Στην Ελλάδα… λατρεύουμε να τους μισούμε! Δεν είναι και τόσο παράξενο. Οι Ισπανοί μας πληγώνουν διαρκώς από το 2006 και μετά. Οπου βρισκόμαστε μας έχουν νικήσει. Και στον τελικό του 2006 στην Σαϊτάμα. Και στον ημιτελικό δύο σερί Ευρωμπάσκετ (2007 και 2009). Και στον ομιλο των Ολυμπιακών Αγώνων στο Πεκίνο το 2008. Και στα πλέι οφ του Παγκοσμίου του 2010. Και στα πλέι οφ του Ευρωμπάσκετ του 2015. Μια νίκη κάναμε στην δεύτερη φάση στο Ευρωμπάσκετ του 2013, αλλά δεν είχε καμία ουσία…
Αυτό όμως δεν αναιρεί την αξία τους έστω κι αν ζούμε στην χώρα της απόλυτης ισοπέδωσης. Μπορεί να μας εκνευρίζουν. Μπορεί καμιά φορά να γίνονται ακόμα περισσότερο εκνευριστικοί με όσα κάνουν μέσα στο γήπεδο. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πέτυχαν τα πάντα εξαιτίας… όσων εκνευρίζουν εμάς.
Η Ισπανία είναι μακράν η πιο επιτυχημένη ομάδα της τελευταίας 15ετίας. Είτε το θέλουμε είτε όχι. Είτε μας αρέσει είτε όχι… Οσα λόγια κι αν ψάχνουμε για να τους ισοπεδώσουμε, όσο… αντιπαθητικούς κι αν τους λέμε, είναι αξιοθαύμαστοι. Και δικαιούνται το χειροκρότημα όλων.
Από το 2005 και μετά τι μετρούν οι Ισπανοί; Δύο αργυρά (2008 και 2012) κι ένα χάλκινο μετάλλιο (2016) σε Ολυμπιακούς Αγώνες.
Ένα χρυσό μετάλλιο (2006) σε Παγκόσμιο. Τρία χρυσία (2009-2011 και 2015), ένα αργυρό (2007) και δύο χάλκινα (2013 και 2017). Επίσης βρέθηκαν στην 6η θέση στο Παγκόσμιο του 2010 και στην 5η στην αντίστοιχη διοργάνωση του 2014.
Σε 13 χρόνια έχουν 10 μετάλλια σε 12 διοργανώσεις….
Επίσης έχουν ένα τρομερό πρωτάθλημα, με γεμάτα γήπεδα και τεράστιο ενδιαφέρον. Ακόμα και οι μικρότερες κατηγορίες τους είναι οργανωμένες και λαμπερές.
Εχουν στείλει πολλούς παίκτες στο ΝΒΑ.
Εχουν την Εθνική τους ομάδα… κορώνα στο κεφάλι τους και όλοι οι διεθνείς βρίσκονται πάντα εκει…
Αντί να τους αντιπαθούμε και να τους ισοπεδώνουμε (που δεν τους ενδιαφέρει ούτε τους αγγίζει κιόλας) τι θα λέγατε να δούμε ποιο είναι το πλάνο τους και να μάθουμε (και) από εκείνους;