Με τον θάνατο του Θανάση Γιαννακόπουλου, ακριβώς ένα χρόνο πριν, έκλεισε ένα σημαντικό κεφάλαιο όχι μόνο στην ιστορία του Παναθηναϊκού αλλά και του ελληνικού αθλητισμού. Κι αυτό γιατί «έσβησε» ένας παράγοντας παλαιάς κοπής, με αρχές που δεν υπάρχουν πια στα μέρη μας. Κι αν υπάρχουν αντίστοιχοι παράγοντες είναι αποστασιοποιημένοι είτε συνειδητά είτε επειδή τους το επέβαλλαν.
Ήμουν από τους ανθρώπους που είχαν την τιμή, την τύχη και την χαρά να γνωρίζουν πολύ καλά τον Θανάση Γιαννακόπουλο. Και μέσα στο σεντούκι των αναμνήσεών μου υπάρχουν λόγια, περιστατικά, μυστικά και φανερά! Πολλοί μου έχουν πει να γράψω ένα βιβλίο αλλά δεν θα το κάνω. Πρώτον, γιατί τα μυστικά απλά είναι… μυστικά. Πράγματα που αφορούν δύο ανθρώπους, δεν πρέπει να βγαίνουν προς τα έξω. Από τη στιγμή που με τίμησε με την εμπιστοσύνη του, δεν θα τον «προδώσω» ακόμα και τώρα.
Δεύτερον, γιατί ο Θανάσης είναι ικανός να έρθει στον ύπνο μου και να με αρχίσει στα φάσκελα!
Απ’ εκεί και πέρα, ο πρόεδρος– όπως τον αποκαλούσαμε- ήταν ένας ξεχωριστός άνθρωπος. Γιατί ποτέ δεν ξέχασε από που ξεκίνησε την πορεία του και την διαδρομή του. Γιατί πάντα θυμόταν τις εποχές που δεν είχε… μία στην τσέπη. Και ήταν πάντα κοντά στον συνάνθρωπο όταν έβλεπε την ανάγκη. Μπορούσε να κλάψει σαν μικρό παιδί, όταν αισθανόταν τον πόνο του άλλου. Και γινόταν… δέκα χρονών όταν έβλεπε ένα παιδί μπροστά του. Το άρπαζε από το χέρι και το πήγαινε στην μπουτίκ του Παναθηναϊκού για να του πάρει μια τσάντα γεμάτη με δώρα.
Ήταν τετραπέρατος. Όχι απλώς έξυπνος αλλά κάτι παραπάνω (όπως και ο Παύλος). Ήταν ένας άνθρωπος γεμάτος ενέργεια και αγάπη για τη ζωή. Και φυσικά γεμάτος πάθος για την οικογένειά του. Την σύζυγό του και την κόρη του αλλά και για τα αδέρφια του. Μετά για την επιχείρησή του, ήταν στο πλευρό κάθε εργαζόμενου. Και βέβαια στον Παναθηναϊκό, που ήταν χόμπι και δουλειά μαζί…
Ο Θανάσης ήταν παράγοντας παλαιάς κοπής, όπως αναφέραμε. Μια φορά θέλησαν να βάλουν στην αίθουσα VIP στο ΟΑΚΑ μια υπέροχη μοκέτα, γεμάτη τριφύλλια. Όταν το είδε, διέταξε ΑΜΕΣΩΣ να την βγάλουν. «Θα πατάει ο κόσμος το έμβλημα; Το τριφύλλι;». Αδιανόητα πράγματα για εκείνον.
Ήταν ένας μεγάλος Παναθηναϊκός. Και δήλωνε «αντι-Ολυμπιακός» αλλά υπήρχε ένα όριο. Αυτό αφορούσε όσα γίνονταν στο γήπεδο. Την ώρα του αγώνα. Εκτός γηπέδου, αν πετύχαινε κάποιον «αντίπαλο» θα πήγαινε να τον αγκαλιάσει, να αστειευτεί, να τον κεράσει.
Σε διάστημα 11 μηνών έφυγαν τα τρία αδέρφια, Κώστας, Παύλος και Θανάσης (κατά σειρά) ενώ είχε προηγηθεί η αδερφή τους, Βασιλική. Λες και βιάζονταν να βρεθούν μαζί ψηλά στον ουρανό. Δεμένοι στη ζωή, δεμένοι και στον θάνατο…