μπροστά της. Και με όσα βλέπω, φοβάμαι ότι πολλοί δεν έχουν καταλάβει ούτε τον πραγματικό τους ρόλο, ούτε και τι έχουν ν΄αντιμετωπίσουν.
Η παρελθοντολογία έχει γίνει παρελθοντολαγνεία και… προεκλογικό όπλο! Αναφορές σε αυτό που αποχωρεί (οριστικά) και όχι στο μέλλον! Λεκτικές επιθέσεις είτε στην απερχόμενη Διοίκηση είτε σε αντιπάλους και μάλιστα ΣΕ ΔΗΜΟΣΙΑ ΘΕΑ στο Facebook, που σου προκαλούν αν όχι αηδία, τότε σίγουρα απορία για το αν αυτοί οι άνθρωποι έχουν συνειδητοποιήσει το λόγο για τον οποίο λαμβάνουν μέρος στις εκλογές.Το παρήγορο είναι ότι πολλοί από τους δημοσιολόγους δε θα βρουν ούτε τη ψήφο τους. Αλλά τη νοοτροπία που έχουν περάσει (τα ΜΚΔ τα παρακολουθεί όλος ο κόσμος) ειλικρινά τη φοβάμαι. Δε ξέρω γιατί επελέγησαν αυτοί οι άνθρωποι και κυρίως πως ΤΟΛΜΟΥΝ να παρουσιάζονται ως μέρος της… επερχόμενης σωτηρίας του μπάσκετ.
Πολλοί φίλοι μου έχουν «τρελαθεί» με πράγματα που βλέπουν στα ΜΚΔ και μου στέλνουν το ίδιο ερώτημα: «Αυτοί είναι υποψήφιοι για το ΔΣ της ΕΟΚ; Αυτοί θα σώσουν το μπάσκετ;». Προφανώς δεν έχω τι να απαντήσω γιατί έχω την ίδια απορία. Λασπολογία, Μαυρογυαλουρισμοί, κάτι ανερμάτιστες καταστάσεις που δεν τιμούν όχι τον εαυτό τους (σε τελική ανάλυση να τον χαίρονται, δικός τους είναι) αλλά αυτό που λένε ότι εκπροσωπούν. Υπάρχει μπροστά ένα ικανό διάστημα ώστε να μαζέψουν την ανοησία τους, τουλάχιστον να την κρύψουν, γιατί είναι τουλάχιστον ανέκδοτο με αυτή τη συμπεριφορά να παρουσιάζονται ως… σωτήρες!
Το μπάσκετ χρειάζεται πράξεις, δουλειά και συνεργασίες. Όσοι θέλουν να παραστήσουν τον Γκόρτσο και τον Μαντά, ας μας αδειάσουν τη γωνιά.