Υπάρχει ένα ζήτημα στο μπάσκετ για το οποίο πολλοί μιλούν πίσω από τους τοίχους, ξέρουν πολύ καλά τι συμβαίνει αλλά δε λαμβάνουν μέτρα. Αποτέλεσμα είναι να έχει «πέσει» πολύ η θέση του προπονητή σε μια ομάδα καθώς όλοι πιστεύουν ότι… δεν είναι και τόσο απαραίτητος.
Δεν είναι υπερβολή αλλά εξωτερικεύει μια νοοτροπία αυτή η κατάσταση. Η οποία τα τελευταία χρόνια έχει περάσει σε μια ομάδα παραγόντων με την ευθύνη φυσικά και των προπονητών. Τα «τηλέφωνα» δίνουν και παίρνουν, καθώς τείνει να γίνει… ρουσφέτι η θέση στον πάγκο. Καμιά φορά δεν εξετάζονται καν τα τυπικά προσόντα ενός υποψηφίου, ο οποίος εύκολα/πανεύκολα βαπτίζεται «εξελισσόμενος» και «ταλεντάρα» και φοράει ένα κοστούμι. Και βαπτίζεται «προπονητής Basket League».
Τα λεγόμενα «τηλέφωνα» ακόμα και από πολιτικούς αλλά και την εκκλησία (!) δεν είναι ψέματα ούτε και υπερβολή. Οι συνεργασίες με εταιρείες μάνατζερ (πχ αν έχεις πολλούς ξένους παίκτες «ελέγχεις» την ομάδα άρα μπορείς να επιβάλεις και προπονητή) είναι ένα γεγονός. Υπάρχει ομάδα, στο παρελθόν, που αντιμετώπιζε πρόβλημα με τις πληρωμές. Οι παίκτες δεν κουνιόντουσαν κι έπαιζαν κανονικά.. Όταν απολύθηκε ο προπονητής οι τέσσερις ξένοι που είχαν τον ίδιο ατζέντη με τον απολυμένο, κήρυξαν επανάσταση. Τρομερά πράγματα. Το…μήνυμα που λέμε.
Τα συζητούν όλοι, τα γνωρίζουν κι ακόμα κι αν βγουν να με διαψεύσουν δε θα δώσω και πολλή σημασία. Σε τελική ανάλυση ακόμα κι αυτό που γίνεται κάθε καλοκαίρι με τον… διαγωνισμό, δεν έχει προηγούμενο: «Έμαθα ότι ο τάδε σου ζήτησε τόσα, έρχομαι με τα μισά». Αρκεί να είναι προπονητής στην Basket League. Χαζός είναι ο πρόεδρος; Βρήκε ένα εξαιρετικό διαπραγματευτικό ατού. «Κοίτα να δεις αν δεν πάρεις αυτά που σου λέω, έχω τον τάδε που μου έρχεται με τα μισά». Κανόνας της αγοράς είναι αυτό; Ελεύθερη αγορά και ζήτηση; Ή μήπως ομαδικό χαρακίρι.
Πιθανότατα σε πιο προηγμένα πρωταθλήματα, όπως π.χ στην Ιταλία που υπάρχει minimum αμοιβής για τους προπονητές είναι χαζοί. Στην Ελλάδα που έχει μετατραπεί σε δημοπρασία η θέση του προπονητή, είμαστε οι έξυπνοι.
Ακόμα κι αν αποτύχει το «ταλέντο» υπάρχουν άλλα στη σειρά. Με λιγότερα λεφτά. Έτσι κι αλλιώς ο προπονητής θα φταίει πάντα, όσοι αιώνες κι αν περάσουν, όταν τα αποτελέσματα είναι άσχημα. Σε μια χώρα που ο πρόεδρος έχει περισσότερη προβολή από παίκτες και ομάδα δε μπορείς να περιμένεις περισσότερα.
Μέσα σε αυτό το ρημάδι, υπάρχουν σοβαρές περιπτώσεις. Για παράδειγμα το Λαύριο στηρίζει τον προπονητή του μιάμιση δεκαετία. Ο Προμηθέας επίσης έχει ένα πλάνο και αφήνει τον προπονητή να το προχωρήσει. Κι αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε. Και ταυτόχρονα δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι και οι προπονητές «κερδίζουν» την εμπιστοσύνη. Έτσι δεν είναι;
Ο Άρης Λυκογιάννης όμως στον ΠΑΟΚ, δείχνει κάτι διαφορετικό. Ουσιαστικά όλοι έχουν καταλάβει πόσο σοβαρός είναι ο ρόλος του προπονητή σε μια ομάδα. Ανέλαβε τον ΠΑΟΚ σε πολύ δύσκολη κατάσταση. Θα ήταν πολύ εύκολο για εκείνον να αρχίζει να ζητά αλλαγές από οικονομικούς πόρους ανύπαρκτους. Στο κάτω- κάτω το χρέος είναι… εύκολο στην Ελλάδα. Κάπως έτσι ο ΠΑΟΚ δεν έφτασε το μπάτζετ του στο 1 εκατομμυριο το 2018 και το 2019; Για να κυνηγάει ανύπαρκτους στόχους, στηριζόμενους σε ανύπαρκτα πλάνα και σε επικοινωνία. Και ταυτόχρονα εκτοξεύτηκε και το χρέος.
Ο Λυκογιάννης πήρε την ομάδα, έβαλε δουλειά και την έκανε να παίξει μπάσκετ. Όσο μπορεί. Ούτε μάγος είναι, ούτε σπαθιά καταπίνει ούτε παίζουν ρόλο αυτά τα απαρχαιωμένα περί «ψυχής, καρδιάς, μαγκιάς». Ο προπονητής είναι σοβαρή υπόθεση και η δουλειά του αρκετά δύσκολη και σύνθετη για να την υπεραπλουστεύουμε με… ψυχές, γιαταγάνια και έπη.
Και κατά την ταπεινή μου άποψη, αποτελεί το πλέον αντιπροσωπευτικό παράδειγμα ότι ένας προπονητής έχει πολύ σοβαρό ρόλο σε μια ομάδα. Έτσι απλά και ψυχρά… Θέτοντας τους όρους και τους κανόνες του και με τη δουλειά του. Και όχι με την… κορδέλα του «υπερταλέντου» που θα τους βγάλει τα μάτια όλων με τις ιδέες του. Ενώ στην ουσία είναι μια φτηνή λύση.Προφανώς και οι προπονητές θα πρέπει να σταματήσουν να μποϋκοτάρουν την ίδια τους τη δουλειά.