Αυτό το διήμερο στην Θεσσαλονίκη είχε αρκετά γεγονότα για να σχολιάσουμε αλλά θα μας επιτρέψετε να μην το κάνουμε σήμερα. Θα το κάνουμε αύριο όχι για να παραστήσουμε τους τιμητές των πάντων αλλά για να παρουσιάσουμε και τις δικές με προτάσεις που ίσως να είναι καλές, ίσως και αδιάφορες.
Θα μας επιτρέψετε, όμως, στον πρόλογο για όσα συνέβησαν το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε να μείνουμε στον Αντώνη Φώτση. Δεν θέλουμε να μειώσουμε τους άλλους «βετεράνους» που μαζί με τους rising stars προσπάθησαν να αποζημιώσουν τον κόσμο (έστω κι αν προσωπικά δεν θεωρώ τόσο καλή την ιδέα αυτού του αγώνα) αλλά ο Φώτσης είναι μια κατηγορία μόνος του.
Πολλές φορές έχω πει ότι μετά τον Αντώνη έσπασε το καλούπι οριστικά σε ό,τι αφορά στους μπασκετμπολίστες, στους αθλητές μιας άλλης εποχής. Ο τρόπος με τον οποίο χαίρεται κι απολαμβάνει το παιχνίδι ο Φώτσης είναι μοναδικός και όσοι τον γνωρίσαμε λίγο καλύτερα, μπορούμε να το βεβαιώσουμε.
Η αποχώρηση του Φώτση από τον Παναθηναϊκό σήμανε το τέλος μιας εποχής. Τότε που οι αθλητές ήταν περισσότερο χαλαροί, περισσότερο της παρέας, λιγότερο «στεγνοί» και αγέλαστοι. Ο Αντώνης είναι μια ιδιότυπη, μοναδική περίπτωση μπασκετμπολίστα. Είναι παιδί. Είναι ένας άνθρωπος που αντιμετωπίζει πολύ σοβαρά ένα παιχνίδι, που τον γεμίζει ως άνθρωπο και ως χαρακτήρα. Που δεν αντέχει μακριά από τ’ αποδυτήρια και την παρέα της ομάδας.
Που θα κάνει πάντα τα καλύτερα αστεία αλλά την ώρα του αγώνα θα είναι ο πιο σοβαρός και αποφασισμένος. Που πιστεύεις ότι είναι… εκτός πνεύματος αλλά δεν μπορείς να θυμηθείς έναν μεγάλο αγώνα που δεν ήταν καλός ο Φώτσης. Όπως επίσης δεν μπορείς να θυμηθείς ένα καθοριστικό σουτ που να αστόχησε!
For the love of the game, που λένε και οι Αμερικάνοι. Ανέβηκε στην Θεσσαλονίκη, έπαιξε στον αγώνα των βετεράνων με τους μικρούς, έβαλε τα σουτάκια του, το χάρηκε, έκανε και τον χαβαλέ με τον Λάζαρο, ήταν εκείνος που γούσταρες να βλέπεις εντός κι εκτός παρκέ.
Και μετά απ’ όλα αυτά επέστρεψε στην Αθήνα ώστε να παίξει με τον αγαπημένο του Ηλυσιακό στο πρωτάθλημα της Γ’ Εθνικής με τον Λέοντα! Σιγά μην έχανε αγώνα…
Στα δικά μου μάτια, ο Φώτσης ανέβηκε στο υψηλότατο επίπεδο με την απόφαση που πήρε το καλοκαίρι του 2017. Τότε που είπε ότι επιστρέφει αφιλοκερδώς στον Ηλυσιακό, στην ομάδα που άρχισε το μπάσκετ, στην αγαπημένη του ομάδα. Και αν δείτε κι εκεί τον τρόπο που αγωνίζεται, θα καταλάβετε πόσο αγαπάει αυτός ο άνθρωπος το παιχνίδι.
Δεν θυμάμαι κάποιον άλλο μεγάλο παίκτη που να έκανε το ίδιο, να πει δηλαδή ότι επιστρέφει εκεί που μεγάλωσε κι ας είναι… τρεις κατηγορίες κάτω. Ο Φώτσης σε μια νύχτα βρέθηκε από την Ευρωλίγκα όχι στο σπίτι του αλλά στην Α ΕΣΚΑ. Γιατί έτσι γούσταρε. Γιατί έτσι γουστάρει. Γιατί έτσι απολαμβάνει το παιχνίδι και θα το απολαμβάνει για χρόνια, να είστε σίγουροι.