Αλήθεια δεν είναι πανέμορφη η εικόνα του ανοιχτού γηπέδου με τα παιδιά των ακαδημιών να τρέχουν, να παίζουν, να μαθαίνουν μπάσκετ; Δε θα θέλαμε να δούμε ακόμα περισσότερα παιδιά;
Μέσα εκεί δεν αναπτύσσονται σχέσεις, φιλίες όχι μόνο ανάμεσα στους αθλητές αλλά και στους γονείς; Είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα και όμορφη κοινωνία η οποία διαμορφώνεται μέσα από το μπάσκετ και φέρνει ανθρώπους κοντά ενώ χτίζει και σχέσεις.
Μέσα από την ομάδα της γειτονιάς, της πόλης δεν αναπτύξαμε κι εμείς κάποιες σχέσεις φιλικές που κράτησαν χρόνια; Εκεί δεν κάναμε τα πρώτα μας βήματα;
Με τους ανθρώπους να τρέχουν γύρω μας, Τον πρόεδρο, τον έφορο (κλασική φιγούρα των 80ς) όλοι εθελοντές και «σταυροφόροι» μιας ιδέας αλλά και ταυτόχρονα μιας τεράστιας κοινωνικής προσφοράς.
Θυμάμαι στα παλαιότερα χρόνια που η ομάδα της περιοχής μας ήταν κάτι πολύ σημαντικό στην καθημερινότητα όλων μας. Και τολμώ να εκτιμήσω ότι όταν «χάθηκε» αυτό, μαζί του χάθηκε κι ένα μεγάλο κομμάτι του μπάσκετ.
Πολλές περισσότερες ομάδες ξεπήδησαν (κι αυτό είναι καλό) περισσότεροι αθλητές γράφτηκαν (επίσης πολύ καλό) όμως φτάσαμε στο τέλμα. Πλέον οι ομάδες της περιοχής, στην πλειοψηφία τους υπάρχουν προκειμένου να έχουν ακαδημίες από τα έσοδα των οποίων συντηρούν την πρώτη ομάδα.
Όμως υπάρχει ακόμα ένα σημαντικό ζήτημα: Έχουν μειωθεί και οι άνθρωποι που ασχολούνται παραγοντικά/εθελοντικά με τα σωματεία αυτά. Παλαιότερα έβλεπες πολλά περισσότερα πρόσωπα, τώρα υπολειτουργούν.
Μέσα σε μια συνοικία, υπάρχουν ομάδες σε απόσταση ελάχιστων τετραγώνων που χτίζουν «καπετανάτα» και ουσιαστικά δε βοηθούν ούτε τους εαυτούς τους ούτε και το μπάσκετ. Άλλωστε δεν υπάρχουν και αρκετοί ή επαρκείς χώροι για να λειτουργούν τα τμήματά τους. Η συγχώνευση θα ήταν ασφαλώς μια πολύ καλύτερη λύση από το να παραπονιούνται για «έλλειψη γηπέδων»!
Αυτό το κατακαημένο το κλειστό του Ρουφ μόνο την ΤΣΣΚΑ Μόσχας δεν έχει φιλοξενήσει. Παλαιότερα και το Μετς. Όπως και άλλα γήπεδα, σε άλλους Δήμους.
Μήπως θα ήταν όμορφο να σκεφτούν τη συνένωση δυνάμεων σε περιοχές; Να αγαπήσουν την πόλη τους, τη γειτονιά τους, ενώνοντας τις δυνάμεις τους και με στόχο να προσελκύσουν ακόμα περισσότερο κόσμο κοντά τους;
Μήπως τελικά αν αγαπήσουμε πάλι την ομάδα της γειτονιάς μας θα μπορέσουμε να κάνουμε πολλά περισσότερα βήματα μπρος όχι μόνο στο αγωνιστικό κομμάτι αλλά και σε εκείνο της νοοτροπίας;
Κάποτε η Αττική, ας πούμε, είχε ομάδες με πολύ δυναμική παρουσία όχι μόνο στη μεγάλη κατηγορία αλλά και στο αναπτυξιακό κομμάτι: Μαρούσι, Παγκράτι, Σπόρτιγκ, Πανελλήνιος αλλά και από τις γύρω περιοχές εκτός Δήμου όπως ο Πανιώνιος φυσικά ή ο Μίλωνας, η Δάφνη, ο Έσπερος, ο Πειραϊκός, οι «στρατηγοί» του Παπάγου, το Αιγάλεω…
Υπήρξαν και ομάδες στα τοπικά με συνεπή πορεία και αρκετή αγάπη από τον κόσμο τους. Που έχει πάει όλος αυτός ο κόσμος; Στο ΟΑΚΑ, στο ΣΕΦ και στα Λιόσια;
Μήπως να ξαναγαπήσουμε τη γειτονιά μας και να επαναπροσδιορίσουμε το ρόλο μας, χτίζοντας μάλιστα μέσα από το μπάσκετ και κοινωνικό υπόβαθρο; Καλή ιδέα μου φαίνεται.