Αρχικά θα πρέπει να τονίσουμε ότι είναι σημαντικό να υπάρχουν προτάσεις από το να μην υπάρχουν καθόλου. Υπό αυτή τη βάση, δε μπορούμε παρά να εξετάσουμε με ενδιαφέρον τις προτάσεις που κατέθεσαν τόσο ο Παναγιώτης Φασούλας όσο και ο Νίκος Μπουντούρης. Με δεδομένο κιόλας ότι αυτές έγιναν από δύο σημαντικές προσωπικότητες του μπάσκετ, δε μπορούμε παρά να το αντιμετωπίσουμε με τη δέουσα προσοχή.
Με όλο το σεβασμό και στους δύο, πάντως, θα έλεγα ότι αυτές οι προτάσεις είναι εκτός πραγματικότητας. Και δεν είναι καθόλου ρεαλιστικές.
Με απέραντο σεβασμό στο ρόλο τους και στην ιστορία τους θα μου επιτρέψουν να αναφέρω τα εξής:
Όπως προανέφερα είναι πολύ θετικό να υπάρχουν προτάσεις. Απ’ εκεί και πέρα θα πρέπει να εξετάσουμε αν είναι εφικτό να πραγματοποιηθούν.
Προσωπικά εξέφρασα την εκτίμηση (δε λέω ότι είμαι σωστός, αλίμονο) ότι θα μπορούσαν να ανοίξουν οι προπονήσεις για τις ομάδες. Η Πολιτεία έκρινε ότι δεν έπρεπε. Άρα μπορούμε να εκφράζουμε απόψεις, προτάσεις, διαφωνίες, αλλά να πειθαρχούμε. Δε μπορούμε να αρπάξουμε… βαριοπούλες και να αρχίσουμε να σπάμε τα λουκέτα και να μπαίνουμε στα γήπεδα καταπατώντας τους νόμους.
Αν βρεθεί μια λύση ασφαλής και αξιόπιστη και κυρίως ρεαλιστική, τότε ΜΑΚΑΡΙ να ανοίξουν τα γήπεδα, οι προπονήσεις, οι αγωνιστικές εκδηλώσεις.
Αφού ξεκαθαρίσουμε ότι δεν «έκλεισε» η ΕΟΚ τα πρωταθλήματα αλλά η απόφαση της Κυβέρνησης (άρα με τέτοια θα ανοίξουν όχι με την ΕΟΚ), οφείλουμε να αποδεχτούμε κάτι: Αυτή τη στιγμή βασικό μέλημα της Πολιτείας ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΠΑΣΚΕΤ.
Κι όποιος δεν το βλέπει αυτό, τότε μάλλον θέλει συνειδητά να κοιτάξει αλλού. Έχει τόσα πολλά ζητήματα να λύσει, που προφανώς το μπάσκετ δεν αποτελεί προτεραιότητα.
Όταν μιλάμε για «φούσκες» θα πρέπει να αντιλαμβανόμαστε και το κόστος. Το οποίο επίσης δεν μπορούν να το καλύψουν ούτε η Ομοσπονδία, ούτε οι ομάδες. Επίσης αν όντως υπάρχει πρόταση από ξενοδοχεία, ξενώνες, Περιφέρειες, Δήμους που θα μπορούσαν να φιλοξενήσουν και να υποστηρίξουν μια τέτοια κατάσταση, το πράγμα αλλάζει. Όμως δε διάβασα κάτι τέτοιο. Διάβασα θεωρία! Μπορεί η πρόθεση να είναι καλή, όμως το θέμα είναι αν μπορεί να υλοποιηθεί.
Διάβασα επίσης στην πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση του Νίκου Μπουντούρη τα κόστη και μου… σηκώθηκε η τρίχα. Λίγο πολύ γύρω στις 45 χιλιάδες ευρώ βγαίνει σε κάθε ομάδα της Α2. Δεν πιστεύω ότι χρειάζεται να συζητήσουμε τίποτα περισσότερο για το αν αλλά και πόσες ομάδες μπορούν να το καλύψουν.
Τέλος, η πρόταση για φούσκα 60 ημερών, εκτός από τα πρακτικά και οικονομικά που ανέφερα παραπάνω έχει κι άλλες αδυναμίες. Τόσο στην Α2 όσο και στην Α1 Γυναικών, η συντριπτική πλειοψηφία των αθλητών/αθλητριών/προπονητών, δεν έχει το μπάσκετ ως αποκλειστική πηγή εσόδων. Όλοι έχουν κι άλλη δουλειά!
Υπάρχουν π.χ αθλητές που είναι αστυνομικοί. Θα μπορέσουν δηλαδή να φύγουν από την υπηρεσία τους και να πουν «τέρμα οι περιπολίες διότι για 60 μέρες πρέπει να παίζω μπάσκετ;»! Αντίστοιχα για υπαλλήλους σε εταιρείες και οπουδήποτε αλλού ή και για όσους έχουν δική τους δουλειά. Θα ρισκάρουν την εργασία τους για να παίζουν 60 μέρες μπάσκετ;
Και δεν είναι μικρό το ποσοστό που θα έχει το παραπάνω πρόβλημα, πιστέψτε με.