Για να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, πέρα από συναισθηματισμούς αλλά και ψυχρούς επαγγελματισμούς: Στην κατάσταση που βρισκόταν ο Αρης η παρουσία μιας προσωπικότητας όπως ο Παναγιώτης Γιαννάκης στον πάγκο του ήταν πολυτέλεια και σίγουρα έδινε λάμψη σε μια ομάδα που βρισκόταν στο…πάτωμα! Όπως επίσης είναι δεδομένο ότι ο Γιαννάκης δεν επιλέχθηκε με βασικό κριτήριο τόσο την προπονητική του επάρκεια, όσο την ισχυρή του προσωπικότητα που θα μπορούσε να είναι ο κυματοθραύστης σε κάθε αντίδραση για όσα κωμικοτραγικά συνέβαιναν, για τις απώλειες παικτών, για τα απαγορευτικά στις μεταγραφές, για τις απληρωσιές, ακόμα και για τα αποτελέσματα.
Ο Παναγιώτης Γιαννάκης από την πλευρά του δεν είχε επιλογές. Η τελευταία του επιτυχία ήταν το 2010 όταν με τον Ολυμπιακό κατέκτησε το Κύπελλο Ελλάδας ενώ έπαιξε στον τελικό του φάιναλ φορ της Ευρωλίγκας. Ακολούθησαν δύο πέρα ως πέρα αποτυχημένες απόπειρες σε Λιμόζ και Εθνική Κίνας. Προτάσεις δεν υπήρχαν. Και δεν φαίνονταν κιόλας.
Ηταν λες και είχε ανάγκη η μία πλευρά την άλλη, για τους δικούς της λόγους. Μόνο που αποδεδειγμένα, σ’ αυτή την κατάσταση το περισσότερο τσαλάκωμα θα το…έτρωγε ο Παναγιώτης Γιαννάκης. Συνειδητά, πιστεύω. Ποτέ δεν φοβήθηκε να παλέψει.
Ως εκ τούτου η άποψή μου είναι ότι αυτή η σχέση χτίστηκε σε λάθος βάση. Η νίκη επί του ΠΑΟΚ στο Κύπελλο έκανε τα πράγματα ακόμα πιο «θολά». Η ομάδα αυτή δεν μπορεί να γίνει ποτέ (ή τουλάχιστον όχι ακόμα) πρώτη κι ας το φώναζαν στο «Αλεξάνδρειο». Ο «Δράκος» ήταν εκεί για να παλέψει αλλά στη σημερινή εποχή τα σπαθιά και τα γιαταγάνια δεν παίζουν τον κύριο ρόλο. Η εποχή της πορτοκαλάδας έχει περάσει. Ο Γιαννάκης θα έπρεπε να κοιτάξει κατάματα παίκτες που είχαν να πληρωθούν 10 μήνες. Θα έπρεπε να αντιμετωπίσει απώλειες παικτών και βέβαια να ξέρει ότι δεν είχε δικαίωμα ενίσχυσης (λόγω του ban). Θα έπρεπε όλη αυτή την κατάσταση να την διαχειριστεί. Είναι εύκολο; Καθόλου.
Ας κάνω μια παρένθεση. Τρέφω απεριόριστο σεβασμό στον Παναγιώτη Γιαννάκη και φυσικά δεν είμαι ο μόνος. Ας μου επιτρέψει όμως να πω ότι θεωρώ παράδοξο, ο πρόεδρος του ΣΕΠΚ να πηγαίνει να εργαστεί σε ομάδα όπου ο προηγούμενος προπονητής είχε πάρει σε δύο χρόνια όλα κι όλα…δύο μηνιάτικα. Κλείνει η παρένθεση.
Υπήρξαν τριγμοί… Και με τον Αθηναίου και με τον Βασιλόπουλο (που τελικά αποχώρησε) και φυσικά υπό τέτοιες συνθήκες δεν είναι δυνατόν να είναι όλα ομαλά. Ο Παναγιώτης Γιαννάκης δεν είχε ούτε…σφεντόνες για να παλέψει απέναντι στα πυρηνικά. Βεβαίως κι έκανε λάθη (ειδικά στον αγώνα με τον Κόροιβο ήταν απίστευτο το πως γύρισε ο αγώνας με μια ζώνη…κλασική του Καλαμπάκου αλλά με τον Αρη να αιφνιδιάζεται) βεβαίως και δεν ήταν όλα καλά, βεβαίως και δεν είναι ο καλύτερος προπονητής του κόσμου.
Την ίδια ώρα όμως που οι ανταγωνιστές ενισχύονταν, ο Αρης δεν μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο. Στον Φάρο είδαν πληρωμές και τον Μπαρτ. Η Κύμη βγήκε από τη δύσκολη θέση με Μακ Φάντεν, Κάιζερ και ΜακΓκι. Ο Κόροιβος ενισχύθηκε με τον Λάνγκφορντ. Ο Πανιώνιος που ξαφνικά έχει μπει στο παιχνίδι της παραμονής, δυνάμωσε με Μπρέιζελτον και Κάμινγκς. Ακόμα και τα «πεσμένα» Τρίκαλα πήραν τρεις Αμερικάνους.
Επίσης για να μην ξεχνιόμαστε: Όταν η πρόσληψη του Γιαννάκη γίνεται για λόγους που δεν είναι αγωνιστικοί ή προπονητικοί αλλά ΚΥΡΙΩΣ επικοινωνιακοί, δεν γίνεται να υπάρχει διαζύγιο για λόγους…αγωνιστικούς! Τι πάει να πει «ηλεκτροσόκ»; Για παράδειγμα ένα καλό ηλεκτροσόκ θα ήταν να πληρώσουν για να αρθεί το ban και να πάρουν τρεις Αμερικάνους.
Και κάτι τελευταίο: Η διοίκηση αποφασίζει τελικά κι εμείς καταθέτουμε τη γνώμη μας. Δεν αποφασίζουμε, απλώς γράφουμε την άποψή μας. Όμως είναι επίσης ασέβεια να ξέρει ο κόσμος εδώ κι ένα μήνα ότι αν αναλάβει η επιτροπή σωτηρίας τότε ο Γιαννάκης δεν πρόκειται να συνεχίσει στον Αρη. Ένα μήνα…
Θα επαναλάβω όμως αυτό που έγραψα στην αρχή: Η σχέση Αρη- Γιαννάκη ήταν ένα υπέροχο ρομαντικό παραμύθι λόγω του παρελθόντος. Όμως ήταν παραμύθι… Και το σενάριο ήταν σε λάθος βάση και από τους δύο.