Πριν από μερικά 48ωρα ο Βασίλης Σπανούλης προσπέρασε τον Δημήτρη Διαμαντίδη και πλέον είναι ο πρώτος πασέρ στην ιστορία της Ευρωλίγκας. Σε μια κατηγορία όπου αν κάνετε τον κόπο να μπείτε στην επίσημη ιστοσελίδα της διοργάνωσης, θα πάθετε την πλάκα σας. Στις πρώτες 16 θέσεις θα συναντήσετε 6 Έλληνες. Δεν το βλέπουμε τοπικιστικά αλλά στις 16 θέσεις βρίσκουμε ακόμα τρεις Ισπανούς (Γιούλ- Ροντρίγκεθ- Ναβάρο), έναν Γάλλο (Ερτέλ), έναν Αργεντίνο (Πριχιόνι), έναν Σέρβο (Τεόντοσιτς), έναν Σλοβένο (Λάκοβιτς), έναν Βραζιλιάνο (Χουέρτας), έναν Λιθουανό (Γιασικεβίτσιους) και έναν Αμερικανό/πολιτογραφημένο Ρώσο (Χόλντεν).
Συναντούμε στην 1η θέση τον Σπανούλη, στην 2η τον Διαμαντίδη, στην 5η τον Παπαλουκά, στην 8η τον Ζήση, στην 13η τον Καλάθη και στην 16η τον Σλούκα. Εντυπωσιακό έτσι;
Κάθε στοιχείο κάτι δείχνει. Δεν μπορεί να είναι τυχαίο αυτό το γεγονός. Βεβαίως στην Ελλάδα είχαμε την τύχη να συμπέσουν τεράστιοι περιφερειακοί παίκτες. Δεν ξέρουμε αν μπορείτε να το βάλετε στο μυαλό σας, αλλά…κάντε μας τη χάρη και τοποθετείστε το: Η περιφερειακή γραμμή της Εθνικής Ελλάδας είχε κάποτε Διαμαντίδη, Παπαλουκά, Ζήση και Σπανούλη! Τρομερό…
Ομολογουμένως το μπάσκετ είναι το άθλημα των ψηλών αλλά οι «κοντοί» (οι γκαρντ δηλαδή) κάνουν το παιχνίδι. Κι αμέσως είχαμε τις διαπιστώσεις, μετά απ’ αυτό το εντυπωσιακό στατιστικό στοιχείο, περί…δικαίωσης του ελληνικού σκεπτόμενου μπάσκετ (λες και οι άλλοι παίζουν κατά κανόνα απερίσκεπτα) και της ελληνικής σχολής.
Δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Σαφώς και υπάρχει σκεπτόμενο μπάσκετ που βγαίνει μέσα από την ανάγνωση των φάσεων και των καταστάσεων αλλά η ταπεινή μου άποψη είναι ότι στην Ελλάδα τον παρεξηγήσαμε τον όρο. Όπως επίσης το «σκεπτόμενο μπάσκετ» δεν είναι αποκλειστικά Ελληνικό και είναι μάλλον υπερβολικό, αλαζονικό και υπερφίαλο να θεωρούμε εαυτούς αποκλειστικούς εκφραστές του.
Κάποια στιγμή ονομάσαμε «σκεπτόμενο μπάσκετ» τον αγώνα χαμηλού ρυθμού, με την σκληρή άμυνα και τις ελάχιστες επιθετικές εμπνεύσεις. Φτάσαμε στο σημείο να λέμε ότι η ταυτότητα του Ελληνα παίκτη είναι να…διαβάζει την τακτική! Σ’ αυτό το σημείο κινδυνεύεις να χάσεις την προσωπικότητα του παίκτη αν δεν βάλεις μέτρο.
Οι παραπάνω παίκτες που αναφέραμε ήταν (και είναι) παιδιά που αναγνώριζαν/αναγνωρίζουν τις καταστάσεις. Όμως πάντα ήξεραν/ξέρουν, όπως και οι προπονητές τους, ότι η δική τους έμπνευση έστω και εκτός τακτικής κάποια στιγμή μπορεί να αποβεί καθοριστική και να πάρουν τον αγώνα.
Κανένας μαέστρος δεν είναι ρομπότ. Κατευθύνει και οργανώνει την ορχήστρα ώστε να βγαίνει μια αρμονία στο άκουσμα. Ούτε αναρχία ούτε… ξύλινος ήχος. Αρμονία… Συγχορδία.
Εκεί ακριβώς θέλω να καταλήξω ότι αυτή η ελληνική σχολή των γκαρντ έβγαλε πανίσχυρες προσωπικότητες, ηγετικές, που ήξεραν τα όριά τους αλλά και τα όρια της ομάδας. Που αναγνώριζαν τις καταστάσεις και ήξεραν πότε θα το πάρουν και…πάνω τους. Υπήρξαν στιγμές που προσπέρασαν την τακτική, πάντα φυσικά με την «άδεια» των προπονητών αλλά φυσικά δεν έκαναν κανόνα του παιχνιδιού τους ούτε την αυστηρή ακολουθία του συστήματος ούτε την ατομική πρωτοβουλία.
Σε όλα υπάρχουν όρια. Ακόμα και στο σκεπτόμενο…Και μην ξεχνάτε ότι οι παραπάνω παίκτες ήταν και είναι ΟΛΟΙ αγαπημένοι των προπονητών.