Από την πρώτη στιγμή η θέση του basketblog ήταν ξεκάθαρη κι αισθανόμαστε όλοι ευτυχείς: Είμαστε με το μπάσκετ. Ούτε με ανακοινώσεις, ούτε με οτιδήποτε εξωαγωνιστικό που ελάχιστα κολακεύει την ιστορία και την βαρύτητα του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού. Και σίγουρα δεν προσδιορίζει όσα έχουν πετύχει και οι δύο ομάδες ΜΕΣΑ στο παρκέ.
Μπορεί να μην έχουμε πια τις ομάδες που βλέπαμε τα προηγούμενα χρόνια αλλά σίγουρα απολαύσαμε μια ξεχωριστή μπασκετική εμπειρία. Μια υπέροχη εικόνα με δύο ομάδες, με 24 παίκτες να… τρελαίνονται στο παρκέ προκειμένου να νικήσουν. Αυτό θέλουμε να βλέπουμε…
Ακόμα κι όταν ο αγώνας πήγε στο…welcome to the jungle πάλι η αγωνία έφτασε στο κατακόρυφο. Ακόμα κι όταν πήγαμε σε ξεχωριστές εμπνεύσεις και ατομική πρωτοβουλία πολλές φορές, το συναίσθημα ήταν το ίδιο και η αγωνία στα ύψη. Εδώ δεν είχαμε να κάνουμε με σκεπτόμενα και απερίσκεπτα, αλλά με παίκτες που έδωσαν το 100% για τη νίκη.
Αυτά θέλουμε να βλέπουμε. Αυτά μας αρέσουν… Και σίγουρα υπήρξαμε πολλοί που σκεφτήκαμε: «Μπορούν να παίξουν άλλα δέκα ημίχρονα»;
Θα μείνω μακριά από τη μιζέρια και την δήθεν αιρετική αλλά τόσο ανόητη άποψη ότι αυτά τα ματς δεν έχουν λείψει από κανέναν. Φυσικά κι έχουν λείψει. Μιλάμε για τις δύο καλύτερες ομάδες στην Ελλάδα. Μιλάμε για εννέα ευρωπαϊκά από το 1996 και μετά. Πλάκα μας κάνετε;
Οι αγώνες ανάμεσα στους «αιώνιους» μας έλειψαν. Και πολύ… Το ότι οι διοικήσεις έχουν επιδοθεί σε έναν αγώνα στο επικοινωνιακό πεδίο, είναι κάτι διαφορετικό. Αν και νομίζω ότι το μάθημα της Παρασκευής ήταν… ηχηρό προς όλους.
Είναι ξεκάθαρο ότι κατά κάποιο τρόπο ο ένας… εξαρτάται από τον άλλο! Ότι η δύναμη του ενός κάνει περισσότερο ισχυρό τον άλλο. Ότι το κίνητρο του ενός δίνει κίνητρο επί… δέκα στον άλλον!
Βεβαίως και πρέπει να αλλάξουν κάποια πράγματα, κανείς δεν είπε κάτι το διαφορετικό. Για την ακρίβεια, πολλά πρέπει να αλλάξουν. Όμως θα πρέπει ο στόχος να είναι κοινός… Να φτιάξει το μπάσκετ.
Εδώ έχουμε παιχνίδια εξουσίας με σύνθημα «το καλό του μπάσκετ». Αν πραγματικά ήθελαν και οι δύο το καλό του μπάσκετ, θα έκαναν κάμποσα από τα πράγματα που έχω αναφέρει σε παλαιότερο άρθρο μου.
Εδώ ο στόχος του ενός είναι να… εξοντώσει τον άλλον. Κι αυτό δεν κάνει καλό ούτε στις ομάδες, ούτε στο μπάσκετ. Ούτε εκφράζει την πλειοψηφία των φιλάθλων κι αφήνω στην άκρη τους «καμένους»!
Μπορεί να ακούγεται ρομαντικό αυτό που θα πω, αλλά χθες φάνηκε καθαρά ότι ΑΝ ΘΕΛΟΥΝ τότε το μπάσκετ θα φτιάξει. Η πρώτη ύλη υπάρχει και την είδαμε στο γήπεδο. Ο κόσμος ΘΕΛΕΙ… Ας το κάνουν.
Προσοχή: Δεν πετάω στα σύννεφα. Δεν λέω ότι από… αύριο θα αγαπηθούν και όλα θα φτιάξουν. Ας «τρώγονται» όσο θέλουν. Μέσα στο γήπεδο. Και όχι με κινήσεις «πυροβολισμού στα πόδια» που δυσφημούν το άθλημα, απομακρύνουν τον κόσμο και δίνουν δικαιώματα στον κάθε άσχετο να παριστάνει τον αιρετικό και να μηδενίζει.
Θα μου επιτρέψετε να έχω απαιτήσεις κι από τις δύο πλευρές. Κι ας το θεωρείτε «τρελό». Είναι νέοι άνθρωποι και σίγουρα έχω απαιτήσεις. Κι από τους τρεις.
Κάποια στιγμή πρέπει να αλλάξουν τα πράγματα