Ο Παναθηναϊκός νίκησε τον Ολυμπιακό για δεύτερη φορά μέσα σε λίγες μέρες και κάπως έτσι φτιάχνει την ψυχολογία του ενόψει της συνέχειας. Στον Ολυμπιακό σίγουρα ψάχνονται και βλέπουν ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά και οι αλλαγές είναι επιβεβλημένες. Θα μπορούσαμε να μείνουμε σ’ αυτό, αλλά προτιμάμε να το προχωρήσουμε περισσότερο και να πιάσουμε την ουσία… Και τότε, πιστεύουμε, ότι θα συμφωνήσουμε όλοι ότι με αυτό το αγωνιστικό πρόσωπο που δείχνουν και με τα ρόστερ που έχουν, οι δύο κορυφαίες ελληνικές ομάδες δεν μπορούν να ονειρεύονται κάτι καλό στην Ευρώπη και απλώς θα περιοριστούν στο ποιος θα υπερισχύσει εντός συνόρων.
Δεν μειώνουμε κανέναν εγχώριο τίτλο και το ξεκαθαρίζουμε για να μην παρεξηγηθούμε. Ούτε μειώνουμε την νίκη του Παναθηναϊκού που είναι σημαντική. Όμως θέλουμε να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους και έτσι όπως είναι και οι δύο, εφόσον δεν υπάρξουν ριζικές αλλαγές που θα «ταρακουνήσουν» την ομάδα και θα την οδηγήσου σε διαφορετική κατεύθυνση και φιλοσοφία, τα σκήπτρα εντός συνόρων είναι μονόδρομος. Και ταυτόχρονα κανένα «ευρωπαϊκό όνειρο» δεν υπάρχει.
Ο Παναθηναϊκός νίκησε γιατί ήταν συγκριτικά καλύτερος από τον Ολυμπιακό στο μεγαλύτερο διάστημα αλλά και πάλι χρειάστηκε να στηριχτεί στο επιθετικό ταλέντο του Παππά, που αναμφισβήτητα άλλαξε τον αγώνα, προκειμένου να φτάσει στη νίκη. Δεν ήταν καλή η εμφάνισή τους και κάποια πράγματα κάνουν «μπαμ» από μακριά. Ο Παναθηναϊκός δεν έχει φαντασία στο παιχνίδι του, δεν δημιουργεί κανείς πλην Καλάθη και στηρίζεται στο αν θα μπουν τα σουτ. Υπάρχουν παίκτες που…σκοντάφτουν μεταξύ τους, με κοινά χαρακτηριστικά και η «χημεία» προβληματίζει. Οι ρόλοι ακόμα δεν έχουν ξεκαθαρίσει κι αυτό στερεί από τον Παναθηναϊκό μια συγκεκριμένη αγωνιστική ταυτότητα.
Παρότι έκανε μόλις 4 λάθη (αυτό είχε να κάνει και με την έλλειψη πίεσης από την πλευρά του Ολυμπιακού) δεν εξαργύρωσε τίποτα. Ποσοτικά και ποιοτικά υπερέχει αυτή την εποχή του μεγάλου του αντιπάλου και φαίνεται αυτό.
Ο Ολυμπιακός ΦΩΝΑΖΕΙ ότι χρειάζεται γκαρντ. Δεν χρειάζεται να πούμε κάτι παραπάνω, δεν μπορεί να βγει η χρονιά με δυόμιση γκαρντ που είναι τρεις όταν ετοιμαστεί ο Στρέλνιεκς αλλά όχι τέσσερις (δεν εμπιστεύεται τον Μάντζαρη ο Μπλατ) άρα ούτε και πέντε (το…αυτό με τον Τολιόπουλο). Ταυτόχρονα οι Πειραιώτες είναι σ’ ένα κρίσιμο σταυροδρόμι αποφάσεων για το αν θα πρέπει ο αναμφισβήτητος αρχηγός και ηγέτης, Βασίλης Σπανούλης, να έχει τόσο μεγάλη επίδραση στο παιχνίδι τους. Διότι με τον τρόπο αυτό ούτε ο Σπανούλης ωφελείται ούτε και η ομάδα κι αυτό είναι το σίγουρο. Οι ξένοι έχουν τα «πάνω- κάτω» που λίγο- πολύ ήταν αναμενόμενο αλλά κάτι πρέπει να γίνει.
Θα επιμείνω όμως σ αυτό που έγραψα στην αρχή: Με την εικόνα που έχουν ως τώρα και οι δύο, ας εγκαταλείψουν τα οποια όνειρα για ευρωπαϊκή διάκριση. Εκτός αν αποφασίσουν να το αλλάξουν