Κατ’ αρχήν, τι σημαίνει τεχνοκράτης; Το στέλεχος με ανώτατη κατάρτιση και εμπειρία σε συγκεκριμένο τεχνικό τομέα. Ή που ασκεί το λειτούργημά του με βάση τη μελέτη κυρίως των αντικειμενικών δεδομένων και των οικονομικών μηχανισμών χωρίς να λαμβάνεται και τόσο υπόψη ο ανθρώπινος παράγων.
Ήθελα να κάνω αυτόν τον πρόλογο ώστε να προσθέσω κάτι στην κουβέντα που έχει ανοίξει περί τεχνοκρατών ή για το αν οι παλαιοί παίκτες μπορούν να διοικήσουν.
Η άποψή μου είναι ξεκάθαρη. Φυσικά μπορούν να διοικήσουν και οι λεγόμενοι τεχνοκράτες όπως και οι παλιοί παίκτες. Αρκεί να έχουν αυτή την ικανότητα. Το ότι είναι κάποιος επιτυχημένος επιχειρηματίας σημαίνει ότι ασκεί σωστή διοίκηση. Αλλιώς δε θα ήταν επιτυχημένος.
Το ότι είναι κάποιος παλιός παίκτης του δίνει πολλά bonus σε ό,τι αφορά στη γνώση του αθλήματος, σε βάθος και όχι επιφανειακά. Το αν μπορεί να διοικήσει εξαρτάται- πέρα από τις ικανότητες- κι από τις βλέψεις του. Αυτό σημαίνει ότι δεν πρέπει να «αφορίζουμε» την ικανότητα διοίκησης ενός παλιού παίκτη.
Παράλληλα όμως αν είσαι παλιός παίκτης δε μπορείς, αντίστοιχα, να «αφορίζεις» τους παράγοντες. Είδα και άκουσα με προσοχή τη συνέντευξη του Παναγιώτη Φασούλα (όπως κάνω με όλων των υποψηφίων ώστε να έχω άποψη). Κάποια στιγμή όταν κλήθηκε να σχολιάσει τον Βαγγέλη Λιόλιο είπε τα εξής:
«Τι σε βαφτίζει τεχνοκράτη; Τεχνοκράτες είμαστε οι άνθρωποι του μπάσκετ. Ο παράγοντας που σκουπίζει τα νερά από τα γήπεδα για να παίξει, ο παίκτης, οι προπονητές, οι διαιτητές. Αυτοί είναι οι τεχνοκράτες του χώρου. Το μπάσκετ δε μαθαίνεται με linguaphone».
Δε ξερω… Προσωπικά μου φάνηκε πολύ υποτιμητικό όλο αυτό όχι μόνο για τον κ.Λιόλιο αλλά για όλους τους παράγοντες που βάζουν ή έχουν βάλει χρήματα στο μπάσκετ.
Ειδικά σε μια χώρα όπως η Ελλάδα όπου αυτή τη στιγμή αναζητούμε με το… κιάλι εκείνους τους «τρελούς» που θα σπρώξουν χρήματα στο μπάσκετ. Διότι η γνώση του αθλήματος είναι πολύ χρήσιμη αλλά χρειάζονται και τα χρήματα. Οπότε θα είναι καλό να υπάρχει μια σύζευξη αυτών των δύο.
Θα ήθελα (για παράδειγμα) να μάθω το λόγο που αρκετοί παλαιοί παίκτες δεν έχουν τόσα χρόνια ΕΝΕΡΓΟ ρόλο σε κάποια ομάδα. Όπως κάνουν πολλοί συνάδελφοί τους στο εξωτερικό όταν ολοκληρώνουν την καριέρα τους. Ο Γκαρμπαχόσα, ας πούμε τον οποίο φέρνουμε ως πρότυπο, δεν απομακρύνθηκε από το μπάσκετ όταν σταμάτησε. Έμεινε κοντά του…
Θα ήταν χρήσιμος ο ρόλος τους δίπλα σε έναν «τεχνοκράτη». Ως ενεργά μέλη για να τρέξουν το πρότζεκτ.
Απ’ εκεί και πέρα καλό θα είναι να σκεφτούμε ότι υπάρχουν άνθρωποι που έβαζαν και βάζουν χρήματα στο μπάσκετ. Αρχίζοντας από τον Μιχαηλίδη, τον Βεζυρτζή (τον ξέρει ο Φασούλας), τους αείμνηστους Παύλο και Θανάση Γιαννακόπουλο, τον Κόκκαλη, τον Χαϊτογλου, τον Βεντούρη στα πιο παλιά χρόνια… Και βέβαια στην πιο σύγχρονη εποχή έχουμε πολλούς ακόμα. Καλό είναι να μην υποτιμάμε το ρόλο τους και την προσφορά τους.
Διότι το μπάσκετ είναι ΚΑΙ οι παίκτες που ΠΡΕΠΕΙ να είναι πρωταγωνιστές. Αλλά είναι και οι άνθρωποι που σπρώχνουν λεφτά… Κι εκτός των προαναφερομένων στη σύγχρονη εποχή θα βρούμε τη συνέχεια της οικογένειας Γιαννακόπουλου, τον Παναγιώτη και τον Γιώργο Αγγελόπουλο, τον Μάκη Αγγελόπουλο και φυσικά τον Βαγγέλη Λιόλιο.
Και πολλούς ακόμα που μεσολάβησαν… Ή και παράγοντες που απλώς ΓΟΥΣΤΑΡΟΥΝ να βάζουν χρήματα για να κρατάνε τις πόλεις τους ζωντανές. Είτε λέγονται Τζιβελέκας (Δάφνη), είτε Αθανασόπουλος (Παγκράτι), είτε Παπακαλιάτης (Ηράκλειο) ή ο συγχωρεμένος ο Μεσάικος (Κοζάνη). Ή ακόμα Τσάπας (Νίκαια), Ζομπανάκης (Ρέθυμνο), Μπούμπουρας (Λήμνος), Ριζούλης (Λάρισα) και τόσοι ακόμα.
Κι αν πάμε χαμηλότερα θα δούμε ανθρώπους που με την ίδια «τρέλα» θέλουν να χρηματοδοτούν ομάδες στις Εθνικές Κατηγορίες, στα τοπικά… Γιατί το κάνουν άραγε; Για να ακούνε ότι δε μαθαίνεται το μπάσκετ με linguaphone.
Άνθρωποι που μπορεί για κάποιους μήνες να μη βάλουν χρήματα στο σπίτι τους για να πληρώσουν την ομάδα. Επειδή ΓΟΥΣΤΑΡΟΥΝ απλά…
Και στην τελική αυτοί ψηφίζουν για πρόεδρο της ΕΟΚ. Και όχι οι… ψηφοφορίες των σάιτ ή τα share στα social media.