Ο αγώνας μιλούσε από μόνος του οπότε δεν χρειάζονται περισσότερα λόγια και ιδιαίτερες αναλύσεις. Οποιος παρακολούθησε την αναμέτρηση του ΟΑΚΑ δεν διαπίστωσε απλά την μεγάλη διαφορά ανάμεσα στις δύο ομάδες, κυρίως σε θέμα χαρακτήρα, προσωπικότητας, ετοιμότητας, συγκέντρωσης, αλλά κυρίως ότι ο Παναθηναϊκός εξακολουθεί να είναι μια ομάδα που μπορεί να… θέλει αλλά δεν μπορεί. Που μπορεί να προσπαθεί, αλλά το… χάνει! Μια ομάδα που δεν παίζει μπάσκετ. Και τους νόμους του αθλήματος δεν μπορείς να τους καταργήσεις.
Με 7/28 τρίποντα, ειδικά εντός έδρας, δεν πας πουθενά. Με τους αντιπάλους ψηλούς να κάνουν (για έναν ακόμα αγώνα) πάρτι, επίσης. Με τις ατομικές εξάρσεις να αποτελούν κανόνα στο παιχνίδι σου, επίσης δεν προχωράς πολύ, θα πας μέχρι ενός σημείου. Γενικά, ο Παναθηναϊκός ΔΕΝ ΠΑΙΖΕΙ ΜΠΑΣΚΕΤ, όπως είπαμε.
Ευθύνες φυσικά και υπάρχουν, διότι δεν γίνεται να βρίσκεται μια ομάδα εδώ και καιρό σε… ευθεία γραμμή και να μην φταίει κάποιος. Το χειρότερο αυτή την στιγμή είναι να αρχίσει ο ένας και να κουνάει το… δάχτυλο στον άλλον λέγοντας «εσύ φταις» θέλοντας έτσι να πετάξει τις ευθύνες από πάνω του.
Φταίει η διοίκηση; Φταίει ο προπονητής; Φταίνε οι παίκτες; Δεν γίνεται να υπάρχει ευθύνη αλλού ούτε στον κόσμο, ούτε στον αντίπαλο, ούτε στους διαιτητές. Μόνο που αυτή την στιγμή η διοίκηση έχει την ευθύνη της λήψης αποφάσεων και αυτό θα πρέπει να κάνει: ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΙ ποιες θα είναι οι ενέργειες που θα δώσουν πνοή στον Παναθηναϊκό, που θα αλλάξουν την κατάσταση, που θα διαμορφώσουν νέα δεδομένα.
Περισσότερα δεν γίνεται να γράψουμε και δεν έχουν αξία. Η γνώμη μας είναι ότι κάτι πρέπει να αλλάξει στον Παναθηναϊκό, αλλιώς κάθε αγώνας θα είναι και χειρότερη εμπειρία για την ομάδα. Η- έστω- δεν θα βελτιώνεται.