Κάθε νίκη στην βαθμοθηρική διαδικασία της κανονικής περιόδου της Euroleague είναι καλοδεχούμενη. Πρώτον γιατί σου κάνει καλό βαθμολογικά. Δεύτερον γιατί φτιάχνει την ψυχολογία σου. Και τρίτον διότι μέσα απ’ όλα αυτά κερδίζεις και χρόνο για να κάνεις τη δουλειά σου καλύτερα.
Όλα αυτά μια χαρά λειτούργησαν για τον Ολυμπιακό. Νίκησε την Ζαλγκίρις με 83-74 με ένα εξαιρετικό δεύτερο ημίχρονο, αλλά θα μου επιτρέψετε να πω ότι αν ήταν περισσότερο εύστοχος (1/9 τρίποντα) στο πρώτο μέρος και λίγο καλύτερος στα ριμπάουντ (έκαναν ζημιά με τα επιθετικά οι Λιθουανοί) τότε όλα θα είχαν κριθεί νωρίτερα.
Φαινόταν από το πρώτο μέρος η δουλειά. Αυτό ακριβώς θέλω να πω. Ο Ολυμπιακός είχε πολύ καλή παρουσία, πολύ σοβαρή εμφάνιση και σίγουρα έκανε βήμα προόδου ενόψει της συνέχειας. Με τον Κεμζούρα να κάνει άριστη διαχείριση του δυναμικού του και να κρατά όλους τους παίκτες «ζεστούς» κι ενεργούς στο παιχνίδι (ακόμα κι εκείνους που δεν ήταν σε καλή βραδιά) οι Πειραιώτες ήταν ΟΜΑΔΑ. Κανονική…
Με αρχές, με στόχευση, με συγκέντρωση, με μυαλό, με αποφασιστικότητα. Κι όσο περνούσε ο χρόνος τόσο κέρδιζαν σε ψυχολογία. Τόσο ανέβαιναν. Κι έκαναν μια ομάδα στιβαρή και πολύ σκληρή, που δεν βγαίνει από τις αρχές της, όπως η Ζαλγκίρις να διαπιστώνει ότι δεν μπορεί να κάνει και πολλά πράγματα.
Παρά την προσπάθεια των Λιθουανών ο αγώνας δεν θα μπορούσε να γυρίσει με τίποτα. Κι αυτό οφείλεται στην εξαιρετική δουλειά που έκαναν οι «ερυθρόλευκοι».
Και κάτι τελευταίο: Όταν βλέπεις τον Βασίλη Σπανούλη να παίζει ΤΕΤΟΙΑ ΑΜΥΝΑ λες και είναι ένας ρούκι που θέλει να διεκδικήσει περισσότερο χρόνο συμμετοχής, τότε, όταν είσαι συμπαίκτης του, παίρνεις έμπνευση ώστε να κάνεις το ίδιο.
Ο Σπανούλης ήταν ηγέτης. Και ενέπνευσε τους πάντες. Ηταν στρατηγός…
Αλλά αυτό με την άμυνα, που πάσχιζαν ψηλότεροι και νεότεροι να τον ποστάρουν και δεν μπορούσαν ήταν πραγματικά ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ.