Στα περισσότερα ΜΜΕ η είδηση για το επίδομα των 800 ευρώ των προπονητών μπάσκετ, πέρασε στα «ψιλά». Απλώς αναφέρθηκε. Απειροελάχιστοι έκαναν κάποιο θέμα πριν υπάρξει απόφαση! Δεν τους ενδιέφερε φυσικά τους «πλειοψηφούντες»… Υπάρχουν άλλα θέματα: Ο Ντιλέινι, ας πούμε, να έρθει στην Ελλάδα (που δεν θα έρθει ποτέ). Έχει καμία σημασία η κατάληξη; Θα θυμάται κανείς τι έγραψα πριν τρεις μήνες;
Γιατί να ασχοληθούν με τους προπονητές μπάσκετ των «ταπεινών» Εθνικών και Τοπικών Πρωταθλημάτων; Γιατί να ασχοληθούμε με τις Ακαδημίες, τη δομή τους, την προοπτική τους; Γιατί να χάσουμε το χρόνο μας με τους παίκτες των «ταπεινών» Εθνικών και Τοπικών Πρωταθλημάτων που δεν έχουν καταλάβει ακόμα αν πρέπει να έχουν ή να μην έχουν την προσοχή μας;
Μα κάναμε σήριαλ ένα μήνα τον… Ντιλέινι! Που ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ περίπτωση να έρθει στην Ελλάδα αλλά θα φέρει κλικ! Θα φέρει και κάμποσα εμετικά σχόλια στους «υπέροχους διαλόγους» που θα ακολουθήσουν. Να ασχοληθούν με τον ταλαίπωρο της Α2 ή της Β’ Εθνικής Κατηγορίας; Να ασχοληθούν τα media με την κατακαημένη την μπασκετμπολίστρια της Α1 Κατηγορίας; Για ποιο λόγο;
Ούτε «κλικ» θα φέρει όπως ο Ντιλέινι ούτε και ασχολούνται. Ελάχιστοι έχουμε την «τρέλα» να μιλάμε με παίκτες και προπονητές των «μικρών» κατηγοριών και να πιστεύουμε ότι κάπου εκεί κρύβεται το «πραγματικό μπάσκετ».
Εμείς δώσαμε λόγο σε προπονητές, αθλητές που ήθελαν να εκφράσουν την άποψή τους για τα εθνικά πρωταθλήματα, για τις ακαδημίες, για το μπάσκετ, για τα προβλήματα, για όλα… Και συνεχίζουμε να τους παραχωρούμε το… πληκτρολόγιο και την οθόνη. Γιατί ο κόσμος δεν θέλει «σταρ» τον δημοσιογράφο. Ο κόσμος, σε αυτή την ΠΟΛΥ ΚΡΙΣΙΜΗ περίοδο πρέπει ΝΑ ΑΚΟΥΣΕΙ, ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΙ, εκείνους που ταλαιπωρούνται στα παρκέ και στα τσιμέντα, με κίνδυνο της σωματικής τους ακεραιότητας, πολλές φορές ανασφάλιστοι κι απλήρωτοι μόνο και μόνο ΕΠΕΙΔΗ ΓΟΥΣΤΑΡΟΥΝ, ΑΓΑΠΟΥΝ, ΛΑΤΡΕΥΟΥΝ το μπάσκετ.
Στο μπάσκετ γίνεται το… έλα να δεις το τελευταίο διάστημα. Δεν είναι μόνο ότι τίθεται θέμα επιβίωσης των περισσοτέρων ομάδων, αλλά και σύμπνοιας. Νομίζω γνωρίζετε οι περισσότεροι (αφού ασχολείται η πλειοψηφία των αναγνωστών μας με τα εθνικά πρωταθλήματα) ότι γίνονται… σημεία και τέρατα. Από ομάδες της Β’ Εθνικής που ζητούν… υποβιβασμούς άλλων ομάδων, χωρίς κανείς να καταλάβει το «γιατί» και το έννομο συμφέρον τους όταν η οδηγία ήταν «να μην υποβιβαστεί κανείς». Κι από ομάδες της Γ’ Εθνικής που ζητούν να ανέβουν τέσσερις από κάθε όμιλο (!!!) σύνολο 16 ομάδες (8+8 σε βορρά και νότο αντίστοιχα) στην Β’ Εθνική. Γιατί «έχουν κάνει επένδυση» λένε…
Προφανώς θα πρέπει να το κάνουμε λίγο ΝΒΑ το θέμα. Δεν εξηγείται αλλιώς…Υπάρχει και μια μερίδα ακόμα που έχει βάλει πλώρη για τις εκλογές της ΕΟΚ. Νέοι «αυλικοί» που πιστεύουν ότι θα αντικαταστήσουν εκείνους που κατηγορούσαν ως «αυλικούς». Δημόσιες σχέσεις, αποθεώσεις χωρίς σοβαρό υπόβαθρο, πανηγυρισμοί για το… τίποτα λες και έχουμε μνήμη χρυσόψαρου. Πλάνο μηδέν… Καμία ελπίδα.
Δεν υπάρχει ούτε… σάλιο στις περισσότερες ομάδες, δεν υπάρχει κάποια σοβαρή προοπτική για το μέλλον, το «αλισβερίσι» που γίνεται ενόψει εκλογών της ΕΟΚ δεν έχει προηγούμενο (και στο οποίο πρωταγωνιστούν ακόμα και «παλαιές δόξες», τι ντροπή…), ο ΕΣΑΚΕ είναι στον κόσμο του, αλλά η πλειοψηφία ασχολείται με το αν θα έρθει ο Ντιλέινι στην Ελλάδα, με τα unfollow προέδρου στο Instagram, με το αν θα παραμείνουν στην Basket League o ΠΑΟΚ και ο Άρης (διότι αν παραμείνουν θα βρουν λεφτά, δεν το ξέρετε;), με το αν είναι μάγκες εκείνοι που υποβιβάστηκαν στην Α2 κι αν πρέπει να επιστρέψουν στην Basket League, με την υπεράσπιση του… Μπερτομέου που τα έχει κάνει μαντάρα!!!
Και με ένα σωρό άλλα πράγματα που δεν έχουν ΚΑΜΙΑ ουσία μπροστά στην πραγματική εικόνα. Το μπάσκετ νοσεί επικίνδυνα… Και με τις υπάρχουσες συνθήκες δεν πρόκειται να αναρρώσει ποτέ.