Όταν ο Παναθηναϊκός ηττήθηκε στην Γαλλία από την Βιλερμπάν ήμουν από τους λίγους που επέμεναν ότι δεν πρόκειται για «αυτοχειρία». Και είχα ξεκάθαρη άποψη γι’ αυτό. Ο Παναθηναϊκός νικήθηκε αγωνιστικά, τακτικά και ψυχολογικά στην τελευταία περίοδο και μάλιστα σ’ ένα σημείο όπου χρειαζόταν ένα καλό τρίλεπτο- τετράλεπτο για να πετάξει στο καναβάτσο τους Γάλλους.
Με την Αρμάνι βρίσκεται στο -4 στο τέλος του τρίτου δεκαλέπτου. Το φέρνει από εδώ, με λίγη ενέργεια στην άμυνα, με τα επιθετικά ριμπάουντ του Ουάιλι και τον εξαιρετικό Μήτογλου και με 11-0 βρίσκεται στο +7. Σε άλλες εποχές στο σημείο εκείνο το ΟΑΚΑ έχει… πάρει τον αγώνα. Και το ΟΑΚΑ είχε ρυθμό. Η ομάδα δεν είχε.
Οι Ιταλοί απαντούν με 9-0 σε λιγότερο από 2 λεπτά. Και στο τέλος ο Καλάθης πάει μόνος του όλες τις επιθέσεις για 4’31’’ (πλην δύο που πήραν ο Μήτογλου και ο Ράις) και φυσικά παίρνει και την τελευταία. Όπως και στην Γαλλία.
Δεν ξέρω αν ο Παναθηναϊκός πήρε τον Φριντέτ για να… κυνηγάει τον Σέρχιο Ροντρίγκεθ και να κοιτάει τους άλλους να σουτάρουν αλλά έχω την αίσθηση ότι δεν μπορεί να αλλάξει τώρα το μπάσκετ του. Ακόμα δε περισσότερο αδυνατώ να καταλάβω γιατί ένας τόσο προικισμένος επιθετικά παίκτης, δεν αξιοποιείται όπως θα έπρεπε.
Με επιθετικά ριμπάουντ και ατομικές προσπάθειες ο Παναθηναϊκός προσπάθησε να κλέψει το ματς. Με τον Καλάθη να έχει 3/6 τρίποντα και τους υπόλοιπους να έχουν 0/14!!!
Με μόλις 11 ασίστ (…) και με ένα στυλ παιχνιδιού που σίγουρα απέχει πολύ από το… σκεπτόμενο που αναφέρει διαρκώς ο Πεδουλάκης. Αυτό είναι απερίσκεπτο, πάντως!
Από την 3η αγωνιστική ο Παναθηναϊκός μπήκε σε μεγάλο πρόβλημα. Και πιθανότατα η δυάδα αγώνων στην Ρωσία που ακολουθούν (Ζενίτ και Χίμκι) να κρίνει πολλά. Η να σηματοδοτήσει κι εξελίξεις.
Πάντως κάτι πρέπει να αλλάξει. Ο Παναθηναϊκός δεν παίζει μπάσκετ. Κι έτσι όπως προσπαθεί να παίξει, δεν θα τα καταφέρει ποτέ.