Θα σας ζητήσω να συγχωρήσετε την χρήση του πρώτου ενικού, αλλά ακόμα και τώρα είναι μια ιδιαίτερα συγκινητική στιγμή για εμένα αυτή η ανάμνηση.
Ήταν τότε (2006 νομίζω) που ο Σταύρος Βενέτης μου είχε πιάσει την κουβέντα. Το Αιγάλεω μου είχε κάνει την τιμή να με επιλέξει ως υπεύθυνο Γραφείου Τύπου στην πρώτη παρουσία της ιστορίας του στην Basket League. Τους ήξερα τους ανθρώπους. Είναι δυνατόν να ασχολείσαι με το μπάσκετ και να μην ξέρεις τον Δημήτρη Καρβέλα; Είναι δυνατόν να έχεις περάσει χρόνια στα γήπεδα του μπάσκετ και να μη γνωρίζεις τον Σταύρο Βενέτη; Γνώρισα κι άλλους αξιόλογους ανθρώπους, όπως ο Δημήτρης (επιμένω να τον λέω Τάκη, γιατί είναι πολύ σεμνός, αγαπητός, προσιτός και φιλικός) Μαρίνος.
Ο Σταύρος Βενέτης είχε έναν ρόλο που δεν μπορούσες να προσδιορίσεις. Ουσιαστικά ήταν ο… έφορος της παλιάς καλής εποχής του μπάσκετ. Εκείνος που θα έτρεχε για όλα γιατί τα ήξερε όλα. Τα καταλάβαινε όλα, από την εμπειρία του και την ευφυϊα του. Εκείνο όμως που είχε πάντα ήταν η αγάπη για την πόλη του.
«Να θυμάσαι ότι το Αιγάλεω είναι μια λέξη μαγική… Αρχίζει από άλφα και τελειώνει σε ωμέγα» μου είχε πει ο Βενέτης. Μιλούσε για το Αιγάλεω και τα μάτια του βούρκωναν. Κάναμε πλάκα με τον Καρβέλα και λέγαμε «δες μεγαλεία το Αιγαλεάκι» και μας απαντούσε: «Αιγαλεάρα. Κανένα Αιγαλεάκι».
Για εμένα που δεν ήμουν της περιοχής θα μπορούσαν όλα αυτά να φαντάζουν γραφικά. Αλλά δεν ήταν. Ο Σταύρος Βενέτης αγαπούσε την πόλη του. Το Αιγάλεω ήταν για εκείνον η ζωή του. Και προσέφερε κοινωνικά, αθλητικά, όπου μπορούσε. Με τη δύναμή του. Με την ικανότητά του. Με την ευφυϊα του. Χωρίς να θέλει τίτλους και αξιώματα αλλά θέλοντας να είναι εργάτης. Να μη φαίνεται πουθενά. Αλλά να βλέπει αποτέλεσμα.
Ο Βενέτης ήταν μια πολύ αξιόλογη περίπτωση ανθρώπου. Ευγενής. Μπορούσε να σταθεί και στα σαλόνια και στο πεζοδρόμιο. Είχε την ευγένεια ενός αριστοκράτη και την αυθεντικότητα ενός λαϊκού ανθρώπου. Ήταν από τους ανθρώπους που «έχτισαν» το μπάσκετ στην Ελλάδα, διότι εργάστηκε αφιλοκερδώς. Μόνο και μόνο για την αγάπη και το μεράκι του.
Όταν το 2009 έφυγε αιφνίδια από τη ζωή, συνεπεία εγκεφαλικού επεισοδίου, το πρώτο που σκέφτηκαν ήταν να δώσουν το όνομά του στο κλειστό γυμναστήριο της περιοχής. Λογικό… Φυσιολογικό επόμενο. Διότι το μπάσκετ στο Αιγάλεω ήταν και θα είναι για πάντα ο Σταύρος Βενέτης.
Δεν είναι μόνο ότι υπήρξε αθλητής στην πρώτη ομάδα του Αιγάλεω, το 1955. Είναι ότι υπηρέτησε πιστά όσα αγαπούσε. Δεν έφυγε ποτέ από τα ιδανικά του. Και στην αγαπημένη του πόλη, μια ομάδα, στο γήπεδο που φέρει το όνομά του θα αγωνιστεί σε ημιτελικό Κυπέλλου.
Κι ας μην είναι το αγαπημένο του Αιγάλεω. Κι ας είναι ο Διαγόρας Δρυοπιδέων. Για τον Σταύρο Βενέτη η πόλη του, η οικογένεια, οι φίλοι του, οι συνάνθρωποί του ήταν, σε όλη τη διάρκεια της ζωής του, τα ιδανικά που υπηρέτησε. Πιστά, χωρίς τίτλους, χωρίς τυμπανοκρουσίες αλλά μόνο με δουλειά κι αξιοπρέπεια.