Απέναντι σε μια ομάδα όπως η Μακάμπι ο τρόπος με τον οποίο κάθε ομάδα οφείλει να προσεγγίσει τον αγώνα είναι ξεκάθαρος: Να μην μπει στον ρυθμό των Αμερικανών (ελάχιστη σχέση με Ισραήλ έχει η ομάδα εκτός από το ότι εδρεύει στο Τελ Αβίβ) να μην επιτρέψει στους αντιπάλους να αξιοποιήσουν τα πλούσια ατομικά τους προσόντα και να «απλώσουν» ενέργεια και αθλητικότητα στο γήπεδο. Γενικά η Μακάμπι είναι μια ομάδα που λειτουργεί πολύ με το ένστικτο και λιγότερο με την σκέψη.
Για να μην παρεξηγηθώ, δεν το λέω υποτιμητικά. Αυτή είναι η φιλοσοφία τους.
Αρα λοιπόν το πρώτο που πρέπει να κάνει ο αντίπαλος είναι να τους υποχρεώσει να σκεφτούν. Κι όσες φορές ο Παναθηναϊκός «φυλάκισε» το ένστικτο των αντιπάλων του έδειξε πόσο καλύτερη ομάδα είναι. Το θέμα είναι ότι δεν είχε διάρκεια, η άμυνά του δεν λειτούργησε στο σύνολό της αλλά είναι μια κλασική…πρεμιέρα διοργάνωσης. Ακόμα είναι νωρίς, οι ομάδες αναζητούν τα πατήματά τους και την ισορροπία τους.
Ο Παναθηναϊκός παρουσίασε καλά και άσχημα στοιχεία, όπως αναμενόταν άλλωστε στο χρονικό σημείο που βρισκόμαστε. Οσο προχωρά η σεζόν θα έχουμε πιο ασφαλές δείγμα.
Η δημιουργία του Καλάθη αλλά και ο τρόπος που έπαιρνε τον έλεγχο του αγώνα σαν να λέει «είμαι το αφεντικό του γηπέδου» είναι κάτι το εξωπραγματικό ώρες ώρες! Ο Νικ είχε 12 ασίστ ως το 30’, τελείωσε με 14 σε 34’31’’ και έφτιαξε τους συμπαίκτες του. Ποιο ήταν το πρώτο θέμα; Ότι δεν είχε υποστήριξη από τον Λούκας Λεκαβίτσιους και ο μόνος που ανταποκρίθηκε σ’ αυτό τον ρόλο και «αλάφρυνε» τον αρχηγό του Παναθηναϊκού ήταν ο Παππάς.
Ο Ματ Λοτζέσκι είναι παίκτης- κλάσης. Με εμπειρία και εκτελεστική δεινότητα και με το βάθος που υπάρχει στον Παναθηναϊκό παίζει ξεκούραστα! Το απέδειξε…
Ο Κιθ Λάνγκφορντ είναι η «σιγουράντζα», ο παίκτης που παίρνει την μπάλα, αποφασίζει να σουτάρει κι αισθάνεσαι ασφάλεια. Μεγάλος σκόρερ, με ένστικτο σκόρερ που έδειξε αποφασισμένος να προσαρμοστεί στην ομάδα και όχι να κάνει το one man show που του ζητούσαν. Πλέον δεν τον ενδιαφέρει να σκοράρει πολύ αλλά να νικά και σε μια τέτοια ομάδα ήρθε… Φαίνεται άλλωστε η κλάση του.
Ο Θανάσης Αντετοκούνμπο ήταν ο game changer, εκείνος που έβγαλε ενέργεια, πίεσε τους αντιπάλους, τους ανάγκασε να…σκεφτούν και τους χάλασε το μυαλό. Α ναι, και οι 10 πόντοι του σημαντικοί.
Ο Ντίνος Μήτογλου έχει αλλάξει επίπεδο, τον εμπιστεύεται ο Πασκουάλ (και καλά κάνει) και με το πλάνο που ακολουθεί σίγουρα θα χαρίσει μια σπουδαία μονάδα στον Παναθηναϊκό και στο ελληνικό μπάσκετ. Στο τέταρτο δεκάλεπτο ήταν καθοριστικός στα πρώτα λεπτά της αντεπίθεσης και της αλλαγής ρυθμού. Μετά (λόγω απειρίας) θόλωσε και ορθότατα ο Πασκουάλ τον προστάτεψε.
Ο Λάσμε έβγαλε καλές άμυνες στην τελευταία περίοδο, έδειξε ότι για τον ρόλο του με την εμπειρία και τα προσόντα θα είναι χρήσιμος. Σίγουρα όμως η γραμμή ψηλών του Παναθηναϊκού δεν τα πήγε και τόσο καλά. Πολλές οι χαμένες μάχες αλλά και τα χαμένα ριμπάουντ, έστω κι αν η κατάσταση διορθώθηκε στο τελευταίο δεκάλεπτο.
Η κακή άμυνα (72% στο ημίχρονο το ποσοστό της Μακάμπι και 64% στο τέλος), τα χαμένα ριμπάουντ, οι επαναφορές της «πλημμύρας» μάλλον ανεπίτρεπτες γι αυτό το επίπεδο στα τελευταία λεπτά και όσα αναφέραμε παραπάνω είναι θέματα προς συζήτηση αλλά όπως είπαμε ακόμα…πρεμιέρα είναι. Ο βασικός στόχος (της νίκης) επετεύχθη, τα υπόλοιπα θα τα δούμε και θα τα σχολιάσουμε στην πορεία.