Η 14η Ιουνίου είναι μεγάλη μέρα για τους μπασκετικούς. Συνηθίζουμε να λέμε «χρόνια πολλά» ο ένας στον άλλον καθώς θυμόμαστε εκείνο το μεγάλο Ευρωμπάσκετ του 1987 στο ΣΕΦ και φυσικά την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου στον τελικό με τους Σοβιετικούς.
Δεν ήταν απλώς μια βραδιά αποθέωσης ή ευτυχίας.Δεν ήταν ένα ατέλειωτο γλέντι που είχε στηθεί από άκρη σε άκρη, όπου υπήρχαν Έλληνες. Εκείνη η μαγική βραδιά (όπως και οι μαγικές μέρες που είχαν προηγηθεί) σήμανε πολλά περισσότερα από το αστραφτερό χρυσό μετάλλιο.
Ήταν ότι θα άλλαζε για πάντα η ιστορία ενός αθλήματος που θα γινόταν το εθνικό σπορ των Ελλήνων. Που θα μεταμορφωνόταν κατά 100% το μπάσκετ στην Ελλάδα.
Που έβλεπες τον κόσμο να αποθεώνει την ομάδα στην διαδρομή της από το Τζον’ς στο ΣΕΦ. Κατά μήκος της παραλιακής συγκεντρωμένος κόσμος να δίνει δύναμη. Και με τον Κώστα Πολίτη να το θέλει. «Μα έτσι οι παίκτες παίρνουν δύναμη». Πολύ μπροστά από την εποχή του που τότε ήταν της…μόδας η απομόνωση.
Που την επόμενη ημέρα στην ΕΟΚ θα έφταναν κατά χιλιάδες νέα δελτία. Που όλα τα ανοιχτά γήπεδα (ε δεν ήταν τότε και τόσα πολλά τα κλειστά) θα γέμιζαν παιδιά και θα περίμενες ώρες να πάρεις σειρά (αν τελικά τα κατάφερνες).
Που θα άρχιζε η αντίστροφη μέτρηση για το επαγγελματικό πρωτάθλημα. Την ασφάλιση των παικτών. Τα συμβόλαια. Το άνοιγμα νέων θέσεων εργασίας (από ομάδες, Ομοσπονδίες, Λίγκες μέχρι ΜΜΕ). Η ανάπτυξη επαγγελμάτων μάλλον άγνωστων μέχρι τότε στην Ελλάδα (π.χ ατζέντης πακτών, τμήμα marketing εστω και σε πρωτόγονη μορφή). Δεν ήταν πιά ο προπονητής με τον ασίσταντ, έναν έφορο, έναν φροντιστή, γιατρό και φυσιοθεραπευτή. Το team έγινε μεγαλύτερο.
Ο τρόπος με τον οποίο καρπώθηκε το μπάσκετ εκείνη την επιτυχία ήταν μοναδικός και δεν πρόκειται να μπούμε σε σύγκριση με άλλα αθλήματα. Στην Ελλάδα είδαμε παιχταράδες παγκόσμιας κλάσης. Το ελληνικό πρωτάθλημα για κάμποσα χρόνια την δεκαετία του ’90 ήταν το δεύτερο καλύτερο στον κόσμο μετά το ΝΒΑ.
Ήρθαν ευρωπαϊκοί τίτλοι… Θέλετε να τους μετρήσουμε. Ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός έχουν εννέα. Η ΑΕΚ και ο Αρης έχουν τρεις, ο ΠΑΟΚ έχει δύο και το Μαρούσι έναν. Ομάδες όπως ο Πανιώνιος, ο Ηρακλής, ο Πανελλήνιος έφτασαν μέχρι τετράδα ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Το Περιστέρι έπαιξε στην Ευρωλίγκα και ο Μακεδονικός τελικο Eurocup. Το Ηράκλειο, το Σπόρτιγκ, η Νήαρ Ηστ, ο Απόλλωνας Πάτρας, ο Παπάγου έπαιξαν στην Ευρώπη… Οι ελληνικές ομάδες κυριαρχούσαν παντού.
Η Εθνική έμεινε ψηλά για πολλά χρόνια με εξαίρεση ένα διάστημα από το 1999 ως το 2003. Στα ΜΜΕ για πολλά χρόνια τα πάντα… άρχιζαν και τελείωναν στο μπάσκετ.
Πέρα όμως από τα επαγγελματικά, για εμάς που η νιότη μας, η εφηβεία μας ταυτίστηκε με εκείνες τις ημέρες, το Ευρωμπάσκετ του ’87 θα είναι πάντα μαγικό. Ολη μας η ζωή… Οι μπασκετικοί πάψαμε να είμαστε τα… UFO με την πορτοκαλί μπάλα που απέφευγαν (από σεβασμό στο άθλημα) να μετατρέψουν ένα γήπεδο μπάσκετ σε ποδοσφαιρική αλάνα.
Θα είναι εκείνες οι μαγεμένες βραδιές στα ανοιχτά που παίζαμε αδιάκοπα…μονά ή διπλά. Που δεν κουραζόμασταν ποτέ. Που προσπαθούσαμε να κάνουμε τα «σπασίματα» του Γκάλη, τις βουτιές του Γιαννάκη, τις… ομορφιές του Φάνη… Υπό το φως των προβολέων σε μαγικές καλοκαιρινές βραδιές.
Άλλο να σας το λέμε κι άλλο να το αισθάνεστε. Οι συνομήλικοί μου μπορούν να καταλάβουν.