Εδώ και χρόνια στο μπάσκετ στην Ελλάδα υπάρχει ένα «καρκίνωμα» το οποίο θα πρέπει να καταπολεμηθεί με βίαιο τρόπο (όπως κι αυτή η καταραμένη αρρώστια) με δυνατές θεραπείες και όχι με ασπιρίνες.
Βλέποντας το Ευρωμπάσκετ Νέων δεν ήταν και τόσο δύσκολο να καταλάβεις ότι το ελληνικό μπάσκετ έχει μείνει πολύ πίσω και ότι τα προηγούμενα χρόνια χάθηκε πολύτιμο έδαφος. Δουλεύαμε λάθος, η νοοτροπία που διαμορφώθηκε ήταν αρρωστημένη και σάπια και κάποια στιγμή το «φρούτο» έπεσε με θόρυβο.
Δε ξέρουμε τι ακριβώς θέλουμε να παίξουμε, δε μπορούμε να βρούμε το χαρακτηριστικό του Έλληνα μπασκετμπολίστα δεν έχουμε απολύτως καμία ταυτότητα. Έχουμε αναγάγει σε ελληνικό στοιχείο το «σκεπτόμενο μπάσκετ» μόνο που έχουμε βιάσει την έννοια καθώς σκεπτόμενο δε σημαίνει να είσαι πιο αργός κι από την καθυστέρηση, να εκτοξεύεις τούβλα και αν χάνεις 1-0 να μη ξέρεις τι να κάνεις.
Ακόμα και οι ομάδες που τρέχουν και σκοράρουν, σκέπτονται. Κάπου μπλέξαμε ότι πρέπει να αλλάξουμε, το (δικό μας) σκεπτόμενο έγινε ασύδοτο και χάσαμε τη μπάλα εντελώς.
Για να είμαι ειλικρινής έχω δει προσπάθεια από την ΕΟΚ να αλλάξει τα πράγματα αλλά μέσα σε 9 μήνες από τη στιγμή της εκλογής της και μετά από τόση προεκλογική τοξικότητα και γελοιότητα δεν είναι εύκολα τα πράγματα. Χρειάζεται χρόνος βέβαια αλλά τα μηνύματα που πήραμε από την Εθνική Νέων είναι ξεκάθαρα:
Έχουμε μείνει πίσω και πρέπει να τρέξουμε. Με μεγάλη ταχύτητα κιόλας.
Για να συμβεί αυτό, όμως, θα πρέπει να υπάρχει διάθεση για συνεργασία απ’ όλους τους φορείς. Να ξέρουμε που βαδίζουμε με ξεκάθαρους κανόνες που θα ΠΡΕΠΕΙ να εφαρμοστούν.
Πιθανότατα ήμουν από τους λίγους (ίσως και ο μόνος) που έγραφαν ότι η αλλαγή είναι επιβεβλημένη ακόμα και σε περιόδους που οι μικρές Εθνικές Ομάδες είχαν επιτυχίες. Εκτός του ότι έβλεπα πράγματα που δε μου άρεσαν, με ανησυχούσε η εμμονή στο αποτέλεσμα, στη δημιουργία βιογραφικών, παρά στην προοπτική.
Αυτό δημιούργησε κακή νοοτροπία που μεταφέρθηκε σε άλλους τομείς.
Έγραψα πολλές φορές για τις περιβόητες ακαδημίες που θα πρέπει να λειτουργούν υπό αυστηρούς κανόνες. Θα ήταν ωραίο λοιπόν, κάποια στιγμή να μας πουν περί της ποιότητας και της παραγωγής όσοι διαφημίζουν την ποσότητα στις ακαδημίες τους.
Όχι αποτελέσματα 112-14. Παραγωγή. Και κυρίως την ανταποδοτικότητα που υπάρχει στη συνδρομή των παιδιών.
Πόσες ομάδες φέτος (δείτε την Basket League) δίνουν σημασία στους νεαρούς; Ο Παναθηναϊκός αναζητά 7ο ξένο παίκτη στη θέση που είναι ο Χουγκάζ, ο Μαντζούκας και ο Παναγιώτης Καλαϊτζάκης. Ο Ολυμπιακός έχει τον Λούντζη να παίζει κάτι τρίλεπτα.
Το Περιστέρι μέσα στην «παραζάλη» Σπανούλη, κάνει συνεχώς μεταγραφές και μιλάμε για μια ομάδα που κάποτε σάρωνε τις μεταγραφές σε άλλο επίπεδο: Στα παιδικοεφηβικά όπως και η ΑΕΚ στην οποία επίσης δεν έμεινε κανένας από τους μικρούς.
Κάμποσοι ατζέντηδες θα πρέπει να εξηγήσουν το λόγο που τα βίντεο με 12χρονους στο YouTube (τι ντροπή!) τελικά δεν ανέδειξαν το νέο Αντετοκούνμπο.
Επίσης κάμποσοι γονείς θα πρέπει να τρέξουν σε ψυχολόγο προκειμένου να τους εξηγήσει ότι το να περιμένεις από το παιδί σου με μια μεταγραφή- αρπαχτής να λύσει τα προβλήματα της ζωής σου δεν είναι και τόσο υγιές.
Η Ομοσπονδία και τα σωματεία θα πρέπει να συνεργαστούν σε ένα ΕΘΝΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ανάπτυξης προκειμένου να βρούμε το μπάσκετ που μας ταιριάζει και θα μας βοηθήσει να βγάλουμε τις επόμενες γενιές. Με απαρέγκλιτους κανόνες και όραμα.
Δε ξέρω κατά πόσο είναι εφικτό. Προσωπικά είμαι αισιόδοξος ότι η παρούσα διοίκηση μπορεί να τα καταφέρει.
Και κάτι τελευταίο διότι σε μικρούς αθλητές δεν πρέπει να μπλέκονται η προπαγάνδα και η εμπάθεια: Ο Μάκης Γιατράς δεν πέτυχε, προσωπικά θεωρώ ότι πήγε να παίξει το δικό του μπάσκετ με μια ομάδα που δεν ήξερε και ταυτόχρονα με παίκτες που δε μπορούσαν να το υπηρετήσουν.
Όμως αν εξετάσουμε ως επιλογή αυτή του Γιατρά, θα διαπιστώσουμε ότι δεν είναι λάθος. Εκτός αν υπάρχει ΕΝΑΣ προπονητής στην μεγάλη κατηγορία που να προώθησε τόσους παίκτες μέσα από ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ πρόγραμμα όπως αυτό του Προμηθέα.
Αν ψάξουμε περί «συνωμοσιών» και για «κολλητηλίκια» θα πάμε πολύ πίσω και θα στενοχωρήσουμε κόσμο που τότε έβλεπε την αναξιοκρατία αλλά πανηγύριζε μετάλλια χωρίς να βλέπει ότι υποθηκεύεται το μέλλον.