Τα βασικά τα είχα γράψει στο προηγούμενο blog μου. Μπορεί να μας… εκνευρίζουν οι Ισπανοί επειδή μας νικούν (στην ουσία) αλλά θα πρέπει να παραδεχτούμε την αλήθεια. Να αποδεχτούμε την πραγματικότητα. Κι αντί να ζηλεύουμε τους επιτυχημένους να ψάξουμε να βρούμε τι κάνουν καλά. Ισως και να μας ωφελήσει.
Τα υπόλοιπα είναι για λαϊκή κατανάλωση. Οι άνθρωποι έχουν πάρει τα 11 από τα 19 συνολικά μετάλλιά τους, από το 2006 και μετά. Μέχρι τότε (στην Σαϊτάμα) δεν είχαν ούτε ένα χρυσό. Από τότε και μετά έχουν πάρει πέντε.
Και μπορείτε επίσης να δείτε πόσο αρμονικά «δένουν» η μια γενιά με την άλλη. Τι δουλειά γίνεται στις υποδομές. Διότι δεν είναι μόνο οι επιτυχίες που έχουν καθώς δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι φέτος κατέκτησαν τον τίτλο στα Ευρωμπάσκετ U16 και U18 ενώ ήταν δεύτεροι στο U20, αλλά ότι παίζουν ένα συγκεκριμένο μπάσκετ. Εχουν το στυλ τους κι αυτό προσπαθούν να τελειοποιήσουν.
Δεν βάζουν π.χ. τον Χαραλαμπόπουλο… πεντάρι για 50 λεπτά προκειμένου να κορνιζάρουν επιτυχίες. Για να μην ξεχνιόμαστε δηλαδή.
Είναι εντυπωσιακό να σκεφτείτε την πρόοδο που έχουν κάνει όλοι. Ο Ρίκι Ρούμπιο πήγε πολύ μικρός στο ΝΒΑ. Ως παιδί- θαύμα (που ήταν). Είχε μεγάλο πλεονέκτημα ότι πλάι στο ταλέντο του έβαζε το θράσος του. Είχε μειονέκτημα στο σουτ. Μπορείτε να δείτε πόσο το δούλεψε.
Ο Μαρκ Γκασόλ έτσι ήταν; Όχι… Μόνο στο κορμί του να δείτε αλλαγή και θα καταλάβετε πολλά. Στα 34 χρόνια του έχει κορμί… 20άχρονου. Ενώ στα 20 είχε κορμί… βετεράνου.
Για το πόσο έχει βελτιωθεί στα τεχνικά κι ατομικά χαρακτηριστικά το αφήνω στην κρίση σας.
Προσέξτε τον Ρούντι… Κάποτε είχε το πιο ακριβοπληρωμένο συμβόλαιο στην Ευρωλίγκα, όταν έφυγε από το ΝΒΑ (όπου δεν τα είχε πάει κι άσχημα) αλλά στην συνέχεια, πέρασαν τα χρόνια, είχε και σοβαρό τραυματισμό στον ώμο και πέρασε σε άλλη διάσταση. Δεν το είδε… εγωιστικά, αλλά σεβάστηκε την καριέρα του. Και έγινε ικανότατος αμυντικός, χρήσιμος ρολίστας αποδεχόμενος τον ρόλο πίσω από πολλούς παίκτες της Ρεάλ.
Εγινε χρήσιμος για την ομάδα του όμως…
Η δουλειά δεν σταματάει. Ο χρόνος κυλάει και επιβάλει την εξέλιξη. Οι Ισπανοί αυτό ακριβώς έχουν καταφέρει. Να εξελίσσονται.
Παράλληλα έχουν φτιάξει ένα σπουδαίο πρωτάθλημα, ένα υγιές περιβάλλον και όχι τοξικό όπως το δικό μας. Εχουν την Εθνική ομάδα ως βιτρίνα για τα… πάντα! Οσοι παίζουν στην Εθνική αντιμετωπίζονται ως παίκτες όλης της Ισπανίας και όχι αναλόγως των ομάδων που αγωνίζονται.
Στους μικρούς κάνουν θαύματα… Αλήθεια, σκέφτηκε κανείς να πάει και να δει πως ακριβώς δουλεύουν κι εξελίσσουν τους μικρούς τους; Ποιο είναι το σύστημά τους;
Για το τέλος θα μου επιτρέψετε να τονίσω δύο πράγματα.
Πρώτον, τον απόλυτο σεβασμό στην Εθνική Αργεντινής. Στο όμορφο μπάσκετ της… αλάνας, του ανοιχτού, όπως το έμαθαν οι περισσότεροι παιχταράδες κατά το παρελθόν. Χωρίς διαφημιζόμενες ακαδημίες, χωρίς personal αλλά με το ατόφιο ταλέντο, την σκληρή δουλειά, το πάθος, τον ενθουσιασμό, την υπερηφάνεια, το κίνητρο και την… πείνα για διάκριση.
Δεύτερον, είναι αντιπροσωπευτικό του πως αντιμετωπίζουν το ελληνικό μπάσκετ οι ίδιες οι «προσωπικότητες του αθλήματος», όσοι δηλαδή θεωρούνται από τον κόσμο ικανοί διάδοχοι του Γιώργου Βασιλακόπουλου. Μόνο ο Παναγιώτης Γιαννάκης ήταν εκεί. Οι υπόλοιποι πουθενά. Ούτε καν στο αεροδρόμιο. Για να δηλώσουν την παρουσία τους.
Α ναι… Στο Twitter κάνουν θαύματα.