Η δική μου η γενιά έζησε μια σπουδαία ομάδα του Παγκρατίου στα late 80ς και early 90ς με την παλιοπαρέα του Ντίνου Καλαμπάκου, του Θύμιου Μπακατσιά, του Παναγιώτη Καρατζά (μέλος της χρυσής Εθνικής του ’87), του Σάκη Τζαλαλή, του Βασίλη Γούμενου, του Νικολόπουλου, του Τριανταφύλλου, του Βατάκη, του Ζώτου, του Δαβάκη, του Πάνου του Παπαλαζάρου και, και, και… Εφτασε στην επιστροφή της στην μεγάλη κατηγορία όπου εκεί έκανε την εμφάνισή του ο νέος ήρωας, ο θηριώδης Ερλ Χάρισον. Το “Γκράτι-Πα” έκανε μεγάλες πορείες, μεγάλες νίκες και η ιαχή “Χάρι- Χάρι- Χάρι- Χάρισον” δονούσε το Μετς για έναν από τους καλύτερους Αμερικανούς παίκτες που έπαιξαν ποτέ στο ελληνικό πρωτάθλημα.
Βεβαίως δεν είχαμε προλάβει αλλά είχαμε διαβάσει απλά για την μεγάλη ομάδα των ’60ς που υπό την καθοδήγηση του μεγάλου Νότη Μαστρογιάννη και με παίκτες όπως ο Λάνθιμος, ο Κοντοβουνήσιος, ο Μάγλος έφτασε στην 3η θέση της βαθμολογίας της Α’ Εθνικής το 1965, πίσω μόνο από ΑΕΚ και Αρη και μπροστά από ΠΑΟΚ, Σπόρτιγκ, Παναθηναϊκό, Ηρακλή, Τρίτωνα, Πανελλήνιο και ΧΑΝΘ (ο Ολυμπιακός και ο Πανιώνιος βρισκονταν στην Β’ Εθνική). Εκείνη την χρονιά είχε δύο παίκτες στην πρώτη πεντάδα των σκόρερ… Τέταρτος ήταν ο Αντώνης Λάνθιμος και πέμπτος ο Αλέκος Κοντοβουνήσιος.
Ηταν σταθερά στην εξάδα- επτάδα- οχτάδα μέχρι που το 1969 κατέλαβε πάλι την 3η θέση με πρώτο σκόρερ του πρωταθλήματος τον Τάκη Μάγλο, με ρεκόρ 15-7 και πίσω μόνο από Παναθηναϊκό και ΑΕΚ και μπροστά από Αρη, Ολυμπιακό, Σπόρτιγκ, Πανελλήνιο, Ηρακλή, ΠΑΟΚ, Πανιώνιο, Αμύντα και Νήαρ Ηστ. Πάλι στην 3η θέση ήταν και το 1971 (4ος σκόρερ ο Μάγλος) πίσω μόνο από Παναθηναϊκό και ΑΕΚ (ξανά) και σταθερά μέσα στην οχτάδα μέχρι το 1975 όταν και υποβιβάστηκε. Προσέξτε όμως ότι σε μια δεκαετία είχε δύο τρίτες θέσεις και συνεχείς παρουσίες στην εξάδα ή την οχτάδα!
Επέστρεψε στην μεγάλη κατηγορία το 1989 με την υπέροχη φουρνιά που αναφέραμε παραπάνω ενώ και στην πορεία που έφυγαν παίκτες (όπως πχ ο Καλαμπάκος για τον Παναθηναϊκό, ο Καρατζάς για τον Ολυμπιακό όπως και ο Μπακατσιάς αργότερα) υπήρξαν σπουδαίοι ξένοι που προσέφεραν σημαντικό έργο: Ο Ερλ Χάρισον, ο καλύτερος και ο πιο αγαπητός όλων, αλλά και ο Γκρένβιλ Ουόρνερ, ο Τζον Χάτσον (με καλή θητεία στον Πανιώνιο), ο Ρίτσαρντ Ρέλφορντ, ο Σλάβισα Κοπρίβιτσα, ο Τόμας Τζόρνταν, ο Ιαν Λόκχαρτ…
Σπουδαίοι προπονητές όπως ο Τζόνι Νιούμαν, ο Ράικο Τόρομαν, ο Απόστολος Κόντος, ο Σπύρος Φώσκολος (μεγάλη υπόθεση τότε να πάρεις στέλεχος που προερχόταν από το Περιστέρι δεδομένης της απίστευτης κόντρας)ο Στιβ Γιατζόγλου ή ο αείμνηστος Μάκης Δενδρινός εργάστηκαν στο Παγκράτι στην μεγάλη κατηγορία.
Την περίοδο 1992-1993 το “Γκράτι- Πα” έφτασε μια ανάσα από τον τελικό του Κυπέλλου αλλά ηττήθηκε 63-61 στην Γλυφάδα από τον πανίσχυρο Παναθηναϊκό των Γκάλη, Κόμαζετς, Βράνκοβιτς, Αλβέρτη, Οικονόμου που τελικά κατέκτησε και το Κύπελλο. Επίσης τερμάτισε στην 9η θέση στο πρωτάθλημα και πλησίασε στην ευρωπαϊκή συμμετοχή μέσω του Κυπέλλου Κόρατς. Είναι η καλύτερη πορεία του στο επαγγελματικό πρωτάθλημα απ’ όπου “αποχώρησε” λόγω υποβιασμού το 1995.
Δεν τα γράψαμε ως ιστορική αναδρομή αλλά ως πειστήρια για το τι σημαίνει “Παγκράτι” για το μπάσκετ και ταυτόχρονα τι αναμνήσεις φέρνει η αναμέτρηση της Τετάρτης 3/10 με τον Παναθηναϊκό στο κλειστό του Μετς.
Σ ενα γήπεδο όπου έκανε την πρώτη του εμφάνιση, τον Σεπτέμβριο του 1992, με την φανέλα του Παναθηναϊκού ο Νίκος Γκάλης (ως αντίπαλος του Παγκρατιου) αλλά και την τελευταία της καριέρας του (ως αντίπαλος των Αμπελοκήπων) τον Οκτώβριο του 1994.
Από το 1996 όταν οι Αμπελόκηποι έπαιξαν για τελευταία φορά στην Basket League το κλειστό γήπεδο του Μετς, με τις τόσες…ρομαντικές αναμνήσεις των μπασκετικών, έχει να ζήσει μεγάλες στιγμές με μια μεγάλη ομάδα.
Γι αυτό και η αναμέτρηση του Κυπέλλου για εμάς τους…αθεράπευτα μπασκετικούς προκαλεί συγκίνηση. Και για το ιστορικό “Γκράτι- Πα” που είναι ένα τεράστιο μπασκετικό μέγεθος με ιστορία αλλά και για το κλειστό του Μετς που επιστρέφει στο…προσκήνιο μετά το 1996.